ဆရာရှိတဲ့လူ၊ ဆရာမရှိတဲ့လူ (ဒေါက်တာအောင်ကြီး)

ဆရာရှိတဲ့လူ၊ ဆရာမရှိတဲ့လူ

၂ဝဝ၈ စက်တင်ဘာမှာ ကံကော်ဝတ်ရည် စာပေမှ သီရိဂန္ဓမာ စာစဉ် - (၂) အဖြစ် ပထမအကြိမ် ပုံနှိပ် ထုတ်ဝေလိုက်တဲ့ ဒေါက်တာ အောင်ကြီးရဲ့ 'သီချင်းလူ၊ ပုံပြင်လူ၊ ငြိမ်းချမ်းလူ' စာအုပ်မှနေ "ဆရာရှိတဲ့လူ၊ ဆရာမရှိတဲ့လူ" ဆောင်းပါးကို ပြန်လည် ကူးယူ ဖော်ပြလိုက်တာ ဖြစ်ပါတယ်။ ဒေါက်တာအောင်ကြီးရဲ့ "ဆရာရှိတဲ့လူ၊ ဆရာမရှိတဲ့လူ" ဆောင်းပါးဟာ ပိတောက်ပွင့်သစ်၊ ၂၀၀၇၊ ဇန်နဝါရီလထုတ်မှာ မူလ ပထမ ဖော်ပြ ပါရှိခဲ့တာ ဖြစ်ပါတယ်။ ဆရာရှိတဲ့လူ၊ ဆရာမရှိတဲ့လူ

ဆရာရှိတဲ့လူ၊ ဆရာမရှိတဲ့လူ

(၁)

အလုပ်သင် ဆရာဝန် ဘဝ စ,တော့ ဆရာမတွေ အလုပ်သမားတွေက ကျနော်တို့ တတွေကို ဒေါက်တာလို့ စ,ခေါ်တယ်။ ဆရာလို့လည်း ခေါ်တယ်။ မအောင်ခင်ကတော့ မောင်ကျောင်းသားပေါ့။ အောင်ပြီးပြီးချင်း နတ်ရေကန်ထဲ ပစ်ချလိုက်သလို နေ့ချင်း ညချင်း မောင်အောင်ကြီး ကနေ ဒေါက်တာအောင်ကြီး၊ ဆရာအောင်ကြီး ဖြစ်သွားပါရော့လား။ ကျနော်တို့တတွေမှာ ဆေးရုံထဲ လမ်းလျှောက်ရတာကို ခြေနဲ့ မြေကြီး ထိတယ်မထင်။ မြောက်တောက် မြောက်တောက်၊ မော့တော့ မော့တော့နဲ့ပေါ့။ သားဖွားရုံမှာ တာဝန်ကျတုန်းက မွေးခန်းကနေ ခွဲစိတ်ခန်း (OT) ကို ဆရာဝန် တစု ချီတက်ကြရာမှာ လက်ထောက် ဆရာဝန် အစ်မကြီးက ရှေ့ဆုံးက။ သူ့နောက်က ကျနော်တို့တတွေ ခပ်မြောက်မြောက်ကလေး ကပ်လိုက်သွားကြ။ အရေးကြီးတဲ့ ခွဲစိတ်မှု တခု လုပ်တော့မယ့် ဆရာဝန်ကြီးတွေ ဂိုက်မျိုး။ ကော်ရစ်ဒါ တလျှောက် ဖြတ်လျှောက်သွားရာမှာ လူနာစောင့်တွေက ကျနော်တို့ တတွေကို ချစ်ခင် ကိုးစားတဲ့ အကြည့်နဲ့ ကြည့်နေရင်း တယောက်က "ဆရာဝန်တွေက ငယ်ငယ်လေးတွေ ရှိသေးတယ်နော်" လို့ မုဒိတာလေသံနဲ့ ပြောလိုက်တော့ ကျနော်တို့တတွေ ပိုလို့ မြောက်တောက်တောက် ဖြစ်သွားကြရလေ။ ဒါကို ရှေ့ဆုံးက အစ်မကြီးက ကြားဖြစ်အောင် ကြားလိုက်ပြီး "ဒါ ဆရာဝန် မဟုတ်သေးပါဘူး။ အလုပ်သင်လေးတွေပါ" လို့ တုံ့ပြန်လိုက်သဗျ။ ကျနော်တို့ရဲ့ အပျော်ဓာတ်လေး ဖျတ်ခနဲ ကွဲကြေသွား။ ခြေထောက်ကလည်း အဲဒီခါကျမှ မြေကြီးပေါ် ဒုတ်ဒုတ်ထိ ပြန်ကျ။

အလုပ်သင် ဆရာဝန် ဆိုတာ ဆေးရုံ ဆရာဝန် လောကမှာ အောက်ဆုံး အခြေခံ အကျဆုံး ဆရာဝန်ပါ။ ဆရာ့ ဆရာတွေ ခိုင်းသမျှ သိမ်းကျုံး လုပ်ရတာ။ စီမံ ဆုံးဖြတ်ခွင့် လုပ်ပိုင်ခွင့် သိပ်ရသူတွေ မဟုတ်ကြလေ။ လူနာတင်ရက် မဟုတ်တဲ့ ညနေနဲ့ ညတွေမှာပဲ ကျနော်တို့ တတွေက ရုံထဲမှာ အကြီးဆုံး ဆရာဝန် ဖြစ်သွား။ ကျန်တဲ့ရက်နဲ့ အချိန်တွေမှာတော့ လက်ထောက် ဆရာဝန်၊ ဘွဲ့လွန် ဆရာဝန်၊ ပထမ လက်ထောက် ဆရာဝန်၊ ဆရာဝန်ကြီး ဆရာဝန်ကြီးရဲ့ ဆရာ ဆရာဝန်ကြီး … … ရယ်လို့ အဆင့်ဆင့် ရှိကြလေတော့ ကျနော် တို့တတွေက ဟိုးတုံးအောက်က ပိစိကွေး ဖားကလေးတွေ။ ဒါပေမဲ့ ဆရာဝန်ကြီးတွေ မရှိချိန်မှာတော့ We reigned and ruled the ward ပေါ့ဗျာ။ အထူးသဖြင့် ကျေးလက်က တောသူ တောင်သားတွေက ကျနော်တို့ ဆရာဝန် ပေါက်စနလေးတွေကို ဆရာဝန်ကြီးရယ်လို့ အရိုးခံ ထင်ကြရှာတာ။ တခါက သွေးကင်ဆာ ဝေဒနာရှင် ကောင်လေးတယောက် ငိုယိုပြီး ကျနော် ထိုင်နေတဲ့ ဂျူတီခန်းထဲ ဝင်လာတယ်။ ကြမ်းပြင်ပေါ် ထိုင်ကန်တော့ပြီး။ သူ့ကို သင်္ကြန်ရက် အခါတွင်းမှာ ရွာပြန်ဖို့ ခွင့်ပြုပါမယ့် အကြောင်း မျက်ရည်လည်ရွဲနဲ့ တင်ပြပါတယ်။ ဟာ ဟ … ဒုက္ခပဲ၊ ငါက ဆရာဝန်ကြီး မဟုတ်လို့ ဆုံးဖြတ်ပိုင်ခွင့် မရှိဘူးကွလို့ ရိုးရိုးသားသား ပြန်ပြောလိုက်ရတယ်။ သူ့ခမျာ မယုံနိုင်ရှာ။ ကျနော်ဟာ သူအဖို့ ဆရာဝန်ကြီးပဲ၊ ကျနော် ပြန်ခွင့်ပေးရင် ရမှာပဲလို့ ထင်နေရှာတာ။ ပြန်ချင်တဲ့ အကြောင်းရင်းကလည်း ရွာမှာ ကျန်ရစ်တဲ့ နှမငယ်ကို လွမ်းလို့တဲ့။ တွေ့ချင်လို့တဲ့။ ဒါနဲ့ သင်္ကြန်ရက် အတွင်း ဆေးရုံမှာပဲ နားနားနေနေ နေဖို့ ရောဂါပျောက်မှ ရွာပြန်ပြီး နှမငယ်နဲ့ တွေ့ဖို့ ဖျောင်းဖျ လိုက်ရပါတယ်။ ပြဿနာက ဒီကလေးက သင်္ကြန် အတွင်းမှာပဲ ဝမ်းထဲ သွေးယိုပြီး ဆုံးပါးသွားတယ်။ ကျနော့်မှာ ကြားထဲက ကြေကွဲလိုက်ရတာ။

(၂)

ရုံထဲမှာ အငယ်ဆုံး ဆရာဝန် ဆိုတာ ကိုယ့်ကိုယ်ကို သိတော့ သိသလိုပဲ နေလိုက်ပါတယ်။ စားရာသောက်ရာ သွားရာလာရာ ကျနော်တို့က နောက်နား ခပ်ကျကျမှာ။ 'ရောင်း' လှည့်ရင်းလည်း ပြောစရာ မလိုပေဘူး နောက်နားကပဲပေါ့။ စကား ပြောရင်တောင်မှ ကိုယ်သိထားသော်လည်း ဦးအောင် ဝင်မပြောဘူး၊ သူများတကာတွေ ပြောပြီးခါမှ ဝင်ပြောတာ။ အများအားဖြင့် ကိုယ့်အထင် အမြင် ကိုယ့်ရင်ထဲမှာပဲ တိတ်တိတ်လေး သိမ်းဆည်းထားလိုက်တာ။ ဆရာကြီးတွေကလဲ ကျနော်ရဲ့ အထင်အမြင်တွေကို မေးမနေပါဘူး၊ မေးမနေအားပါဘူး။

ခွဲစိတ်ရုံ တာဝန်ကျတုန်း တရက်၊ ကလေးရုံက သူငယ်ချင်း အလုပ်သင် ဆရာဝန် တဦးက ဖုန်းဆတ်လာတယ်။ မတ္တရာနယ်ဘက်က ရှစ်နှစ်ရွယ် ကလေးမလေး သန်းထိုးလို့ (worm colic) သူတို့ဆီ တင်ထားတာ၊ အခုဗိုက်က တဖြည်းဖြည်း တင်းကားလာလို့ သန်ကောင်ကြောင့် အူလမ်းကြောင်း ပိတ်ဆို့နာ (Intestinal obstruction) ထင်ကြောင်း၊ လာကြည့်စေလိုကြောင်း ပြောတယ်။ ဒါနဲ့ အဲဒီနေ့ တာဝန်ကျ ခွဲစိတ် ဆရာဝန်ကို အကြောင်းကြားတော့ "တို့ရုံကို ရွှေ့လိုက်ကွာ၊ ဒီမှာ တင်ထားပြီး စောင့်ကြည့်ရအောင်" ပြောတာနဲ့ လူနာကို ကလေးရုံကနေ ခွဲစိတ်ရုံကို လွှဲပြောင်းယူခြင်း (Transfer in) လုပ်လိုက်ပါတယ်။ အူလမ်းကြောင်း ပိတ်ဆို့တဲ့ လူနာတွေမှာ ပေးမြဲ ကုထုံးအတိုင်း အစာအိမ်နဲ့ အူ အနားရအောင် နှာခေါင်းပိုက် ထည့်ပြီး အချိန်မှန်မှန် အစာချေရည်တွေကို စုပ်ပစ်ချင်း၊ သွေးကြောထဲမှာ ဆားရည်နဲ့ ဂလူးကို့စ်ရည် သွင်းပေးခြင်း၊ ဗိုက်ရဲ့ အပြည် အတင်း (Abdominal distension) ကို တိုင်းထွာ မှတ်သား နေ့စဉ် မှတ်တမ်းတင်ခြင်း စတာတွေ လုပ်ပါတယ်။ ဒုတိယနေ့ညမှာ ဗိုက်က တအား ဖောင်းတင်းလာ၊ ဝမ်းမသွား၊ လေမလည်၊ ဗိုက်နာတာကလဲ မခံမရပ်နိုင်။ ညတွင်းချင်းပဲ ခွဲစိတ် ဆရာဝန်လတ် (ဘွဲ့လွန်တတ်နေသူ) က လူနာရဲ့ ဗိုက်ကို ဖွင့်တယ်။ ဟုတ်တယ် အူလမ်းကြောင်း ပိတ်ဆို့နေတာ။ အူသိမ်ထဲမှာ အလုံးတွေ တော်တော်များများ စမ်းမိသတဲ့။ ပိတ်ဆို့နေတဲ့ နေရာက အလုံးကြီးကြီး တလုံးကိုပဲ ခွဲစိတ် ဖြတ်တောက်ပြီး အူနှစ်စကို ပြန်ဆက်တယ်။ နောက်တနေ့မနက် ကျနော်တို့ ရောက်သွားတော့ လူနာက ခပ်မှိန်းမှိန်း။ အဲဒီတုန်းက ကျနော်က အသားစ (Biopsy) တွေကို တာဝန်ခံ သိမ်းဆည်း၊ ဓာတ်ခွဲခန်းပို့၊ အဖြေရရင် စာအုပ်ထဲ ကူးထည့်ရတဲ့ တာဝန်ခံ အလုပ်သင် ဆရာဝန် ဖြစ်လေတော့ ညက ဆေးစိမ်ထားတဲ့ အူထဲက အလုံးကို ဓာတ်ခွဲခန်းထဲပို့ဖို့ ကျနော့် တာဝန်ပ။ ဓာတ်ခွဲခန်းပို့ဖို့ ပုံစံဖြည့်ရာမှာ ရောဂါအမည် ဘာရေးရမယ် မသိလို့ ခွဲတဲ့ ဆရာကိုမေးတော့ "အူကင်ဆာပေါ့ကွာ" လို့ လွယ်လွယ်ပဲ ဖြေပါတယ်။ ဒါနဲ့ အူကင်ဆာလို့ပဲ ပြီးစလွယ် ရေးထည့်လိုက်တယ်။ ဒါပေမဲ့ စိတ်ထဲက တနုံ့နုံ့။ ခုလုခုခု။ ဘယ်နှယ်ဗျာ … ဒီအရွယ်လေးမှာ အူကင်ဆာ ဖြစ်ရတယ်လို့။ ပြီးတော့လည်း အူသိမ်မှာ။ အူမကြီး ကင်ဆာသာ ကြားဖူးပါတယ်။ အူသိမ် ကင်ဆာရယ်လို့ မကြားဖူးပေါင်။ နေ့လယ် အိမ်ပြန် ထမင်းစား၊ ဆေးရုံကို ပြန်အသွား လမ်းမှာ ဆေးကျောင်း ခဏဝင်၊ စာကြည့်တိုက်သွား၊ Surgical Pathology ဆိုတဲ့ စာအုပ် ဝင်ငှား၊ ခွဲစိတ်ကုသမှု ဆိုင်ရာ ရောဂါဗေဒကျမ်း။ အူသိမ်မှာ ဖြစ်တတ်တဲ့ ရောဂါတွေထဲက အလုံးအကျိတ် ရောဂါတွေကို Scan လုပ်ကြည့်လိုက်တယ်၊ Hamartoma လို့ ခေါ်တဲ့ မွေးရာပါ အကျိတ်အလုံးတွေကို အူမှာ တွေ့ရတတ်သတဲ့၊ အူသိမ်မှာ၊ အူမကြီးမှာ။ အပင်မှာ သဒွတ်သီးတွေ ပြွတ်သိပ် သီးနေစလို တွေ့ရသတဲ့။ ကင်ဆာ မဟုတ်သော်လည်း ကင်ဆာ အဖြစ် ကူးပြောင်း သွားနိုင်သတဲ့။ အဲဒီ ရောဂါထဲက Peutz-Jeghers Syndrome လို့ ခေါ်တဲ့ ရောဂါက ကလေးတွေမှာ အတွေ့ရများသတဲ့။ အူထဲက အကျိတ်တွေ အပြင် ပါးစပ်တဝိုက်၊ စအိုတဝိုက်၊ လက်နဲ့ ခြေတဝိုက်မှာ အမည်းပြောက်ကလေးတွေ တွေ့ရတတ်သေးသတဲ့။ ဒါနဲ့ နေ့လယ် နေ့ခင်း နေပူပူကြီးထဲမှာ ဆေးရုံးကြီးဆီ စက်ဘီး ဒုန်းစိုင်းနင်းပြီး ပြေးရပြန်။ ရောက်ရောက်ချင်း လူနာကို အပြေးကလေး သွားကြည့်။ ပါးစပ်တဝိုက်မှာ ကျနော် မျှော်လင့်ထားတဲ့ အမည်းစက်ကလေးတွေ။ ကျန်တဲ့ နေရာတွေမှာတော့ မတွေ့ရဘူး။ ကလေး အမေကို "ဒီအစက်ကလေးတွေက မွေးရာပါလား၊ ကြီးမှ ပေါ်လာတာလား" လို့ မေးကြည့်တော့ "မွေးကတည်းက သတိထားမိတာပါ" လို့ ဖြေပါတယ်။ ကျနော် ဝမ်းသာလုံးဆို့ပြီး ဆရာတွေဆီ ပြေး၊ လက်ထဲ စာအုပ်တန်းလန်းနဲ့၊ သက်သေထူဖို့လေ။ ပထမ လက်ထောက် ဆရာဝန်ကို ရှာပြီး ဒီအကြောင်း ဝမ်းသာအားရ ပြောပြတော့ ဆရာက မလှုပ်မခြောက်။ ထိုးပြတဲ့ စာအုပ်ကို စောင်းငဲ့ ကြည့်ဖော်တောင် မရ။ ရှားရှားပါးပါး ရောဂါတွေကို လာပြောရသလား၊ အူကြောင်ကြောင်ကောင်ပဲ ဆိုတဲ့ မျက်နှာပေးနဲ့ ထိုင်နေတယ်။ လူနာကိုလည်း လိုက်ကြည့်ဖော်မရ။ ဟုတ်သလေ၊ ဒီရုံမှာ သူက ဆရာကြီးပြီးရင် နံပါတ် (၂)၊ ကျနော်က ပိစိကွေး ဆရာဝန်။

ကျနော်လား၊ စိတ်မပျတ်ပါဘူး၊ နည်းနည်းတော့ ကသိကအောက် ဖြစ်သွားရတာပါ။ ဒါနဲ့ အဲဒီလူနာကို ကိုယ်တိုင်ကိုယ်ကျ ခွဲစိတ်ခဲ့တဲ့ ဆရာဝန်ကို မတွေ့တွေ့အောင်ရှာ၊ ရှင်းပြ။ စာအုပ်ပြ သက်သေထူ၊ သူက လူနာကို စိတ်ပါလက်ပါ လိုက်ကြည့်တယ်၊ ကျနော်ပြောတဲ့ ရောဂါကိုလည်း အတည်ပြုတယ်၊ ဒါပဲ၊ ပြီးပြီ။ "ကျနော်လဲ အစကတော့ ထင်မိသားဗျ၊ ဒါပင်မဲ့ ဒီလောက်ရှားတဲ့ ရောဂါ မဖြစ်နိုင်ပါဘူးလေ ဆိုပြီး ဆက်မလိုက်ဘဲ နေမိတာ" လို့ တွေးတွေးဆဆ ဝန်ခံပါတယ်။ သူက ဘွဲ့လွန်သင်တန်းသားမို့ သိချင် တတ်ချင် စူးစမ်းချင် စဉ်းစားချင်သေးတာ နေမှာ။ ပြောချင်တာက ကျနော်တို့ အလုပ်သင် ဆရာဝန် ပုစုခရုတွေ စကားကို ဆရာဝန်ကြီးတွေထံ ရွှေနားတော်သွင်း ခက်လှကြောင်းပါ။ ဒါကြောင့် ကျနော် ဆရာဝန်ကြီး မြန်မြန် ဖြစ်လိုက်ချင်တာ။ ဒါမှ ငါ့စကားနွားရ၊ ဟုတ်ပေါင် … ငါ့စကား သူတပါး နားထောင်ပေမပေါ့ ဆိုတဲ့ အတွေးနဲ့။

(၃)

သို့ပေမယ် ဆရာကြီး ဆရာဝန်ကြီး ဆိုတာ ချက်ချင်း တန်းဖြစ်သွားလို့ ရတာမျိုး မဟုတ်ပေဘူး။ တဆင့် တဆင့် တက်ရတာမျိုး။ ပညာအရာ၊ ကျွမ်းကျင်မှု အရာ ပြည့်စုံ ကုံလုံဖို့၊ အတွေ့အကြုံသမာ္ဘ၊ ရင့်ကျက်မှု၊ စောင့်ရပျိုးရတာ၊ စိတ်ရှည် သည်းခံရတာ၊ စောင့်ရတာ ကျနော်တို့ အတွက် အပန်းမကြီးလှချေတကား။ ဆေးကျောင်းတော်မှာ ခုနစ်နှစ် ခုနှစ် နွေတက်ခဲ့ပြီးမှဗျာ။ တချို့သော အလုပ်သင် ဆရာဝန်တွေကတော့ ငယ်ငယ်ရွယ်ရွယ်နဲ့ ဆရာကြီး လုပ်တတ်ကြသဗျ။ ကျနော်တို့ မွေးခန်းမှာ ညဂျူတီကျတဲ့ အခါ လူနာတွေ ပို့တဲ့ ပို့ဆွမ်း စားကြရတာ အခါခါ။ မိခင်တွေက သူတို့ရဲ့ သားလေး သမီးလေးတွေကို အဖိတ်အစဉ် မရှိ၊ ထိခိုက်ရှနာခြင်း မရှိဘဲ အောင်အောင်မြင်မြင် မွေးဖွားပေးတဲ့ ဆရာဝန် ဆရာမတတွေကို သဒ္ဓာ ပိုလှတယ်။ ဒါကြောင့် မွေးခန်းကျတာ ပျော်စရာ။ ဝိုင်းအော်ကြ (ကလေးထွက်လာအောင်)၊ ဝိုင်းမွေးကြ၊ ဝိုင်းချုပ်ကြ၊ ဝိုင်းစားကြ။ ညဂျူတီကျတဲ့ အထဲက သူငယ်ချင်း အလုပ်သင် ဆရာဝန် တဦးကတော့ ထူးထူးခြားခြား။ သူနာမည်နဲ့ မုန့်တွေ၊ လက်ဖက်ရည် ကော်ဖီတွေ ခြင်းတောင်း တတောင်းပြည့် မကြာခဏ ပို့တာ ညစာပွဲတော် ကပ်တာ ခံရတယ်။ "ဟ … ဒီကောင်က ဘာများ ထူးလို့တုံး၊ ကိုယ်လဲ သူ့နည်းတူ ကလေး မွေးပေးလိုက်တာပဲ၊ ဘာကြောင့် သူ့ကျမှ တကူးတက စားစရာတွေ ပို့ပြီး ပူဇော်သမှု ပြုတာ ခံရသတုံး"။ နောင်မှ သိရတာက ကိုယ့်လူက ဆရာကြီး လုပ်တတ်သကိုးဗျ။ မွေးခန်းထဲ ကလေးမွေးရရင် ဆရာဝန် ဆရာမတတွေက ဝတ်ရုံကြီးတွေနဲ့ မျက်နှာစည်းတွေနဲ့ အကျအန အလုံအခြုံ ဖုံးထားကြရလေတော့ မိခင်လောင်းတွေက ကျနော်တို့ ဆရာဝန် တတွေကို မှတ်မိလေ့ မရှိကြဘူး။ မွေးခန်းထဲမှာက ကြောက်တာရော နာတာရောက ဖုံးလွှမ်းနေတာ။ ကျနော်တို့ ဆရာဝန် ပေါက်စနလေးတွေကို ဘယ်သတိမူမိလိမ့်မတုံး။ ကျနော့် သူငယ်ချင်း အကောင်းစားကြီးက ကလေး မွေးပြီးလို့ မိခင်နဲ့ ကလေး မွေးခန်းထဲကနေ လူနာ အခန်းဆီ ပြန်ပို့ရင် မသိမသာ ကပ်လိုက်သွားတယ်။ ပြီးရင် မိခင်နဲ့ တွေ့၊ အာလာပ သလ္လပပြော၊ သူကိုယ်တိုင် ကလေးကို ဘယ်လို ခက်ခက်ခဲခဲ မွေးခဲ့ရတယ်ဆိုတာ ဂုဏ်တင် (တကယ်က ပုံမုန် ကလေးမွေးတယ် ဆိုတာ သူ့ဘာသာသူ ထွက်လာတာ)၊ ပြီးရင် ကလေးကို နို့တိုက်ဖို့ ပြုစုဖို့ တတ်သိသလောက် လက်ချာပေး၊ မိခင် အသစ်စက်စက်ကလေးက ရင်ခွင်ထဲမှာ ကလေးထွေးပိုက်၊ အနာမရှိ၊ ဘယာမရှိ။ ဆရာရဲ့ ချိုမြတဲ့ အသံနဲ့ ဆံပင်ကို နောက်လှန် ဖြီးသင်ထားတဲ့ ဥပဓိရုပ်ကလည်း သဘောကျစရာ။ ဒါနဲ့ သူ့ကို ဆရာဝန်ကြီး ထင်လိုက်လေ။ ဒီလိုနဲ့ ဆရာကြီးရဲ့ နာမည်မေးပြီး နောက်ညတွေမှာ အဲဒီ ဆရာဝန်(ကြီး)ရဲ့ ဂျူတီချိန်တိုင်း မုန့်တခြင်းကတော့ ပုံမှန် ရောက်လာခဲ့ပေါ့။ ကျနော်တို့ မနူးမနပ် ဆရာဝန်ငယ် တစုကတော့ လာပို့တဲ့ မုန့်ကိုလည်း ဝိုင်းနှိပ်၊ အပို့ခံရတဲ့လူကိုလည်း ဝိုင်းနှိပ်။ သူက ဒီလို ဒီလို ဆရာငယ် ဘဝကတည်းက ဆရာကြီး ဖြစ်အောင် လုပ်တတ်တာ။ ကာတွန်း ငွေကြည်ရဲ့ ကာတွန်းထဲကလို "ဆရာ ဆရာ" ခေါ်တော့၊ ဆရာလို့ ခေါ်ခံရသူက "ငါ့ကို ဆရာ မခေါ်နဲ့ကွ" လို့ ပြန်ပြောတယ်၊ "ဒါဖြင့် ဘယ်လို ခေါ်ရမှာတုံး" လို့ မေးတော့၊ "ငါက ဆရာ မဟုတ်ဘူး၊ ဆရာကြီးကွ" တဲ့လေ။ သူကတော့ အလုပ်သင် ဆရာဝန် ဘဝကတည်းက "ဆရာကြီးကွ" ဖြစ်ခဲ့သူပေ။

(၄)

ဆရာဝန် တင်းတင်းဖြစ်တော့ ဆေးကျောင်းမှာ တာဝန်ကျ။ အဏုဇီဝဗေဒ ဌာနမှာ သရုပ်ပြ။ ဒါကလည်း သင်ကြားရေး ဌာန တခုမှာ အခြေခံ အကျဆုံး ဆရာ။ သူ့အောက်မှာက ဓာတ်ခွဲခန်း လက်ထောက်၊ ဓာတ်ခွဲခန်းအကူ၊ ရုံးအကူပဲ ရှိတော့တာ။ သူ့တို့တတွေက ကျနော် ဌာနမှာ အလုပ်စဝင် ကတည်းက ဆရာဦးအောင်ကြီးလို့ ခေါ်တော့ ကျနော်နည်းနည်း စိတ်မြောက်မိပြန်ပေ့ာ။ ခြေတော့ မမြောက်နိုင်တော့လေ။ ကိုယ့်နာမည်ကို ဦးတပ်ခေါ်လိုက်တော့ နားက ခပ်ရှိန်းရှိန်း။ နောင်တော့ နားနေသားကျသွား။ အမယ် နေသားကျသွားတာ တော်တော်မြန်သဗျ။ ဦးတပ် မခေါ်တော့ရင်တောင် နားရွက်က လှုပ်ချင်ချင်။ တရက်မှာ ငယ်ဆရာကြီး တဦး ဌာနကို ပေါက်ချလာပါတယ်။ ဌာနရောက်တော့ ဓာတ်ခွဲခန်း အကူနဲ့ တန်းတိုးတယ်။ ဆရာကြီးက "မောင်အောင်ကြီး ရှိသလား"မေးတော့ သူက "မရှိပါဘူး" ဖြေတယ်။ ဒါနဲ့ ဆရာကြီးက ရိပ်စားမိပြီး "ဒေါက်တာ အောင်ကြီးကော" လို့ ဆက်မေးတော့ သူ့အဖြေက မရှိပါပဲ။ နောက်ဆုံး "ဒေါက်တာ ဦးအောင်ကြီး ရှိသလား" လို့ မေးတော့ခါမှ ပျာပျာသလဲ "ဟာ … ဟုတ်တယ်၊ ရှိတယ်" ဖြစ်ကရော။ ကျနော်ရှိတာကို တန်းညွှန်လိုက်လေရဲ့။ သူတို့နားထဲမှာ ဒေါက်တာ ဦးအောင်ကြီးလို့ ကြားလိုက်မှ Code နဲ့ Key က ပွင့်သွားတာ။ ဆရာက "မင်းလူတွေကကွာ … ဒေါက်တာ ဦးအောင်ကြီးလို့ ပြောမှ ငါ့ကို မင်းနဲ့ တွေ့ခွင့် ပေးတော့သကွ" လို့ ရယ်ရယ်မောမော ဂုဏ်တယူယူ ပြောရှာတယ်။ ကျနော့်မှာ မျက်နှာရော နားရွက်ပါ ရှိန်းတိန်း ဖိန်းတိမ်း။ ငယ်တုန်းက ကျနော်တို့ သိပ်ချစ်ကြောက်ရတဲ့ ဆရာကြီးက ကိုယ့်ရှေ့မှာ ငုတ်တုတ်ထိုင် ပြောနေတော့။ ဒီဌာနမှာလည်း ကျနော့် အထက်မှာ လက်ထောက် ကထိက၊ ကထိက၊ ပါမောက္ခ၊ ဆရာ အဆင့်ဆင့်။ ဖြည်းဖြည်းပေါ့ဗျာ၊ ကိုယ့်အထက်မှာ ဆရာတွေရှိတော့ ဘာလုပ်ရလုပ် စိတ်လုံတာပ။ အဖျင်းဆုံး နေ့လယ်ခင်း လစ်ပြီး ရုပ်ရှင် ခိုးကြည့်ရကြည့်ရ၊ ပါမောက္ခ/ဌာနမှူး ဆိုလို့ကတော့ ရုပ်ရှင် လစ်ကြည့်ဖို့ နေနေသာသာ အိမ်သာတောင် ဖြောင့်အောင် သွားရတာ မဟုတ်ဘူး။ ဖုန်းက ခဏ ခဏမြည်လို့။

ဘွဲ့လွန်ရပြီး ဆရာဝန် ပေါက်စဘဝ နယ်တွေ လှည့်လည် ကွင်းဆင်းရတဲ့ အခါ၊ အလည်အပတ် သွားတဲ့အခါ တွေ့တဲ့ မြို့နယ်၊ ခရိုင်၊ တိုင်း ဆေးရုံကြီးတွေက ဆရာတွေကို မေးကြည့်လိုက်ရင် ကိုယ်ထက် စီနီယာ ကျသူတွေချည်း။ မန္တလေးဆင်း ဆိုရင် အချင်းချင်း မြင်ဖူးနေ သိနေလေတော့ ဆရာဝန်ကြီး ဆိုရင် အစ်ကို၊ ဆရာဝန်မကြီး ဆိုရင် အစ်မ တန်းခေါ်လိုက်ရုံ။ ရန်ကုန်ဆင်း ဆရာတွေနဲ့ တွေ့ရင် ဘယ် Batch ကလဲလို့ မသိမသာ ထောက်လှမ်းပြီးမှ ပဋိသန္ဓာရ ပြုရ၊ ပြောဆိုရတယ်။ ဒီမှာလည်း ၉၉ ရာခိုင်နှုန်းက ကိုယ့်ထက်ကြီးသူတွေ။ နောင်ကွင်းဆင်းသက် တော်တော်ရလာတော့ ကျနော်တို့နဲ့ Batch တူသူ၊ ကျနော်တို့ထက် ဂျူနီယာ ကျသူတွေက တစထက်တစ များလာတာ သတိပြုမိတယ်။ အခုတော့ နယ်ဆေးရုံတွေ ရောက်ရင် ဘယ်နှစ်ဆင်းလဲ မေးမနေတော့ပါဘူး။ မြင်မြင်သမျှဟာ ကိုယ့်တပည့် ဖြစ်ရမှာ ဆိုတဲ့အတွေးက ငယ်ထိပ်မှာ။ ဟုတ်တာ မဟုတ်တာ နောင်မှ ကြည့်ရှင်း၊ ကိုယ်က ၅ဝ ကျော် ၆ဝ တွင်းကို အလျှင်အမြန် အပြေးအလွှား ချဉ်းကပ် နေချေပြီကိုး။

(၅)

အခုတော့ ဌာနမှာ ကိုယ့်ထက်ကြီးသူ သိပ်မရှိတော့ဘူး။ အချိန်ရဲ့ တိုက်စားမှုကြောင့် ဆရာကြီးတွေ၊ ဌာနက ဗီရို အဟောင်းကြီးတွေနဲ့ ဓာတ်ခွဲခန်းသုံး ပစ္စည်း အဟောင်း အမြင်းတွေကပဲ ကိုယ့်ထက် သက်တမ်းကြီးမှာ၊ စီနီယာကျမှာ သေချာတယ်။ ဒီလို အချိန်ကျမှ ကိုယ့်အထက်မှာ လူမရှိတော့တာ၊ လူမရှိတော့မှာ တွေးပူပန်မိ။ အခက်အခဲကြုံရင် ပြဿနာ တခုခု ကြုံရရင် ဘယ်သူ့ကို တိုင်တည်ရမတုံး။ ဘယ်သူ အကြံကို နာခံရမတုံး။ ဘယ်သူ အရိပ်ကို ခိုပြီး စိတ်လုံရပါ့။ မိမိမှားရင် ထောက်ပြ လမ်းညွှန်မယ့် ဆရာကြီးတွေ မရှိတော့တာ ဝမ်းသာဖွယ်လား၊ ဝမ်းနည်းဖွယ်လား။ မြတ်စွာဘုရား ပရိနိဗ္ဗာန် စံဝင်တော်မူတော့ သုဘဒ် ရဟန်းကြီးက "င့ာရှင်တို့ … ငါ့တို့ကို ချုပ်ချယ် မြစ်တားမယ့်သူ မရှိတော့ဘူး" လို့ ပြောသလို နှလုံး ပိုက်ရလေမည်လား။ ကျနော်တို့ မန္တလေးဆင်း ဆရာဝန်တွေကို ဟိုတုန်းကလို မှားရင် ချက်ချင်းထောက်ပြ၊ ခေါ်ပြ၊ ခေါ်ဆုံးမမယ့် မာမီကြီး၊ မာမီလေး၊ အဘတို့တတွေ မရှိတော့တာ …။ ဆရာ မရှိခြင်းဟာ၊ ဆုံးမမယ့်သူ မရှိခြင်းဟာ ခြောက်သယောင်း နေတဲ့ ဖုန်းဆိုးတောကြီးတွင်း နေရခြင်းပေလား။

မြတ်ဗုဒ္ဓပင်လျှင် ဘုရား ဖြစ်တော်မူသည့် အခါ သူ့ထက်မြင့်သူ၊ ပူဇော်ထိုက်သူကို စကြဝဠာ တခွင် ဖြန့်ကြက်ကြည့်သတဲ့။ သူ့ထက်မြင့်သူ ပူဇော်ထိုက်သူကို မတွေ့ရပါတဲ့။ သို့မို့ကြောင့် သူတွေ့ရှိတဲ့ တရားတော်ကိုပဲ အလေးအမြတ် ပြုပြီး နေသတဲ့။ ဆရာရှိဖို့ လိုအပ်လှသည်ဟု တစထက် တစ တနေ့ထက် တနေ့ ပိုပိုသိသိလာချိန်မှာ ပန်းချီဆွဲတဲ့ မော်းဒယ်ဂဲလ်လေးက ပန်းချီနဲ့ ပတ်သက်လို့ သူမှာ ဆရာ မရှိပါလို့ အင်တာဗျူး တခုမှာ ဖတ်လိုက်ရတော့ ကျနော်မှာ အံ့အားတသင့်။ တုန်လှုပ်ခြင်းကြီးစွာ။ အင်မတန် ငယ်နုသေးတဲ့ ပန်းချီ ဆရာကလေးကလည်း ဆရာ မရှိဘဲ ပန်းချီ ဆွဲတတ်လာသတဲ့။ ကျနော်ကတော့ ဆရာ ရှိချင်တယ်။ တရားဝင် ဆရာရော၊ တရားမဝင် ဆရာရော။ ဆရာ မရှိမှာ ကြောက်လှချည့်။

အသက် ၈ဝ၊ ၉ဝ အရွယ်မှာ ကိုယ့်ကို ဆုံးမနိုင်လောက်တဲ့ ဆရာတွေလည်း ရှိတော့မှာ မဟုတ်။ ကိုယ့်ထက်ကြီးတဲ့ ဆရာဘုန်းကြီးကလည်း လက်ချိုး ရေရတော့မှာ။ ဆရာဦးအောင်သင်း ပြောတဲ့ ကျောင်းဆရာ လူထွက်ကြီး သ/မလူကြီး ဝင်လုပ်လို့ကတော့ သေပြီဆိုတာ သတိရမိတယ်။ ဘယ်သူက ဘာပြောပြော "ဟေ့ကောင်၊ ငါသိတယ်၊ မင်းလျှာမရှည်နဲ့" ထဲကပဲ။ ကျနော်တို့ ဆရာကြီး တဦး ကျောင်းအုပ်ကြီး ဘဝက ပင်စင်ယူသွားပြီး ဘုန်းကြီး ဝတ်လိုက်တယ်။ ပြီးပြီ၊ နဂို ကတည်းကမှ ဆရာကြီးလို့ ဆိုနေမင့်ဟာ။ အကုန်သိ၊ အကုန်တတ်။ တရား အကြောင်းရော၊ အခြား တပါးသော အကြောင်းပါ တတ်သိ မြင်နှံ့နေတာ။ ဆရာဘုန်းကြီးဆီ တခါက ရောက်သွားတော့ အင်္ဂလိပ် အဘိဓာန်ကြီးဖွင့် သဲသဲမဲမဲ ကျက်မှတ်နေတာ တွေ့လိုက်ရ။ မေ့ကုန်မှာ စိုးလို့ ပြန်ကျက်နေတာတဲ့။ ကဲဗျား။ အဲဒီနောက်ပိုင်း ကိုယ့်မြို့ ရောက်သွားရင် ဆရာဘုန်းကြီးကျောင်းရှေ့ လူယောင် မပြဝံ့ဘူး။ ဆူနာမီ ကြောက်လို့။

ကျနော်က ဆရာမရှိတဲ့သူ၊ ဆရာ မရှိမယ်သူ အဖြစ်ကို တွေးရင်း 'အနာဂတ်သွေးလန့်မှု' ခုကတည်းက ရနေတာ။ ဒီကြားထဲ ဆရာ ဆရာမကြီး တချို့ရဲ့ ကမောက်ကမ ခြေချော် လက်ချော် စိတ်ချော်တာလေးတွေ တွေ့တွေ့နေရလို့ သွေးလန့်တာမှာ သွေးပျက်တာက အပို ထပ်ဆောင်းလာချေသေး။ ဘဝတိုတိုမှာရော ဘဝထိုထိုမှာရော ဆရာရှိသူ ဖြစ်စေသောဝ်။

ဒေါက်တာအောင်ကြီး

စာပြီးရက် - ၃၊ ၁၂၊ ၂ဝဝ၆။

source: myanmarisp

ထိုင်စရာ (ဒေါက်တာအောင်ကြီး)

ထိုင်စရာ

၂ဝဝ၈ စက်တင်ဘာမှာ ကံကော်ဝတ်ရည် စာပေမှ သီရိဂန္ဓမာ စာစဉ် - (၂) အဖြစ် ပထမအကြိမ် ပုံနှိပ် ထုတ်ဝေလိုက်တဲ့ ဒေါက်တာ အောင်ကြီးရဲ့ 'သီချင်းလူ၊ ပုံပြင်လူ၊ ငြိမ်းချမ်းလူ' စာအုပ်မှ ထိုင်စရာ ဆောင်းပါးကို ပြန်လည် ကူးယူ ဖော်ပြလိုက်တာ ဖြစ်ပါတယ်။

ထိုင်စရာ

ကျနော် စ,တက်ရတဲ့ ကျောင်းက ယောက်ျားလေး နှင့် မိန်းကလေးတွေ ရောနှောနေရသည့် ကျောင်းဖြစ်သည်။ ဦးဘိုနီ၊ ဒေါ်မြငြိမ်းတို့ တည်ထောင် ဖွင့်လှစ်သည့် ကိုယ်ပိုင်ကျောင်း (Private School)။ အတန်းထဲတွင် ယောက်ျာလေး မိန်းကလေး ရောနှော ထိုင်ရသည်။ စကားများများ ပြောတတ်သည့် ဆော့တတ်သည့်ကောင်လေးတွေကို ဆရာတွေက ကောင်မလေးတွေကြားမှာ ညှပ်ကာ ထိုင်စေသည်။ ကျောင်းသူဦးရေက ယောက်ျားလေးတွေ ကြားမှာ ထိုင်ရတာ များသည်။ တခါတရံ ဆရာတွေက ကလေးတွေကို ဆုံးမချင်တာရော၊ ကျီစယ်ချင်တာရောကြောင့်ထင့်။ တယောက်နှင့် တယောက် မခေါ်မပြောဘဲ နေကြသော ရန်ဖြစ်ထားကြသော မိန်းကလေး ယောက်ျားလေးတွေကို တခုံတည်းမှာ ယှဉ်ထိုင် ခိုင်းတတ်သည်။ ကြာကြာထိုင်ရတော့ တဦးနှင့် တဦး စကားပြောဖြစ် သွားပြီး ပြန်ခေါ်ကြ ပြန်ခင်မင်ကြရတာပါပဲ။ သို့မို့ကြောင့်ထင်ရဲ့၊ ဆရာတွေက ထိုင်ခုံ အစီအစဉ်တွေကို မကြာခဏ ပြောင်းပစ်တတ်သည်။ ကျနော်တို့ တတွေကလည်း မကြာခဏ ရန်ဖြစ်တတ်ကြသည်ကိုး။

တခါက ခုံပြောင်းထိုင်ကြရတော့ ကျနော်တို့ အတန်းထဲတွင် အဝါရောင် လုံချည် ဝတ်လေ့ရှိသောကြောင့် မာနကြီးသူဟု အားလုံးက သတ်မှတ်ထားသော ကျောင်းသူ တဦးနှင့် ထိုင်ဖို့ နေရာချခံရသည်။ မိန်းကလေးက စာလည်းတော် ရုပ်လည်းချောသူ။ အစက တဦးနှင့် တဦး စကားမပြော ခပ်ရှိန်းရှိန်း နေရာမှ သချင်္ာချိန် ပုစ္ဆာတွေ တွက်အပြီး စာအုပ်တွေကို စားပွဲခုံစွန်းမှာ ထပ်ဖို့ တင်ရတော့ တဦးနှင့် တဦး စကား ပြောဖြစ်သွားသည်။ ကျနော့်ရင် လှပ်ခနဲ ဖြစ်သွားသည်ကို ယခုတိုင် မှတ်မိနေသေးသည်။ နောက်သုံးရက်လောက်ကြာတော့ ဆရာက ထိုင်ခုံတွေကို ထပ်လှည့်ပြန်ရာ ကျနော်နှင့် သူ ထပ်မဆုံစည်း ဖြစ်တော့ချေ။ စာသင်ခန်း ထိုင်ခုံတွေမှာ ထိုင်ရတိုင်း ကျနော်က အလယ် လူသွားလမ်းဘက်ကျတဲ့ ထိုင်ခုံကို ရှောင်လေ့ရှိသည်။ အပြင်ဘက် အစွန်းခုံမှာ ထိုင်ဖို့ ကြိုးစားရတာ ကျနော့် ဝေဒနာ။ သည်အကျင့်က ကြီးသည်အထိ ပါလာသည်။

တက္ကသိုလ် ရောက်တော့ သည်အကျင့်က ဖျောက်ဖျက်လို့ မရ။ အတန်းရဲ့ ရှေ့ဆုံးခုံတန်းမှာ ဘယ်သောအခါမှ နေရာယူလေ့ မရှိ။ အလယ်လောက်၊ ရှေ့နား သုံးပုံး တပုံလောက်မှာ ထိုင်လေ့ရှိသည်။ အတွင်းလျှောက်လမ်းနှင့် ဝေးဝေးမှာ နေရာယူမြဲ။ မိမိကိုယ်ကို Expose မလုပ်ချင်တဲ့ အတွင်းလှည့်စိတ် အားကောင်းနေလေသလား။ ပထမနှစ်၊ ဒုတိယနှစ် ကာလတွေမှာ အတန်းထဲမှ ယောက်ျားလေး လေးယောက်နှင့် မိန်းကလေး ငါးယောက်က တမူထူးခြားပြီး စည်းစည်းလုံးလုံး ချစ်ချစ်ခင်ခင် နေကြတာ သတိပြုမိသည်။ သူတို့ အချင်းချင်း စည်းလုံးကြတာ၊ ချစ်ခင်ကြတာက ပြဿနာ မရှိ။ ပြဿနာ ရှိတာက သူတို့၏ စည်းလုံးခြင်း ချစ်ခင်ခြင်းကို အများသူငါရှေ့မှာ သာသာထိုးထိုး ပိုပိုမိုမို လုပ်ပြ နေကြလေရာ အတန်းထဲက ယောက်ျားဘသားတွေက သဘာဝကျစွာပင် မျက်စိစပါးမွေး စူးပါလေတော့သည်။ ယောက်ျားလေး အုပ်စုက လက်ချာချိန် ဆိုလျှင် အတန်းထဲသို့ စောစီးစွာ အရောက်သွားကြပြီး သူတို သူငယ်ချင်းမတွေ အတွက် နေရာ ဦးထားလေ့ ရှိသည်။ မိန်းကလေးအုပ်စု စောရောက်လျှင်လည်း ထို့နည်းအတူ။ သူတို့အုပ်စုဝင်ချင်းပဲ အများအားဖြင့် စကားပြောကြ ဆက်ဆံကြသည်။ ကျန်တဲ့ ကျောင်းသားတွေက သူတို့ အုပ်စုကို နာမည်ပြောင် အမျိုးမျိုး ပေးပြီး ပြောင်ကြလှောင်ကြ တိုက်ခိုက်ကြ။ နာမည်ပြောင် အမျိုးမျိုးထဲမှာ EAG (ဆင့်ဖင် အုပ်စု) ဆိုတဲ့ နာမည်က တွင်ကျန်ရစ်သည်။ ထိုင်စရာနှင့် ပတ်သက်၍ ဆေးကျောင်းတလျှောက် မှတ်မှတ်ရရ ဖြစ်စရာများ။

ဘွဲ့လွန်တက်ရတုန်းကလည်း ထိုင်ခုံနှင့် ပတ်သက်၍ အမှတ်တရ ဖြစ်စရာ ကြုံရသေးသည်။ ကျနော်တို့ ဘွဲ့လွန်သင်တန်းသား သုံးဦး နွေနေ့လယ်ခင်းကြီး တခုမှာ ကထိက ဆရာမကြီး တဦးနှင့် စာသင်ဖို့ ဖျားနာရုံ (၂) သို့ သွားရသည်။ သည်အချိန်က ပါမောက္ခ/ ဌာနမှူးက ပင်စင် စတင် ခံစားနေချိန်။ သူ့အခန်းက အားနေတာက တကြောင်း၊ လေအေးစက်နှင့် အေးစိမ့်နေတာ တကြောင်းတို့ကြောင့် အဲသည်အခန်းမှာ စာသင်ဖို့ ဆရာမကြီးက ဆုံးဖြတ်သည်။ ကျနော်တို့ အသီးသီး အသက အသက နေရာယူကြတော့ ဆရာမကြီးက ဌာနမှူး၏ လွတ်နေသော ခုံမှာ မထိုင်ဘဲ ခုံလွတ်တခု ယူ၍ ထိုင်ကာ အေးဆေးစွာ စာသင်သည်။ ကျနော်က လျှာရှည်ပြီး "မမကလဲ ဌာနမှူးခုံ ယူထိုင်ရေးပေါ့၊ ဌာနမှူးမှ မရှိတော့တာကို" ဟု ပြောမိသည်။ ဆရာမကြီးက "ဒီထိုင်ခုံက တို့နဲ့ မတန်သေးဘူးဟဲ့၊ သူရှိရှိ မရှိရှိ၊ သူလာလာ မလာလာ ဒီထိုင်ခုံမှာ တို့ထိုင်ဖို့ မထိုက်သေးဘူး" ဟု ပြန်ပြောတာ သတိရမိသည်။ ရန်ကုန်က ဌာန တခုကို သွားလည်တော့ ဌာနမှူး၏ သမီးငယ်က သူ့အဖေထိုင်ခုံမှာ အကျအနထိုင်ပြီး နေ့လယ်စာ 'သုံးဆောင်' နေတာ မြင်လိုက်ရတဲ့ ကျနော့်မှာ ငိုရ ရယ်ရမလို။ ထိုင်ခုံရွေး ထိုင်တတ်သော ကျနော်တို့ ဆရာမကြီးကို စိတ်ထဲမှ ကန်တော့မိသည်။

ကျနော်ကိုယ်တိုင် ဌာနမှူးခုံမှာ ထိုင်ရတော့ ကိုယ့်ထက် ဝါကြီးသူတွေ ကိုယ့်ဆရာသမားတွေ လာရင် ဌာနမှူးခုံမှာ ထိုင်ပြီး ဧည့်ခံရတာ စိတ်ထဲ မလုံသလိုလို အားနာစရာလိုလို။ နယ်က သူငယ်ချင်းတွေ လာရင်လည်း ထို့အတူ။ ဒါကြောင့် သူတို့တတွေလာရင် သူတို့နားသွားပြီး အတူတူ ထိုင်စကားပြောရ ဧည့်ခံရသည်။ ဌာနမှူးခုံမှာ အခန့်သားကြီးထိုင် စားပွဲကြီး တလုံးခြားပြီး စကားဆိုဖို့ မသင့်ဟု ခံစားရသည်။ သူတို့က နယ်က တကူးတက လာတွေ့ရတာ။ ထို့ပြင် နယ်မှာ အနေကြာပြီး မြို့ပြနှင့် ဆေးရုံကြီးတွေနှင့် ဝေးကွာနေတော့ သိမ်ငယ်စိတ် တချို့က သူတို့ကိုယ်ပေါ်မှာ တံဆိပ်ကပ် ပါနေတာ မြင်ရသည်။ နေရာ အထိုင်မှားရင်း တဦးနဲ့ တဦးကြား စည်းခြားသွားသလို၊ ဌာနမှူး ထိုင်ခုံမှာ စထိုင်ရတုန်းက မိမိမှာ နေမထိ ထိုင်မသာ။ သမားတော်ကြီး ဦးထွန်းသင် ပြောတာ သတိရမိသေးသည်။ တိပိဋကဓရ ဆရာတော် တပါး ဘွဲ့ထူးဂုဏ်ထူး ရပြီးစ အပူဇော်ခံရတော့ နေမထိ ထိုင်မထိ ဖြစ်နေတာ မြင်ရသည့် ဆရာကြီးက "အသစ်ကျပ်ချွတ် ဆိုတော့ အထိုင်မကျသေးဘူးကွ၊ ကြာတော့ အထိုင်ကျ သွားလိမ့်မယ်" ဟု ကြိုတင် ဟောကိန်း ထုတ်ဖူးသည်။ ကျနော်လည်း ဘယ်သောအခါမှ ဌာနမှူး ထိုင်ခုံမှာ အထိုင်ကျလေမည် မသိ။

တလ တကြိမ် ကျင်းပသည့် မန္တလေး ဆရာဝန် အသင်း ဟောပြောပွဲတွေမှာ ကိုယ်တိုင် ဝင်ရောက် ဟောပြောရ၊ သဘာပတိ လုပ်ရ၊ နားထောင်သူ လုပ်ရသည်။ ဟောပြောသူ လုပ်ရတာ ရှင်းပါသည်။ ရှေ့ဆုံးခုံမှာ ထိုင်ပြီး သဘာပတိ အခေါ်ကို စောင့်ရုံ၊ ပို့ချပြီး မိမိမူလ ထိုင်မြဲနေရာမှာ ပြန်ထိုင်၊ မေးခွန်းမေးရင် ထဖြေ၊ ဒါပဲ။ သဘာပတိ လုပ်ရရင်လည်း ပြဿနာ မရှိဘူးဟု ထင်ရသည်။ သဘာပတိခုံ တက်ထိုင်၍ 'ဆက်လုပ်' ရုံပေါ့။ ယနေ့ခေတ် ထုံးစံက သဘာပတိ နှစ်ဦး ထားလေ့ရှိရာ ဤတွင် မမျှော်လင့်သော ပြဿနာအချို့ ကြုံရပြန်သည်။ (သဘာပတိ နှစ်ဦး ထားရခြင်းကလည်း ဟောပြောမည့် ပုဂ္ဂိုလ်နှင့် Topic များရင် သဘာပတိ တဦးတည်း ထိန်းနိုင်ဖို့ မလွယ်တာက တကြောင်း၊ သဘာပတိ လုပ်မိမည့်သူ ဆရာကြီး တဦးဦး အချိန်ကပ်ပြီးမှ မအားလပ်ခဲ့သော် ဆိုသည်က တကြောင်းကြောင့်ပါ။) ဒီမှာ သဘာပတိ နှစ်ဦး ဘယ်လိုထိုင်ကြမလဲ။ ဘယ်သူက စဖွင့်မလဲ။ နေရာပြဿနာ ပေါ်လာသည်။ ဝါရင့်သူက စဖွင့်ရတာ၊ နေရာကောင်းကောင်း ယူရတာ ထုံးစံပါပဲ။ သဘာပတိ (၁) လုပ်ရသူ တချို့က အခမ်းအနား တခုလုံး တဦးတည်း One-man show လုပ်သွားတာ ကြုံဖူးသည်။ တခါက ဝါရင့်သူ ဆရာကြီး တဦး ကို သဘာပတိ (၂) လုပ်ရတဲ့ ပွဲတခုမှာ သဘာပတိ ထိုင်စရာခုံက တလုံးတည်း ရှိနေလေတော့ ကျနော်မှာ ကသိကအောက်နှင့် မတ်တတ် ခပ်ကြာကြာ ရပ်နေရလေသည်။ နားထောင်သူ လုပ်ရတာကတော့ လွယ်ပါသည်။ ထိုင်ရတာပဲဟာ။ နားတော့ နည်းနည်း ပူရသပေါ့။ မီးလုံးတွေ မှိတ်ပြီး ဆလိုက်ထိုးပြလေ့ ရှိသည့် ခေတ်ကြီးမှာ ထိုင်ခုံမှာ ဇိမ်ကျကျ ဝင်ထိုင်ပြီး ငိုက်လိုက်၊ မှိန်းလိုက်၊ တခါတရံ ခေါင်းထောင် ထကြည့်လိုက်။ ပြီးရင် ဘူးဖေးစားပွဲ ဝင်စားပြီး ပြန်ရုံသာ။ ကျနော်က ဘယ်ဘက် တတိယတန်း အပြင်ဘတ်စွန်းခုံမှာ ထိုင်လေ့ရှိသည်။ ရှေ့ဆုံး ပထမ ဒုတိယတန်းမှာ ဝင်ထိုင်လေ့မရှိ။ ဒီအတန်းတွေက ဆရာကြီး ဆရာမကြီးတွေ၊ ဝါရင့် ဆရာကြီးတွေ အတွက် သတ်သတ်မှတ်မှတ် ချန်ထားရတာ။ တခါက ဆရာဝန်အသင်း အမှုဆောင် ရွေးကောက်ပွဲ အစည်းအဝေး လုပ်ရာမှာ ကျနော်က ထုံးစံအတိုင်း နောက်နား ခပ်ကျကျ ထိုင်နေလိုက်သည်။ ထိပ်ဆုံး နှစ်တန်းမှာ ဆရာ ဆရာမကြီးတွေ။ သူတို့နောက် အလယ်နှစ်တန်းမှာက လူကျိုးတိုးကျဲတဲ။ နောက်နား ခပ်ကျကျမှာ ကျနော်လို အမျိုးကောင်းသားတွေ စုထိုင်ကြသည်။ ဆရာကြီး တဦးက နောက်နား ထိုင်နေတဲ့ ကျနော်တို့တတွေကို ရှေ့တိုး ထိုင်ဖို့ ဖိတ်ခေါ်သည်။ ဓာတ်ပုံရိုက်ရင် အလယ်က နေရာ ကွက်လပ်ကြီး ဆိုတော့ ကြည့်မကောင်း၍ ပါတဲ့။ သို့နှင့် ဆရာတချို့က အားနာပါးနာ ရှေ့တိုး ထိုင်ကြ၊ နေရာ ရွှေ့ကြရသည်။ ကျနော်ကတော့ ခေါင်းမာစွာပဲ မိမိနေရာမှာ ထိုင်မြဲ။ အစည်းအဝေး စတင်ပြီး မကြာခင်မှာ ပုဂ္ဂိုလ်တချို့ နောက်ပါ အဖွဲ့နှင့် ရောက်လေရာ အရင်နေရာ ရွှေ့ထိုင်ထားသည့် ဆရာတွေခမျာ နောက်ကြောင်း ပြန်လှည့်ရသည်။ မိမိတို့ နဂိုနေရာ ပြန်ထိုင်ရသည်။ ကျနော်မှာ မဆီမဆိုင် မြန်မာ့ရိုးရာ ဟာသပုံပြင် တပုဒ်ကို သတိရမိသည်။ တခါက တောရွာ အလှူ တခုမှာ သံဃာတွေ ကြွလာပြီး သံဃာစင်မှာ နေရာ အသီးသီး ယူကြသည်။ အဦးဆုံး ကြွလာသူက ရဟန်းအိုကြီး တပါး။ အလှူရှင်တွေက ဆရာတော်ကြီးတွေ ထိုင်ရမည့် ထိပ်ဆုံးမှာ နေရာ ချထားလိုက်သည်။ ပြဿနာက အဆိုပါ ရဟန်းအိုကြီးမှာ မကြာမတင် ကာလကမှ ရဟန်းပြုလာသူ တောထွက်ကြီး ဖြစ်နေခြင်းပင်။ ရဟန်းတွေ တပါးပြီး တပါး ကြွလာပြီး နေရာယူကြတော့ သူ့ထက် ဝါကြီးသူတွေချည်း ဖြစ်နေသောကြောင့် တောထွက် ရဟန်းကြီးများ ခဏခဏ နေရာ ရွှေ့ပြောင်း ထိုင်ရသည်တဲ့။ သို့နှင့် ဒကာ တဦးက "ဟောဗျာ ဘုန်ကြီးကြီးက ဘယ့်နှယ် ဘယ့်နှယ် နေရာ ရွှေ့ရွှေ့ လာရသတုံး" လို့ ပြောတော့ တောထွက်ကြီးက စိတ်ချဉ်ချဉ်နှင့် "ဝါတဲ့ဗျာ၊ ဝါတဲ့" ဟု အငေါ်တူးသံနှင့် ပြန်ဖြေလိုက်သည်တဲ့။ ယခုလည်း ကျနော့် သူငယ်ချင်း ဆရာဝန် တစုမှာ "ဝါတဲ့ဗျာ၊ ဝါတဲ့" ဟုပဲ ကြွေးကြွော်ရမလို။

အိုင်တီ (IT) လို့ ခေါ်တဲ့ အင်ဖော်မေးရှင်း တက္ကနော်လော်ဂျီ (Information Techonology) ခေတ်ကြီးမှာ ကွန်ပျူတာရှေ့ထိုင်တဲ့ အချိန်တွေ ပိုပို များများလာသည်။ ကြာကြာထိုင်ရတော့ ခါးညောင်း နောက်ကြောတက် ဇက်ထိုး မျက်စိကိုက် ဖြစ်ရသည်။ ဒါကြောင့် ဘယ်လိုခုံနှင့် ထိုင်သင့်သလဲ။ ဘယ်လို ထိုင်ရမလဲ၊ ခါးကို ခေါင်းကို လက်ကို လည်ပင်းကို ဘယ်လို ထားရမလဲ။ ခုံအမြင့်က ဘယ်လောက် ရှိသင့်သလဲ။ ဒါတွေ လေ့လာသည့် ပညာရပ် (Ergonomics) ကို အဖွဲ့အစည်းတွေမှာ လက်တွေ့ အသုံးချနေကြရပြီ။ တရားအားထုတ်သည့် ပုဂ္ဂိုလ်တွေမှာလည်း အထိုင်မတတ်က အထိုင်မတည့်က အာရုံ စူးစိုက်စွာ တည်ငြိမ်စွာ ဆက်ထိုင်ဖို့ ခက်ခဲလှကြောင်း ပြောသံ ကြားရဖူးသည်။ ထိုင်စရာ နေရာအပြင် ထိုင်တတ်ဖို့ကလည်း အလားတူ အရေးပါလှကြောင်း ကောင်းကောင်းကြီး သိလိုက်ရသည်။

ကျနော့် ဆေးခန်းမှာလည်း ထိုင်စရာ ပြဿနာနှင့် မကင်းချေ။ ဆေးခန်း ဖွင့်ခါစက ဆေးခန်းမှာ လူနာ ထိုင်စရာခုံ မပါချေ။ လူနာက ရောက်ရောက်ချင်း လူနာ ခုတင်ပေါ် တန်းထိုင်ရသည်။ ကျနော်က စားပွဲနားကပ်လျက် ထိုင်ခုံမှာ ထိုင်ရင်း ခုတင်ပေါ် ထိုင်နေသည့် လူနာကို ရောဂါရာဇဝင် မေးသည်။ ကျနော့် စားပွဲက နံရံနှစ်ဖက်ကြားထောင့်မှာ ကပ်လျက်သား။ လွတ်နေသည့် စားပွဲတဖက်မှာ လူနာခုတင်၊ ကျန်တဖက်က ကျနော် ထိုင်တဲ့ခုံ ထားသည်။ ကျနော့် ထိုင်ခုံက လူနာ ဝင်ပေါက်နှင့် ကပ်လျက်သား။ ကျနော်က လူနာဘက် လှည့်မေးလိုက် စားပွဲပေါ်မှ မှတ်တမ်းစာအုပ်ထဲ လှည့်ရေးလိုက် လုပ်ရသည်။ ပြီးမှ လူနာကို ခုတင်ပေါ် လှဲလျောင်းစေပြီး စမ်းသပ်ရသည်။ ပြဿနာက ကျနော် ထလိုက်သည်နှင့် တချို့ လူနာရှင်တွေက ကျနော့်ထိုင်ခုံမှာ အကျအန ဝင်ထိုင်ပါလေတော့သည်။ တချို့ လူနာစောင့်တွေက သူတို့နှင့်အတူ သယ်လာသော ပစ္စည်းတချို့ကိုပင် ကျနော့် ထိုင်ခုံပေါ်မှာ နေရာ ချထားလိုက်သေးသည်။ ကျနော် လူနာကို စမ်းသပ် စစ်ဆေးပြီး ပြန်ထိုင်မှ လူနာရှင်တွေက ပစ္စည်းတချို့ ပြန်ကောက်သိမ်းနေလို့ ဆရာဝန်ခမျာ ခပ်စန့်စန့် မတ်မတ်ရပ်နေရတတ်သေးသည်။ သဟာကြောင့် ဆေးခန်း ဖွဲ့စည်းပုံကို ပြန်လည် ပြင်ဆင်ရသည်။ စားပွဲကို နံရံတဖက်မှ ခွာထုတ်ပြီး ကျနော့်ခုံကို နံရံနှင့် စားပွဲကြား သွင်းလိုက်သည်။ ထိုင်ခုံကို လူနာရှင်တွေရဲ့ စက်ကွင်းမှ လွတ်အောင်။ စားပွဲတဖက်မှာ လူနာထိုင်ဖို့ ထိုင်ခုံတလုံး၊ လူနာခုတင် ခြေရင်းမှာ လူနာရှင် အတွက် ထိုင်ခုံတလုံး ချထားပေးလိုက်သည်။ ထိုင်စရာ ပြဿနာ ပြီးပြီးဟု ယူဆလိုက်ချိန်မှာပဲ ပြဿနာ အသစ်က ပေါ်လာပြန်သည်။ လူနာရှင်တွေက ခြေရင်းနားက ထိုင်ခံမှာ ထိုင်ချင်ပုံမရ။ အထူးသဖြင့် လူနာစောင့် အဖြစ် လိုက်လာသည့် ယောက်ျားဘသားတွေ၊ လူနာမိန်းမက ခုတင်ပေါ် လျောင်းလိုက်ပြီး ခြေစန့်လိုက်သည်နှင့် မဟာပုရိသတို့က ချက်ချင်း ဆတ်ခနဲ့ မတ်တတ်ရပ်လိုက်ပြီး လွတ်နေသော လူနာထိုင်ခုံပေါ် စွေ့ခနဲ ပြောင်းထိုင်သည်။ မရှိတဲ့ဘုန်းတွေ လျော့ပါး ပျောက်ပျက်ကုန်မှာ စိုး၍ထင့်။ မိနစ်ပိုင်းမျှ ကြာသော 'ခြေဆင်း'ကလေးကိုပင် သူတို့ခမျာ နှစ်လိုပုံမရ။ ထို့ပြင် လူနာက ထိုင်ခုံမှာ ထိုင်ရင်း ရောဂါရာဇဝင် ချီနေရင်လည်း လူနာရှင်တွေက ခုတင်ခြေရင်းက ထိုင်ခုံကို ဆွဲယူလာပြီး လူနာဘေး ယှဉ်ထိုင်တတ်သည်။ လူနာကို မေးသမျှ ဆရာဝန် မေးခွန်းတွေကို သူတို့ကပဲ ဒိုင်ခံ ဝင်ဖြေကြသည်။ လူနာ ဖြေနေရင်းတန်းလန်း သူတို့က အတင်းဝင်ရောက် စွက်ဖက်တတ်သေးသည်။ အားလုံး စမ်းသပ်ပြီးစီး၍ လူနာရော လူနာရှင်ပါ ဖုန်ဖက်ခါ ထွက်သွားကြလျှင် ထိုင်ခုံတွေကို သည်အတိုင်း ထားပစ်ခဲ့တာ များသည်။ ကျနော့်မှာ လူနာတွေ ထွက်သွားတိုင်း ခုံတွေ ပြန်စီရတာ အကြိမ်ကြိမ်။ ကြာတော့လည်း ခံရဖန်များ၍ အားမနာနိုင်တော့ပြီ။ လူနာရှင်တွေကို ခုံတွေ သူ့နေရာသူ ပြန်ရွှေ့ခဲ့ဖို့ ခပ်တည်တည် ပြောရသည်။ မိမိအတွက် ပေးထားသည့် ခုံကို နေရာ ရွှေ့ချင်သူတွေ။

ထိုင်စရာ တနေရာနှင့် ပတ်သက်၍ နောက်ဆုံး မှတ်မှတ်ရရ ဖြစ်စရာ တခု ရှိလေသေးသည်။ တိုင်းအဆင့် အစည်းအဝေး တခု တက်ရတုန်းကပါ။ ကျန်းမာရေး ဌာနနှင့် တိ/မွေးကု ဌာနတို့ ဦးစီး ကျင်းပရသောပွဲ။ ယင်းအစည်းအဝေးပွဲမှာ ထုံးစံအတိုင်း ကျနော်က နောက်နား ခပ်ကျကျ ထိုင်လိုက်သည်။ ကျန်းမာရေး အဖွဲ့နှင့် ခပ်ဝေးဝေးမှာ။ အင်တာနက်မှ ကူးထားသည့် ပညာရပ်ဆိုင်ရာ စာကြွေးတချို့ကို ဖတ်ရှုရန် သို့ကလို နေရာယူခြင်း ဖြစ်သည်။ သဘာပတိက အမှာစကားပြော အပြီး ဆွေးနွေးပွဲကို ဖွင့်လိုက်သည်။ ထုံးစံအတိုင်း ရှေ့နားခပ်ကျကျ ထိုင်နေသည့် ဆရာကြီးတွေကပဲ စပြီး သူတို့ရဲ့ အာဘော်ကို တင်ပြသည်။ အရေးတကြီး ကိစ္စဖြစ်၍ ဆရာကြီးတွေ အားလုံးလိုလိုပင် ဝင်ရောက် ဆွေးနွေးကြ၊ ဝေဖန် သုံးသပ်ကြ၊ တဦးပြောတာ တဦးက အားမနာတမ်း ထောက်ခံကြ၊ သဘောတူကြပေါ့။ ကျနော်က အစည်းအဝေးတွေမှာ မိမိနှင့် မဆိုင်သည့် ကိစ္စတွေမှာ ရေငုံ နှုတ်ပိတ်နေလေ့ ရှိသူ။ မိမိက ဘာမှ ထူးထူးခြားခြား Contribute မလုပ်နိုင်ရင် ငုတ်တုတ် ထိုင်နေတတ်သူ။ သူများတတွေ ပြောကြ ဆိုကြတာနှင့် ပြောပုံ ဆိုပုံတွေကို စိတ်ဝင်တစား စောင့်ကြည့်လေ့ရှိသူ။ ထိုနေ့ကတော့ ပြောကြတောတွေ များပြီး ဝေ့လည်လည် ဖြစ်နေသည် ထင်၍ မိမိ ထပြောရန် ဆုံးဖြတ်လိုက်သည်။ 'ဆိုရေးရှိက ဆိုအပ်လှ၏' ဟု ရှင်ရဋ္ဌသာ မိန့်မှာခဲ့သည်လေ။ သဘာပတိက ကျနော် လက်မြှောက်ပြပြီး ခွင့်တောင်းနေသည်ကို တော်တော်နှင့် မမြင်။ နောက်နား ခပ်ကျကျမှာ ထိုင်ချင်ဦးဟဲ့ဟု မိမိကိုယ် မိမိ စတင် ကျိန်ဆဲမိသည်။ နောက်ဆုံး သဘာပတိ၏ ခွင့်ပြုချက်ရတော့ "ကျနော် ကျန်းမာရေး ဌာနကပါ" ဟု မိတ်ဆက်ပြီး ကျနော့်အမြင်ကို တင်ပြဖို့ စတင်ပါသည်။ ကျနော် စကားပြောလောနေ၍ တကြောင်း၊ နောက်နား ခပ်ကျကျမှာ နေပြီး 'မိုက်ခွက်' မပါဘဲ ပြောရသည်က တကြောင်းတို့ကြောင့် သဘာပတိက ကျနော့်ကို မည်သူမည်ဝါဟု စမ်းဝါးမိပုံ မရ။ နောက်နား ခပ်ကျကျ ထိုင်နေတော့ ဤအစည်းအဝေးနှင့် တိုက်ရိုက် မဆိုင်လှသော ဌာနက အရာရှိ ခပ်ငယ်ငယ်ပဲဟု ယူမှတ်ကာ "ကဲ မင်းက စည်ပင်က ထင်တယ်၊ ပြောကွာ" ဟု ပဋိသန္ဓရ ပြုပါလေသည်။ တကယ်က သည်အစည်းအဝေး ကျင်းပရခြင်း၏ ရင်းမြစ်မူလ တိုင်းအဆင့် ဆိုင်ရာ ကျန်းမာရေး ပြဿနာကြီးကို ကိုင်တွယ် ဖြေရှင်းဖို့ ဖွဲ့ထားသည့် ဆပ်ကော်မတီတွေမှာ ကျနော်က လက်ရင်းကျကျ ပါဝင်ပတ်သက် လှုပ်ရှားနေရသူ။ နေရာ၏ အရေးပါပုံကို ကျနော် သိလိုက်ရသည်။ ကျနော်က ကိုယ့်ကျန်းမာရေး အဖွဲ့နှင့်မှ သွားမထိုင်တာ။ အတူတူထိုင်ပါက သဘာပတိကြီးက ကျနော် မည်သူမည်ဝါ ဆိုတာ တန်းသိမည် ဖြစ်သည်။ ယခုဖြစ်ပုံက သူ မထင်မှတ်သည့် နေရာမှာ သိပ်အရေးမပါသည့် သူတွေနှင့် ကျနော်က ရောနှော ထိုင်မိပေသကိုး။ "အပျိုလို မနေမိလို့ ကိုယ်ယိတယ်လေး" ဖြစ်ရပုံ။ သြော် … ထိုင်စရာ … ထိုင်စရာ။ သြော် … နေရာ … နေရာ။

ဘယ်နေရာမှာ ထိုင်မလဲ။ ဘယ်လို ထိုင်မလဲ။ ဘယ်သူတွေနားမှာ ထိုင်မလဲ။ ဘယ်အချိန်မှာ ဘယ်ခုံမှာ ဘယ်သူတွေနဲ့ ဘယ်လို ထိုင်ရမယ် ဆိုတာ ကျနော် ကြိုးစား သင်ယူရဦးမည်။

ဒေါက်တာအောင်ကြီး

စာပြီးရက် - ၁၉၊ ၄၊ ၂ဝဝ၆။

source: myanmarisp

ဒေါက်တာအောင်ကြီး အတ္ထုပ္ပတ္တိအကျဉ်း

Who is Dr. Aung Gyi, (Bio)

ဒေါက်တာအောင်ကြီး အတ္ထုပ္ပတ္တိအကျဉ်း

၁၉၅၃၊ ဖွား၊ ကသာဇာတိ၊ မိဘနှစ်ပါးမှာ ဦးဘေရှင်၊ ဒေါ်မြင့်မြင့်။

၁၉၇၀၊ ကသာ အထက (၁) မှ ၁၀ တန် အောင်မြင်ခဲ့။

၁၉၇၇၊ ဆေးတက္ကသိုလ် မန္တလေးမှ ဆေးပညာဘွဲ့ ရရှိ။

၁၉၈၅၊ ဆေးတက္ကသိုလ် မန္တလေးမှ ဆေးပညာ မဟာသိပ္ပံဘွဲ့ ရရှိ။

၁၉၉၃၊ ၉၅ - UK ပညာသင်။

၁၉၉၄၊ MRCP UK ရရှိ။

၁၉၉၅၊ DTMH London ရရှိ။

၁၉၉၇၊ ဖလမ်းပြည်သူ့ ဆေးရုံ၊ ဖျားနာ အထူးကု တာဝန် ထမ်းဆောင်။

၁၉၉၈ - ၂၀၀၁၊ ကုတင် ၃၀၀ ဆန့် သင်ကြားရေး ဆေးရုံ၊ မန္တလေးတွင် သမားတော်/ ကထိက အဖြစ် တာဝန် ထမ်းဆောင်။

၂၀၀၁ - ၂၀၀၃၊ ဆေးတက္ကသိုလ် မန္တလေး၊ ဆေးပညာ ဌာနတွင် ကတိက/ သမားတော် အဖြစ် တာဝန် ထမ်းဆောင်။

၂၀၀၃၊ ဇူလိုင်လတွင် မန္တလေးဆေး တက္ကသိုလ်၊ ဆေးပညာဌာနတွင် ဌာနမှူး/ ပါမောက္ခ အဖြစ် တာဝန် ထမ်းဆောင်ရင်း၊ စာသင်၊ ဆေးကု၊ စားရေးလျက်ရှိ။ မိမိကိုယ်ကို စားရေးသူ တဦး အဖြစ်ထက် ဆေးကုတဲ့ ဆရာဝန်၊ စာသင်တဲ့ ကျောင်းဆရာ၊ စာမွေ့သူ ကဗျာမွေ့သူ တဦးအဖြစ် သိမှတ်ခံလို။

၂၀၀၄၊ 'အစိမ်းရောင်လူ၊ အပြာရောင်လူ၊ အဖြူရောင်လူ' စာအုပ် ထွက်ရှိ။

၂၀၀၆၊ 'သင်္ကြန်လူ၊ လေယာဉ်လူ၊ ခြင်ထောင်လူ' စာအုပ်ထွက်ရှိ။

၂၀၀၈၊ 'သီချင်းလူ ပုံပြင်လူ ငြိမ်းချမ်းလူ' စာအုပ်ထွက်ရှိ။ [1]

↑ ကံ့ကော်ဝတ်ရည် စာပေမှ သီရိဂန္ဓမာ စာစဉ် - ၂ အဖြစ် ၂၀၀၈ စက်တင်ဘာတွင် ပထမအကြိမ် ထုတ်ဝေ ဖြန့်ချိခဲ့တဲ့ ဒေါက်တာအောင်ကြီးရဲ့ 'သီချင်းလူ ပုံပြင်လူ ငြိမ်းချမ်းလူ' စာအုပ်မှ

Ref: wikimyanmar.co.cc

စတိ(ဗ)ဂျော့(ဘ)(စ)၏ ချစ်ခြင်းအားဖြင့် (ဒေါက်တာအောင်ကြီး)

စတိ(ဗ)ဂျော့(ဘ)(စ)၏ ချစ်ခြင်းအားဖြင့် (ဒေါက်တာအောင်ကြီး)

(၁)

Apple ကွန်ပျူတာဖခင် စတိ (ဗ) ဂျော့(ဘ)(စ)မှာ မွေးကတည်းက စွန့်ပစ်ခံရသူ။ မိခင်ဂျူံးက ဂျာမန်နွယ်ဖွား။ အမေတို့အမျိုးက စည်းကြီးကမ်းကြီးရှိလှသည့် ဗရင်ဂျီဘာသာဝင်တွေ။ ဒီလို အသိုင်းအဝိုင်းထဲက သူ့အမေက ဆီးရီးယားနိုင်ငံသား မွတ်စလင်တစ်ဦးနှင့် ချစ်ကြိုး သွယ်သည်။ သူနာမည်က အဗ္ဗဒူ(လ) ဖာတာဂျွန်ဂျန်ဒါလီ။ သူ့တို့ဖက်ကလည်း ဆွေကြီးမျိုးကြီးတွေ။ ဘေရွတ်ရှိ အမေရိကန် တက္ကသိုလ်တစ်ခုမှ ဘွဲ့ရပြီး အမေရိကန်နိုင်ငံ ၀စ္စကွန်ဆင် တက္ကသိုလ်မှာ နိုင်ငံရေးသိပ္ပံ ပါရဂူတန်း တက်နေသူ။ ဂျော့(ဘ)(စ)ကို ကိုယ်ဝန် လွယ်ရချိန်မှာ အမေရော အဖေပါ ၂၃ နှစ် အရွယ်သာ ရှိသေးသည်။ ကိုယ်ဝန်ရှိနေသည့်တိုင် သူတို့နှစ်ဦး၏ ရှေ့ရေးက မရေရာ။ တရားဝင်လက်ထပ်ဖို့က မဖြစ်နိုင်။ အမေ့အဖေက အိပ်ရာထဲမှာ သေမင်းကို စောင့်စားနေရချိန်။ ဂျန်ဒါလီနှင့် လက်ထပ်က သမီးကို အမွေဖြတ်မည်ဟု အဖိုးကြီးက ခြိမ်းခြောက်ထားလေသေးသည်။

ကိုယ်ဝန်ဖျက်ချဖို့ဆိုတာကလည်း သူတို့လို ဗရင်ဂျီ အသိုင်းအဝိုင်းကျဉ်းကျဉ်းလေးထဲမှာ ဘယ်လိုမှ မဖြစ်နိုင်။ ဂျူံးတစ်ယောက် ကယ်သူရှာတော့ ဆန်ဖရန်စစ္စကိုရှိ ဆရာဝန်ကြီးတစ်ဦးကို တွေ့သည်။ ဆရာဝန်ကြီးက တစ်ကိုယ် တော်မိခင်များ ကလေးမွေးဖွားရေးမှာ ကူညီသည့်အပြင် ကလေးတွေအတွက် မွေးစားမိခင် ဖခင် ရှာပေးရေးကိုလည်း သိုသိုသိပ်သိပ် ဆောင်ရွက်ပေးတတ်လေသေးသည်။ ဂျူံးက တစ်ခုပဲ တောင်းဆိုရှာပါသည်။ ''သူ့ကလေးရဲ့ မိဘတွေဟာ ကောလိပ်ဘွဲ့ရဖြစ်ရမယ်''။ ဆရာဝန်ကြီး က ကလေးကို ရှေ့နေတစ်ဦးထံမှာ မွေးစားစေဖို့ စီစဉ်ထားသည်။

၁၉၅၅ ဖေဖော်ဝါရီ ၂၄ ရက်မှာ ဂျော့(ဘ)(စ)ကို မွေးတော့ မွေးစားမိဘတွေက ယောကျ်ားလေး မလိုချင်၊ သမီးလေးသာ လိုချင်သည်ပြော၍ နောက်ဆုတ်သွားသည်။ သို့မို့ကြောင့် ဂျော့(ဘ)(စ)ခမျာ ရှေ့နေတစ်ဦး၏ သားဖြစ်လာရမည့်အစား အထက်တန်းကျောင်းပင်မပြီးခဲ့သော စက်တွေချစ်တတ်သော အဖေနှင့် ဘဝကို ဒေါင်လိုက်ပြားလိုက်နေတတ်သူ စာရင်းကိုင်အမေတို့ထံ ကြီးပြင်းလာရသည်။ ဂျူံးက အထက်တန်းကျောင်းပင် မပြီးခဲ့သည့် ဇနီးမောင်နှံလက်ထဲ သူ့မျက်ရွဲလေးကိုထည့်ဖို့ ငြင်းဆန်သေးသည်။ သားလေး မွေးစားမိဘ လက်ထဲ ရောက်နေသည့်တိုင် သူလက်မှတ်ထိုးမပေးဘဲ တင်းခံနေလေသည်။ နောက်ဆုံးကျတော့ မွေးစားမိဘထံမှ ခံဝန်ချက်တစ်ခုရ အောင်တောင်းပြီး သူသဘောတူလိုက်သည်။ တောင်းဆိုချက်က - ကလေး၏ ကောလိပ်ပညာရေးအတွက် ငွေစုစာအုပ် ဖွင့်ထားပေးဖို့။ ဂျူံးဖခင် မကြာမီ ကွယ်လွန်သည်။ ထိုနှစ်ခရစ်(စ)မတ်(စ)အပြီးမှာ ဂျူံးနှင့်ဂျန်ဒါလီ လက်ထပ်သည်။ ဂျန်ဒါ လီနိုင်ငံရေးသိပ္ပံ ပါရဂူဘွဲ့ရသည်။ သမီးကလေးတစ်ဦး တိုးပွားလာသည်။ မိုနာ။ ၁၉၆၂ မှာ ဂျူံးနှင့် ဂျန်ဒါလီ လမ်းခွဲသည်။ ဂျူံးတစ်ယောက် အိပ်မက်ကမ္ဘာထဲ ခရီးလှည့်သည်။ ၀င်္ကပါခရီး။ သည်အကြောင်းတွေကို တစ်ရက်မှာ ကမ္ဘာကျော် ၀တ္ထုရေးဆရာမဖြစ်လာသည့် သမီးမိုနာက သူ့စာအုပ် ''ဒီနေရာကလွဲလို့ ရောက်ရာပေါက်ရာ''မှာ မှတ်တမ်းတင်သည်။ သားနှင့် မိခင်ပြန်တွေ့ဖို့က နောင်အနှစ်(၃၀)ကျော် စောင့်ရသည်။

(၂)

သူမွေးစားသားဖြစ်မှန်း ဂျော့ (ဘ)(စ) ငယ်စဉ်ကတည်းက သိသည်။ ဒီကိစ္စမှာ သူ့မိဘတွေက ပွင့်လင်းမြင်သာသည်။ တစ်ရက်သူ ၆ နှစ် ရ နှစ်သားအရွယ် အိမ်ရှေ့မြက်ခင်းပေါ်ထိုင်ရင်း သူငယ်ချင်း မိန်းကလေးကို ဒီအကြောင်း ဖွင့်ပြောလိုက်တော့ ကလေးမလေးက ''ဒါဆိုရင် နင့်မိဘအရင်းတွေက နင့်ကို မလိုချင်လို့ပေါ့'' ဟု မှတ်ချက်ချလိုက်သည်။

''ကျွန်တော့်ခေါင်း မိုးကြိုးဟက်ထက် ခွဲခံလိုက်ရသလိုပဲဗျာ''ဟု သူ ရင်ဖွင့်သည်။

''ကျွန်တော်ငိုပြီး အိမ်ကိုပြေးသွားတယ်။ အဖေနဲ့အမေက ကျွန်တော့်ကို စေ့စေ့ကြည့်ပြီး သားလေး - မင်းသိဖို့က ငါတို့က မင်းကို သေသေချာချာ ရွေးချယ်ခဲ့တာကွလို့ တစ်လုံးချင်းပြောတယ်။ ထပ်တလဲလဲ ပြောတယ်။ လေးလေးနက်နက် ပြောတယ်။ ဟုတ်တယ် ..... ငါဟာ အစွန့်ခံ။ ငါဟာ အရွေးချယ်ခံ။ တော်ကောက်ခံ။ ငါဟာ အထူးအမွန်။''

ဂျော့(ဘ)(စ)က ကျောင်းမနေခင်ကတည်းက အမေသင်ပေးထားလို့ စာကောင်းကောင်း ဖတ်တတ်နေပြီ။ ကျောင်းက သူ့အတွက် ပျင်းစရာ။ ငြီးငွေ့စရာ။ ဒါကြောင့် ကျောင်းမှာ လျှောက်ကမြင်းရာက 'ဆိုးပေ' နာမည် ရလာ သည်။ သူ့အဓိကပြဿနာက အာဏာပိုင်အဖွဲ့အစည်း တစ်ခုခု၏ သြဇာကို မနာခံလိုခြင်း။ တတိယတန်း မပြီးခင်မှာပင် ကျောင်းမှ သုံးကြိမ်အနှင်ခံရပြီးပြီ။ သူ့ဖခင်ပေါ(လ)ဂျော့(ဘ) (စ)က သူ့သား၏ ''ထူးခြားဖြစ်စဉ်''ကို လက်ခံသည်။ ကျောင်းကလည်း သားကို သူ့လို လက်ခံ ဆက်ဆံ စေချင်သည်။ သူ့အဖေက ကျောင်းကိုလိုက်သွားပြီး ဆရာဆရာမတွေကို 'ဒီမှာဗျ။ ဒါသူ့အပြစ် မဟုတ်ဘူး။ သူစိတ်ဝင်တစားရှိအောင် လုပ်မပေးနိုင်တာကို က ခင်ဗျားတို့ရဲ့ ညံ့ဖျင်းမှုပဲ''ဟု ပြောသည်။ ကျောင်းမှာ ဖြစ်ပျက်ခဲ့တာတွေနှင့် ပတ်သက်ပြီး သူ့မိဘတွေက သူ့ကို တစ်ရံခါမှ အပြစ်မပေးဘူး။ လေးတန်းတက်ရတော့ သူချစ်မြတ် လေးစားသည့် ဆရာမကြီးတစ်ဦးနှင့် ဆုံရသည်။ အင်မိုဂျင်းဟီး(လ)။

''ကျွန်တော့်ဘဝရဲ့ သူတော်စင်တစ်ဦးပါပဲဗျာ''ဟု ဂျော့(ဘ)(စ)က ရင်ဖွင့်ဖူးသည်။ သူကျောင်းဆင်းချိန်တစ်ရက်မှာ ဆရာမက သူ့ကို သချင်္ာစာအုပ် တစ်အုပ်ပေးပြီး အိမ်မှာ တွက်ခဲ့ဖို့ပြောသည်။ ဆရာမ ဘာကြောင်တာလဲ ဟု သူတွေးနေခိုက် ဆရာမက ရေခဲမုန့် အကြီးကြီးတစ်ခု ထုတ်ပြပြီး - ''မင်းအဲဒီစာတွေပြီးရင် အဖြေမှန်ရင် မင်းကို ဆုချမယ်။ ပိုက်ဆံ ၅ ဒေါ်လာလည်း ပေးဦးမှာ''ဟု ပြောသည်။ ''ကျွန်တော်ကလည်း စိန်လိုက်ပေါ့။ နှစ်ရက်အတွင်း ပုစ္ဆာတွေအားလုံး ပြီးသွားတယ်''။ ''အချိန်နည်းနည်းကြာလာတော့ ကျွန်တော်ဆရာမဆီက မုန့်နဲ့ပိုက်ဆ ံမမျှော်တော့ဘူး။ ကျွန်တော်သိချင်လို့ တတ်ချင်လို့ကို ကျောင်းစာလုပ်တော့တာ။ ဆရာမ သဘောကျစေချင်တာလည်း ပါတယ်'' ။ ဆရာမက သူ့ကို မှန်ဘီလူး သွေးဖို့၊ ကင်မရာလုပ်ဖို့ ပစ္စည်းတွေ ၀ယ်ပေးသည်။

''ကျွန်တော်ဆရာမဆီက သင်ယူခဲ့ရတာ တခြားဆရာတွေဆီက သင်ယူခဲ့ရတာထက် အများကြီးပိုပါတယ်။ ဆရာမကြောင့်သာ မဟုတ်ခဲ့ရင် ကျွန်တော်ထောင်ထဲ ရောက်ချင် ရောက်ခဲ့မှာ'' ဟု ဂျော့(ဘ)(စ) ပြန်ပြောင်း သတိရတတ်သည်။ ဆရာတပည့် မေတ္တာပြန်လှန် စီဆင်းပုံက။

'ကျွန်တော်ဆရာမဆီက သင်ယူခဲ့ရတာ တခြားဆရာတွေဆီက သင်ယူခဲ့ရတာထက် အများကြီးပိုပါတယ်။ ဆရာမကြောင့်သာမဟုတ်ခဲ့ရင် ကျွန်တော်ထောင်ထဲ ရောက်ချင်ရောက်ခဲ့မှာ'ဟု ဂျော့(ဘ)(စ) ပြန်ပြောင်းသတိရတတ်သည်။ ဆရာတပည့် မေတ္တာပြန်လှန်စီဆင်းပုံက ...

(၃)

ဂျော့(ဘ)(စ)က သူ့မွေးစားဖခင်ကို အလွန်ချစ်သည်။ ဖခင်က ကမ်းခြေစောင့်တပ်ထွက်။ အထက်တန်းကျောင်း မပြီးသော်လည်း စက်ကိရိယာ နှိုက်ချွတ်ပြင်ဆင်ရာ၌ ကျွမ်းကျင်သူ။ သူက ကားဝယ်ရောင်း။ မရောင်းခင်ကားကို ပြင်ဆင်မွမ်းမံအရောင်တင်။ ကားဒီဇိုင်း အသေးစိတ်ကို စိတ်ဝင်စားသည်။ သူကားရုံထဲ အလုပ်လုပ်ရင် ဂျော့(ဘ) (စ)က အဖေနောက် တကောက်ကောက်။ ''ကားပြင်ရတာကို ၀ါသနာပါလှလို့ မဟုတ်ပါဘူး။ အဖေ့နား နေချင်လို့ပါ''တဲ့။ ဖခင်ကြောင့် သူအီလက်ထရွန်နစ်ပစ္စည်းတွေနှင့် စတင်ထိ တွေ့ရသည်။ အဖေက သွေးအေးသလောက် သိမ်မွေ့သည်။ သူတို့နေထိုင်ရာက နောင် ''ဆီလီကွန်တောင်ကြား'' ဖြစ်လာမည့်နေရာ။ အိမ်နီးချင်း တွေက အင်ဂျင်နီယာတွေ။ ဒီအထဲက လာရီလင်းက ဂျော့(ဘ)(စ)အတွက် စံပြုပုဂ္ဂိုလ်။ အီလက်ထရွန်နစ် ဘိုးအေကြီး။ တစ်ရက်မှာသူက ကာဘွန်မိုက်ခရိုဖုန်းရယ်၊ ဘက်ထရီရယ်၊ စပီကာရယ်ယူလာပြီး သူ့အိမ်အဝင်လမ်းမှာ ဆင်းသည်။

''သူက ကျွန်တော့်ကို ကာဘွန်မိုက်ခရိုဖုန်းထဲ အော်ပြောခိုင်းလိုက်တော့ စပီကာကအသံတွေ ဟိန်းထွက်လာတယ်။ အဖေက မိုက်ခရိုဖုန်းတွေဟာ အီလက်ထရွန်နစ် အသံချဲ့စက် အမြဲလိုတယ်လို့ ကျွန်တော့်ကို သင်ထားတာ။(ခုဟာက အသံချဲ့စက်မပါဘဲ အသံက ဟိန်းနေတာ) ဒါနဲ့ ကျွန်တော်အိမ်ပြန်ပြေးပြီး အဖေ့ကိုပြောပြရတာပေါ့။ အဖေသင်ထားတာ မှားနေပြီဗျလို့။ အဖေက မင့်ဟာ မဖြစ်နိုင်ပါဘူး။ မိုက်ခရိုဖုန်းဟာ အသံချဲ့စက်လိုတာချည်းပဲကွလို့ ပြောတုန်း။ကျွန်တော်က မလိုကြောင်း ထပ်ခါတလဲလဲပြောပြီး အဖေ့ကို အတင်းဆွဲခေါ်သွားတယ်။ အသံချဲ့စက်မလိုတဲ့ မိုက်ခရိုဖုန်းကို တွေ့လိုက်ရတော့ အဖေ ထခုန်မတတ်ပဲ။'' ဂျော့(ဘ)(စ)က ဒီအဖြစ်အပျက်ကို ရှင်းရှင်းကြီး မှတ်မိနေသည်။ သူ့အဖေဟာ လုံးစုံကိစ္စ သိဖွယ်ရာ မှန်သမျှ တတ်သိနှံ့စပ်သူဟု သူက မြင်ထားရှာတာ။ သူ့အဖေ ဒီလိုမဟုတ်ကြောင်း သူပထမဆုံးအကြိမ် သိလိုက်ရသည်။ ဒါ့ထက် ပိုစိတ်မကောင်းစရာက သူက သူ့မိဘတွေ ထက် တတ်သိနေတာ၊ ပိုတော်နေတာ၊ ရှေ့ရောက်နေတာ။ တကယ်တော့ အဖေက စက်တစ်ခုကို ကြည့်လိုက်ရုံနှင့် စက်အတွင်းပိုင်း အလုပ်လုပ်ပုံကို မှန်းဆ သိနိုင်သည့်လူ။ အလုပ်ကို စနစ်တကျ သပ်သပ်ရပ်ရပ် လုပ်တတ်သူ။ မိဘနှစ်ပါးထက် သူကတော်နေ တတ်နေတာ သိလိုက်ရတော့ သူ ရှော့(ခ)ရသလို ဖြစ်ရတဲ့ကြားထဲ ဒီလိုအတွေးမျိုးဝင်လာတာကိုလည်း ကြီးစွာ အရှက်ရမိသတဲ့။ ပြင်းစွာခံစားရသတဲ့။ ဒီအချိန်ကို သူဘယ်လိုမှ မေ့လို့ မရတော့ပါတဲ့။ မွေးစားသားဖြစ်လို့ သီးသန့် ခံစားမှုရနေသည့်အပြင် ယခုလိုခံစားသိမြင်မှုက သူ့ကို သူ့မိဘ၊ သူ့ပတ်ဝန်းကျင်လောကနှင့် ပိုလို့ပိုလို့ တသီးတသန့် ကွဲပြားခြားနားစေခဲ့သတဲ့။

ဂျော့(ဘ)(စ) နောက်ထပ် ရှော့ (ခ)ရစရာတစ်ကွက် ကျန်သေးသည်။ သူထူးခြား ပုဂ္ဂိုလ်ဖြစ်ကြောင်း၊ မိဘတွေထက် မိုင်ပေါင်းများစွာ ရှေ့ရောက်နေကြောင်းသိတာ သူတစ်ဦးတည်း မဟုတ်ရလေတဲ့။ သူ့မိဘနှစ်ပါးလုံး ဒီအကြောင်း ကောင်းကောင်း သိပြီးဖြစ်သတဲ့။ သူ့ကို သိပ်ချစ်တဲ့ မိဘတွေ။ ၀မ်းနှင့် လွယ်မမွေးရသော်လည်း။ သူတို့က သိပ်တော်လှတဲ့ ဒီသားအတွက် သူတို့ဘဝတွေကို ဒီနေရာပြန်ချဖို့ ၀န်မလေးသူတွေ။ ပြန့်ကျယ်နေရာ ယူလာတဲ့ သားဘဝကို နေရာပေးဖို့အတွက် သူတို့နေရာတွေ ပြင်ထိုင်ဖို့ ဦးမလေးသူတွေ။ သားကို ကောင်းကောင်းကျွေးဖို့။ ကျောင်းကောင်းကောင်းထားဖို့။ ကာကွယ်စောင့်ရှောက်ဖို့။ သူလေးတန်း စာမေးပွဲမှာရသည့် အမှတ်တွေက မြင့်လွန်းလှတော့ ကျောင်းကသူ့ကို နောင်နှစ်ငါးတန်းတက်ရမည့်အစား ၂ တန်းခုန်ကျော်ပြီး ရ တန်း တက်ပေးဖို့ စီစဉ်သည်။ သို့ပေတဲ့ သူ့မိဘတွေက အတန်းတစ်တန်းပဲ ခုန်ကျော်ခွင့်ပြုပြီး ၆ တန်းမှာထားဖို့ သဘောတူလိုက်သည်။ ဒီလိုချစ်ခင်သလောက် အမြော်အမြင်ကြီးလှသည့် မိဘတွေ။ မိဘနှင့်သားအကြား မေတ္တာကူးလူး ဖြတ်သန်းမှု။

(၄)

၁၉၈၆ ခုနှစ် ဂျော့(ဘ)(စ) အသက် ၃၁ နှစ်။ မွေးစားမိခင်ကလာရာ အဆုတ်ကင်ဆာဖြစ်သည်။ နှစ်ရှည်လများ ဆေးလိပ်စွဲသောက်ခဲ့သည့် လက္ခဏာ။ ဂျော့(ဘ)(စ) မိခင်ဘေးနေပြီး အတိတ်က အကြောင်းတွေ မေးသည်။ သူတစ်သက်လုံး မမေးခဲ့တာတွေကို စပ်စပ်စုစု မေးသည်။ အတိတ်ရာဇဝင် တူးဆွခြင်း။ အဖေနှင့် လက်မထပ်မီ သူ့အမေ အိမ်ထောင်တစ်ဆက်ရှိသေးကြောင်း သိလာရသည်။ သူ့ကို မွေးစားခဲ့ပုံကိုလည်း အသေးစိတ် ပြောပြသည်။ သူအမေအရင်းကို တွေ့လိုစိတ် ၀င်လာသည်။ တကယ်တော့အမေအရင်းကို ရှာဖွေထောက်လှမ်းဖို့ ၁၉၈၀ ပြည့်နှစ်ကတည်းက စုံထောက်တစ်ဦး ငှားရမ်းခဲ့ဖူးသည်။ အလုပ်မဖြစ်။ မွေးလက်မှတ်မှာပါသည့် ဆန်ဖရန်စစ္စကိုက ဆရာဝန်ကြီးကို ဖုန်းစာအုပ်ထဲရှာပြီး ဖုန်းဆက်ကြည့်သည်။ မှတ်တမ်းတွေ အားလုံး မီးထဲပါသွားကြောင်း အကြောင်းပြန်သည်။ တကယ်တော့ မဟုတ်။ ဂျော့(ဘ)(စ)ဆီက ဖုန်းရပြီးနောက် ဆရာဝန်ကြီးက စာတစ်စောင်ရေးပြီး စာအိတ်ထဲထည့်၊ ချိတ်ပိတ်ပြီး စာအိတ်ပေါ်မှာ သူသေရင် ဂျော့(ဘ)(စ)လက်ထဲထည့်ဖို့ ရေးထားလိုက်သည်။

သိပ်မကြာမီ ဆရာဝန်ကြီးဆုံးတော့ ဒီစာ သူ့လက်ထဲ ရောက်လာသည်။ သူ့အမေရင်းကို သိရပြီ။ အခြား စုံထောက်တစ်ဦး၏ ကြိုးပမ်းမှုကြောင့် သူ့အမေရင်းနှင့် နှမငယ်ကို ခြေရာခံမိသည်။ သို့သော် အမေရှာပုံတော်ဖွင့်တာကို သူ့မွေးစားမိခင် မသိစေချင်။ သူ့မိခင် စိတ်ထိခိုက်သွားမှာကို သူမလိုလား။ ကြောင့်ကြ ပူပန်သည်။ အမေဆုံးတော့မှ အမေရင်းကို သူစတင်ဆက်သွယ်သည်။ အဖေ့ကို ဖွင့်ပြောတော့ အဖေက ကြည်ကြည်သာသာပဲ ခွင့်ပြုပါသည်။

''အမေ့ကို တွေ့ချင်တာက သိချင်စိတ်သက်သက်နဲ့ပါ။ ကျွန်တော်ကလူတစ်ဦးရဲ့ အောင်မြင်မှုဟာ မျိုးရိုးဗီဇထက် ပတ်ဝန်းကျင်ပေါ်မူတည်တယ်လို့ ထင်တယ်။ ဒါပေမဲ့ကိုယ့်ရဲ့ ဗီဇမျိုးရိုးအကြောင်းလည်း အထိုက်အလျောက် သိသင့်တာပေါ့''။ သူ့အမေ လုပ်ခဲ့တာတွေ မှန်ကြောင်း ပြောပြနှစ်သိမ့်ချင်သတဲ့။ သူကိုယ်ဝန်ဖျက်မချခဲ့တာအတွက် ကျေးဇူးတင်ကြောင်း ပြောချင်သတဲ့။ အသက် ၂၃ နှစ်အရွယ် မိန်းကလေးတစ်ဦး တရားမဝင် ကိုယ်ဝန်လွယ်ခဲ့ရတာ ဖြတ်သန်းခဲ့ရတာ မလွယ်လှကြောင်း သူရိပ်စားမိပါသတဲ့။ အမေက တောင်းပန်စကားတွေ၊ ရှင်းလင်းချက်တွေ တစ်ပုံကြီးပေးသည်။ ဂျော့(ဘ)(စ)က သူနားလည်နိုင်ကြောင်း အထပ်ထပ် ပြန်ပြောရသည်။ နှစ်သိမ့်ရသည်။ သူ့နှမနှင့် တွေ့ရတာကလည်း စိတ်လှုပ်ရှားစရာ။ သာမန်နှမတွေထက်ပိုတာက သူနှင့်အလွန်တူခြင်း၊ အနုပညာ စွဲမက်တာရော၊ ပတ်ဝန်းကျင် မြင်မြင်သမျှကို သိမြင်ခံစားတတ်တာရော၊ ခံစားလွယ်တာရော၊ ခေါင်းမာတာရော၊ ပိသုကာလက်ရာတွေကို အနုစိပ် ခံစားခွဲဖြာတတ်တာရော။

''ကျွန်တော်တို့ တစ်ဦးနဲ့တစ်ဦးသိလာရတော့ တကယ့် မိတ်ဆွေရင်းခြာ ဖြစ်သွားတယ်။ သူဟာ ကျွန်တော့်မိသားစုပဲ။ သူမရှိရင် ကျွန်တော် ဘယ်လိုနေရမှန်းတောင် မသိတော့ဖူး။ ဒီထက်ကောင်းတဲ့ နှမတွေးလို့ကို မရဖူး.....။'' မိခင် ဖခင်နှင့်မောင်နှ မရင်းခြာကြားယှက်နွယ်နေသည့် မေတ္တာပုံရိပ်

(၅)

''ကျွန်တော်ကင်ဆာဖြစ်နေပြီလို့ သိလိုက်ရတော့ ..... ဘုရားသခင် ဒါမှမဟုတ် တစ်ဦးဦးကို ပေါ့လေ။ တိုင်တည် အသိပေးလိုက်တယ်။ ကျွန်တော့်သား အထက်တန်းကျောင်းက ဘွဲ့ရတာကို ကျွန်တော် တကယ်မြင်ချင်တယ်လို့''။

၂၀၀၃ အောက်တိုဘာမှာ သူပင်ခရိယကင်ဆာရှိမှန်း သိလိုက်ရသည်။ ၂၀၀၉ မှာ သူအသည်းအသန်ဖြစ်တော့ သူ့သား နောက်တစ်နှစ်မှာ ဘွဲ့ယူရဦးမှာဟု အားတင်းပြီး ရောဂါဝေဒနာကို သည်းခံကျော်လွန်ခဲ့ရသတဲ့။ သားကြီးရိ(‘) အရွယ်ရောက်လာတော့ သူ့အဖေ ၁၈ နှစ် သားအရွယ် ပုံပေါက်လာသည်။ ကြီးလေတူလာလေ။ တတ်သိပြီးပုန် ကန်မှုံဆန်တဲ့ အပြုံးနဲ့။ မျက်စိစူးစူးနဲ့။ ဆံပင်မည်းမည်းထူထူနဲ့။ ဒီအထဲ သူ့အမေဆီက ချိုသာမှုနှင့် သူတစ်ပါးအပေါ် စာနာသိတတ်မှုကို အမွေရလိုက်သေးသည်။ ဒါတွေက သူ့အဖေမှာ ရှာမရသည့် အရည်အသွေးတွေ။ သူ့အဖေကို မြတ်နိုးကိုးကွယ်သည်။ သူ့အဖေဟာ ငွေရေးကြေးရေး အကျိုးအမြတ် တစ်ခုတည်းကြည့်သည့် သွေးအေးအေး စီးပွားရေးသမားတစ်ဦး မဟုတ်ရကြောင်း၊ သူ့အလုပ်ကို ချစ်လို့လုပ်သူဖြစ်ကြောင်း၊ သူဖန်တီး ထုတ်လုပ်သမျှ ပစ္စည်းတွေအပေါ် ဂုဏ်ယူဝင့်ထည်လိုသူဖြစ်ကြောင်း ပြောတတ်သည်။

သူ့အဖေ ကင်ဆာရောဂါဖြစ်ကြောင်း သိလိုက်ရတော့ ရိ(‘)က စတင်းဖို့(‘) ကင်ဆာရောဂါကုဌာနမှာ နွေရာသီကျောင်းပိတ်ရက်အတွင်း ကင်ဆာသုတေသနလုပ်ငန်းမှာ ၀င်ကူရင်း လေ့လာသည်။

''ကျွန်တော်ကင်ဆာဖြစ်တော့ အမြတ်ထွက်တာတစ်ခုက ရိ(‘)တစ်ယောက် တကယ်တော်တဲ့ ဆရာဝန်တွေနဲ့ တွဲလုပ်ခွင့်ရတာပါပဲ။ ကင်ဆာသုတေသနာမှာ သူစူးနစ်နေပုံက ကျွန်တော်သူ့အရွယ်မှာ ကွန်ပျူတာ ရူးသွပ်ခဲ့ပုံမျိုးဗျ''ဟု ဂျော့(ဘ)(စ)က သူ့သားအတွက် ဂုဏ်ယူသည်။ ရိ(‘) က သူကြီးလာရင် ကင်ဆာသုတေသီ လုပ်မည်ဟု ပြောသည်။ ''ကျွန်တော် စိတ်ကူးယဉ်ကြည့်တာပေါ့ဗျာ။ ရိ(‘)က ဒီနားမှာ အိမ်တစ်လုံးဝယ်၊ သူ့မိသားစုနဲ့နေ။ ဒီကနေ စတင်းဖို့ (‘)ကို စက်ဘီးနဲ့ ရုံးသွား ရုံးပြန်လုပ်''ဟု ဂျော့(ဘ)(စ)က သူ့သားအနာဂတ်ကို စိတ်ကူးပုံဖော်သည်။

ချစ်ခြင်းမေတ္တာက အဖိုးအဖွားထံမှ မိဘများထံ စီးဆင်းပါသည်။ မိဘများထံမှ သားသမီး ညီအကိုမောင်နှမများထံ ဆက်စီးဆင်းပါသည်။ သားသမီးမြေးမြစ်များထံမှလည်း မိဘဘိုးဘွားများထံ ပြန်လှန်စီးဆင်း တတ်ပါသေးသည်။ ဘယ်လိုစီးဆင်း စီးဆင်း၊ ဘယ်လမ်းကြောင်း ရောက်ရောက်၊ ဘယ်လမ်းမြှောင်ဝင်ဝင်၊ ချစ်ခြင်းမေတ္တာ၏ ကောက်ကြောင်းကတော့ လှပခမ်းနား ပြည့်စုံဝင်းပမြဲဖြစ်ပါသည်။

စာညွှန်း။ ။ (Steve Jobs by Walter Isaacson, 2011)

စာပြီးရက် ရ-၃-၂၀၁၂

source: EMG

ညနေခင်းမှုန်ရီဝေမှာ (ဒေါက်တာအောင်ကြီး)

ညနေခင်းမှုန်ရီဝေမှာ (ဒေါက်တာအောင်ကြီး)

''ဒီအချိန်ရောက်လာရင် ကျွန်တော့်စိတ်တွေ ဖောက်ဖောက်လာတယ် ဘယ်လိုပင်ကြိတ်မျို စိတ်ကိုက အူလည်လည်...'' ကျွန်တော်တို့ ငယ်စဉ်ကြားခဲ့ရတဲ့ မင်းသားကြီးဝင်းဦးရဲ့ တေးတစ်စပါ။ ကျွန်တော်တို့တတွေ နိုင်ငံရပ်ခြားမှာ ကာလအတန်ကြာနေခဲ့စဉ်တုန်းက တစ်နေ့တာလုံးမှာ ကျွန်တော်တို့ အကြောက်ဆုံးအချိန်က ညချမ်းရယ် နေချိန်တွေပါပဲ။ နံနက် အိပ်ရာထကတည်းက အလုပ်ထဲ ဇောနဲ့ နှစ်မြှုပ်နပမ်းလုံးလိုက်တာ ညနေတော်တော်စောင်းတဲ့အထိပေါ့။ အလုပ်ပြီးချိန် အစောဆုံးက ညနေ ၅ နာရီကျော်ကျော်။ တစ်ခါတရံ ၆နာရီထိ စွန်းသွားတတ်သေး။ ဆောင်းကာလဆိုရင် အဲဒီအချိန်တော်တော် မှောင်နေပြီ။ ကျွန်တော်က ဆရာနဲ့အတူ လူနာလိုက်ကြည့်တုန်းတန်းလန်း အပြင်ဘက်လှမ်းကြည့်လိုက်ရင် ညနေခင်းက ခဲပုပ်ရောင်ထနေပြီ။ ကိုယ်နေတဲ့သိုက်မြုံ ဘယ်အချိန်ပြန်ရောက်ရောက် ပြဿနာသိပ်မရှိလှပါဘူး။ ညနေခင်းတစ်ခင်းလုံးအား နေ မင့်ဟာ။ မြန်မာပြည်မှာဆိုရင်တော့ အဲဒီအချိန်က လူနာတွေနဲ့ တဝုန်းဝုန်း ချွေးသံတလုံးလုံးနဲ့ ယိမ်းက နေရတဲ့အချိန်ပေါ့။ ဟိုမှာက ညနေခင်းကို ဘယ်လိုကျော်ဖြတ်ရမလဲ စဉ်းစားနေရတာကိုက ပြဿနာ။

နိုင်ငံရပ်ခြားမှာ ငိုချင်းချကြတာကလည်း ပုံစံအမျိုးမျိုး။ အလွမ်းဖြေကြတာကလည်း ကိုယ့်နည်း ကိုယ့်ဟန် ကိုယ့်ပုံစံနဲ့။ ညနေခင်း အားအားနေတော့ လွမ်းလို့ကောင်းလှပေါ့။ ဆရာတစ်ဦးက သူ့အိမ်သူသက်ထားဆီ တစ်ရက်စာတစ်စောင် မှန်မှန်ရေးသတဲ့။ ဆရာတစ်ဦးကတော့ တစ်ပတ်စာတစ်စောင်။ ဆရာတစ်ဦးကတော့ တစ်လလုံးလုံးမှ စာတစ်စောင်။ အဲဒီခေတ်က သဘောင်္နဲ့ ဘိလပ်သွားကြရတဲ့ခေတ်။ စာက လမ်းမှာတင် တော်တော်ကြာတယ်။ ဆရာသမားတွေရဲ့စာကို ဒီကအိမ်သူ သက်လျာတွေ ဖတ်ရချိန်မှာ သူတို့ရဲ့ အလွမ်းတွေက ပုပ်သိုးလို့နေပေါ့။ သို့သော်လည်းပေါ့လေ...ပုပ်သိုးကာမှနေရော့... ရေးရမှာက ကိုယ့်တာဝန်။ ဒါမှ ညနေခင်းအချိန်ကုန်မှာ။ နှစ်ဦးသောဆရာသမားကတော့ တစ်ဦးနဲ့တစ်ဦးတွေ့တိုင်း ယောကျ်ားကြီး တန်မဲ့ ဖက်ဖက်ပြီး ငိုပွဲဆင်ကြလေသတဲ့။ အဲဒီထဲက ဆရာတစ်ဦးဟာ ဘိလပ်ရောက်ပြီးမကြာခင်ကာလမှာပဲ မြန်မာပြည်ကို ပြန်ပြေးလာသတဲ့။ အမိမြေရဲ့ခေါ်သံလေလား။ သက်ထားရဲ့ခေါ်သံလေလား။ အိမ်ကို နေ့စဉ်စာရေးတဲ့ တစ်ပတ်တစ်ကြိမ်စာရေးတဲ့ ဆရာကြီးနှစ်ပါးကတော့ ဟိုက ဒုက္ခသုက္ခတွေကို အောင့်အီး သည်းခံပြီးသကာလ ဘွဲ့တွေရ၊ အမိ မြေပြန်လာခဲ့။ မိသားစုပေါင်းစည်း ဇာတ်လမ်းပြီးလေသတည်းဖြစ်ရမှာ။ ဇာတ်သိမ်းက သည်လောက်မရိုးစင်းချေတကား။ အနှီဆရာကြီးနှစ်ဦးစလုံး မမောမပန်း အိမ်ထောင်သစ်တွေ ဆက်ဆက်ထူကြလေသတည်းတဲ့ဗျ။

အလွမ်းတွေစုဆောင်းထားတာများလွန်လွန်းလို့ လျံကျသွားလေသလားမသိ။ တစ်လမှတစ်ခါ တစ်ခါတစ်ရံ နှစ်လသုံးလမှတစ်ခါ အိမ်က သက်လျာကို စာရေးတတ်တဲ့ ဆရာကြီးက ''ကျွန်တော်ကတော့ မူလပထ မလက်ဟောင်းဇနီးကောင်းနဲ့ ပေါင်းသင်းလျက်ပါ''လို့ ဆိုရှာသဗျ။ ၀မ်းမြောက်ဝမ်းသာပြောတာလား။ ၀မ်းနည်းပမ်းနည်းပြောတာလား။ ကျွန်တော့်ဉာဏ်ပိစိကွေးနဲ့ ထောက်မမီပေဖူး။

ကျွန်တော်ကကော ဒီလိုဝေဝေ ရီရီညနေခင်းတွေကို ဘယ်လိုဖြတ်သန်းခဲ့သလဲ။ အလုပ်ကပြန်လာပြီး အခန်းပြန်ရောက်ရောက်ချင်း ကျွန်တော်ကမန်းကတန်း အဝတ်အစားလဲ၊ လမ်းလျောက်ဖိနပ်စွပ်ပြီး လမ်းထွက်လျောက်တော့တာ။ ကျွန်တော် လျှောက်လေ့ရှိတဲ့နေရာက မြို့ထဲဖက်မဟုတ်ဖူး။ မြို့စွန်တစ်ဝိုက်မှာ သူတို့စောင့်ရှောက်မွေးမြူထားတဲ့ တောအုပ်တွေရှိတယ်။ တချို့တော အုပ်တွေက ခပ်ကြီးကြီး ခပ်ထူထူ။ တချို့တောအုပ်တွေက ခပ်သေးသေး ခပ်ပါးပါး။ အဲဒီတောအုပ်တွေဖက် သွားလျှောက်တာ။ တစ်ခါတရံအဖိုး ကြီးအဖွားကြီးတွေ ခွေးဆွဲပြီးလမ်းလျှောက်ထွက်ကြတာ တွေ့ရတတ်တယ်။ တစ်ခါတရံ အပြေးလမ်း လျှောက်လုပ်နေကြတာ။ တောလမ်းလေးတွေက ကားလမ်းနဲ့မနီးမဝေး အပြိုင်ယှဉ်သွားနေတော့ လိုအပ်ရင် လမ်းပေါ်တက်ပြီး အကူအညီတောင်းလိုက်ရုံ။ အင်္ဂလိပ်တွေက သစ်ပင် သိပ်ချစ်တဲ့သူတွေ။ တောအုပ်တွေက လူရဲ့ချင်ခင်မှုနဲ့ကြီးပြင်းရတော့ တော်တော်ဖွံ့ဖွံ့ဖြိုးဖြိုးရှိတယ်။ တချို့သစ်ပင်ကြီးတွေက အမြင့်ကြီး။ တချို့နေရာတွေမှာ တောအုပ်က သိပ်သည်းလွန်းလှသမို့ နေရောင်ရော အလင်းရောင်ရော ကောင်းကောင်းမမြင်ရဖူး။ တစ်ခါတရံ တိတ်ဆိတ်ခြောက်ကပ်လို့။ တကယ်တော့ကြီးမျက်မည်း။ လမ်းမှာ တောင်ကုန်းလေးတွေတွေ့ရင် ကျွန်တော်တက်ပြီး ၀န်းကျင်တဝိုက် ဖြန့်ကျက်ကြည့်ဖြစ်တယ်။ Climb every mountain လို့ ဆိုသကိုး။ စိမ်းစိုသာမော လွင်ပြင်တောကြီးတွေ။ တစ်ခါတရံ မြူဇာပါးပါးလွှမ်းခြုံလို့။ လမ်းလျောက်ကအပြန် အခန်းပြန်ရောက်၊ ရေချိုး၊ ထမင်းစား၊ ပြီးရင် နားပေတော့။ လမ်းခပ်ပြင်းပြင်းကလေးလျှောက်ထားတော့ လူကခပ်နုံး နုံး။ အိပ်လိုက်တော့ တချိုးတည်း။ လွမ်းစရာအချိန်ကွက်လပ် ကြားညှပ်မရပြီ။

လွန်ခဲ့တဲ့တစ်နှစ်ကျော်က ကျွန်တော်ဘိလပ်တစ်ခေါက် ပြန်ရောက်မှာ ဖြစ်တယ်။ ဟိုမှာမိတ်ဆွေသူငယ်ချင်းအိမ်တွေ လျှောက်လည်။ အက်ဒင်ဗရာမှာ အရင်ခြေချခဲ့ဖူးတဲ့နေရာတွေ အလွမ်းပြေတစ်ခေါက်ပြန်ကြည့်။ ကျွန်တော်ခဏခိုနားခဲ့တဲ့ ဆေးရုံကြီး နေရာမှာ စူပါးမားကတ်ကြီးက ထင်းထင်းကြီးနေရာယူလျက်သား။ ဆေးရုံကြီးကို မြို့စွန်ရွှေ့လိုက်သတဲ့။ မိတ်ဆွေတွေ အိမ်လိုက်လည်တော့ တူညီတာလေးတွေ တွေ့ရတယ်။ တစ်ခုကမိသားစုအများစုမှာ ကလေးမရှိကြဘူး။ ကလေးရှိရင်လည်း တစ်ဦးနှစ်ဦးထက် မပို။ ညနေခင်း အားလပ်ချိန်တွေကို သူတို့့တတွေ ဘယ်လိုသုံးသလဲ။ ဘယ်လိုဖြုန်းသလဲ။ ဒီမှာလည်း တူညီတာ တွေ့ရပြန်တယ်။ ဧည့်ခန်းတိုင်းမှာ တီဗွီ Screen ကြီးကြီးတစ်ခုက အခန့်သား နေရာယူထားတာတွေ့ရ။ ကြည့်စရာချန်နယ်တွေ၊ လိုင်းတွေ က များမှများ။ လိုင်းတစ်ခုပြီးတစ်ခု ပြောင်းကြည့်ရုံ။ ဒါနဲ့စိတ်အညောင်း ဖြေကြ။ နောက်စိတ်ထွက်ပေါက် တစ်ခုက အင်တာနက်လျောတိုက် ခြင်း၊ အီးမေး(လ)၊ Chat Room ။ ဖေ့(စ)ဘွတ်(ခ)။ သူတို့တတွေရဲ့ ညနေခင်းချိန်တွေကို ဒါတွေက စိုးမိုးနေရာယူထားကြ။ စာအုပ်စာ တန်းစုံစုံလင်လင် ရှိတဲ့အိမ်က တော်တော်နည်းတာတွေ့ရ။ ကျွန်တော်က အိမ်တစ်အိမ်ရောက်တိုင်း စာအုပ်စင် ရှာတာပဲ။ တွေ့ရင် မွှေတာပဲ။ သူဘာစာအုပ်တွေ အဖတ်အရှုများသလဲ။ ဒါကြည့်လိုက်ရင် အိမ်ရှင်ရဲ့စရိုက်နဲ့ စိတ်ဝန်းကျင်ကို မှန်းလို့ရပြီ။ ဒါက အဝေးရောက်မြန်မာတွေ ညနေခင်းအချိန်ကို ကုန်ဆုံးကြပုံ။

( ၂ )

ကျွန်တော်တို့ ဆရာဝန်အများစုရဲ့ ညနေခင်းကတော့ ရှင်းပါ့။ အားလုံးလိုလိုက ဆေးခန်းသံသရာထဲ တဝဲဝဲလည်။ တောင်ဖက်ဆေးခန်းကနေ မြောက်ဖက်ဆေးခန်းပြေး။ ပြီးရင် အရှေ့ဖက်ဆေးခန်းဆီရွှေ့။ နောက်ဆုံး အနောက်ဖက်ဆေးခန်းမှာ စခန်းသိမ်း။ ပြီးတော့ နွမ်းလျအိမ်ပြန်။ အိမ်ရောက်တော့ သတင်းစာလေး၊ ဂျာနယ်လေး ဟိုဒီကောက်လှန်။ ဘောရူးက ဘောပွဲကြည့်။ မိန်းမနဲ့ စကားစမြည်ပြော။ စကားစမြည် ပြောတယ်သာဆိုရတာ။ တကယ်က ''အင်း''လိုက်ရတာ ခပ်များများ။ တ အင်းအင်း အင်းရင်း အိပ်ပျော်သွား။ နောက်တစ်နေ့ဆေးရုံသွားဖို့၊ ဆေးခန်းဆက်ထိုင်နိုင်ဖို့၊ အစည်းအဝေးတက်ဖို့ အနားယူအားမွေးရရှာတာ။ တပေလျဉ်းလျဉ်း၊ တညှင်းဆိုးဆိုး။ ဆရာဝန်တွေ ညည်းလေ့ရှိတာက - ''နေဝင်တာ မမြင်ရတာကြာပြီ။ အဓိပ္ပါယ်ရှိရှိအချိန် (Quality time) တွေ နည်းလှတယ်။ မိသားစုနဲ့ တဖြည်းဖြည်း ကင်းကွာနေပြီ။ ငါ့ကိုရွှေ အိုရောင်ညနေခင်းတွေပြန်ပေး။''... စသဖြင့်၊ စသဖြင့်။ ဒီရွှေအိုရောင် ညနေခင်းတွေကို ကျွန်တော်တို့ဆီက ဘယ်သူက အဓမ္မလုယူ သိမ်းပိုက်သွားခဲ့ပါသလဲ။ ၁၉၈၈ အရေးအခင်းကာလတဝိုက် မြို့ကြီးတွေနဲ့ နယ်မြို့တွေ လမ်းပန်းဆက်သွယ်ရေး ပြတ်တောက်သွားတာကတစ်ကြောင်း၊ လူတွေ ကျီးလန့်စာ စားနေနေရတာကတစ်ကြောင်းကြောင့် ကိုယ်ပိုင်ဆေးခန်းတွေ ခေတ္တပိတ်ထားပြီး ဆရာဝန်တွေ လွတ်လပ်ရေးရတဲ့ကာလကို ကြံုရတယ်။ ကဲဗျာ... ခင်ဗျားတို့ရဲ့ ညနေခင်းဝါ၀ါတွေ ပြန်ရပြီဗျာ။ ခင်ဗျားတို့ ဘာလုပ်ကြမတုန်း။ တစ်သက်လုံး ဆေးခန်းထဲအောင်းပြီး ခေါင်းမဖော်တမ်း လုပ်ခဲ့ကြတဲ့ ဆရာဝန်တွေ ဗလာဟင်းလင်း ညနေခင်းတွေကို ဘယ်လိုဖြတ်သန်းရပေါ့။ နီးစပ်ရာ လိုက်ကြည့်တော့ အားလုံးနီးပါး ယောင်တောင်တောင်။ အခွေပဲငှားကြည့်ရမလိုလို။ စာပဲဖတ်ရမလိုလို။ ကောလာဟလပဲ စောင့်စားနားထောင်နေသလိုလို။ အတိတ်စိမ်းကောက်ပြီး နိုင်ငံ့အနာဂတ်ပဲ ဖတ်နေသလိုလို။ ညနေခင်းအချိန်တွေကို ဆေးကုတာကလွဲလို့ ဘာမှမလေ့ကျက် မသင်ကြားခဲ့တဲ့ ဆရာဝန်တွေခင်ဗျာ သနားစရာ။ သူတို့မျက်နှာတွေက ညနေခင်း ဗလာကျင်းသလို ဟင်းလင်း။ အကြွေးတင်နေတဲ့စာတွေ ဖတ်ပါတော့လား။ မိသားစုနဲ့ ပျော်ပျော်ပါးပါး တဝကြီး နေပါရော့လား။ မမြင်ရတာ ကြာလှချည်ရဲ့ဆိုတဲ့ နေရောင်ခြည်တထွေးကြီး ပြေးပြီးပွေ့ပိုက်ပါတော့လား။ သတိမြဲမြဲဖြစ်မှုပျက်မှုတစ်ခုခုကို စူးစူးနစ်နစ် လေ့လာရစ်ပါတော့လား။ အားလုံးလိုလိုဟာ အရေးခင်းအပြီး တည်ငြိမ်တဲ့ကာလမှာ ဆေးခန်းပြန် ဖွင့်ဖို့ပဲ စိတ်စောနေကြလေသတဲ့။

( ၃ )

ကျွန်တော်ဆရာဝန်ပေါက်စဘဝကျော်ပြီး ဆရာဝန်မလတ်တလတ် ဖြစ်လာချိန်တစ်နေ့မှာ သူငယ်ချင်းဆရာဝန်တစ်ဦး ညနေခင်းလာလည်ပါတယ်။ ကျွန်တော့်ဆေးခန်းက လူနာကျချိန်နဲ့ ဆုံနေတော့ သူနဲ့ သိပ်ကြာကြာ စကားပြောခွင့် မကြံုလိုက်ရဖူး။ သူက နိုင်ငံခြားမှာ NGO တစ်ခုမှာ အလုပ်ဝင်လုပ်နေရာက ခဏပြန်လာတာ။ ကျွန်တော့်ဆေးခန်းအပေါက်ဝမှာရပ်ပြီး သူကကျွန်တော့် လူနာတွေကို မေးမြန်းနေတာ၊ စစ်ဆေးနေတာ၊ ဆေးပေးနေတာ၊ ရှင်းပြနေတာတွေကို စေ့စေ့စပ်စပ်စောင့်ကြည့်နေတယ်။ ဘာမှတော့မပြောဖူး။ ပြန်ခါနီးနှုတ်ဆက်တော့မှ သူကကျွန်တော့်ကို ''သနားတယ်''ဆိုတဲ့ အကြည့်မျိုးနဲ့ ကြည့်လိုက်ပြီး ''အောင်ကြီးရာ... မင်းကြည့်ပြီး ငါ့မှာမောလိုက်တာကွာ။ ငါလည်း ဆရာဝန်ဖြစ်စက မင်းလိုပဲ ဂျီပီဖွင့်ရတာပဲ။ မင်းလိုပဲ မောရတာပဲ။ ဟို ရောက်တော့ ညနေခင်းမှာ တော်တော်ဇိမ်ကျတယ်ကွ။ ဘာဂျီပီမှ လုပ်စရာမလိုတော့ဖူး။ လစာကလည်း လုံလောက်တယ်လေ။ ညနေခင်း တီဗွီထိုင်ကြည့်၊ စာဖတ်၊ မိန်းမနဲ့ ထွေရာလေးပါးပြော။ ဒါပဲကွ'' လို့ပြောပြီး နှုတ်ဆက်ပြန်သွားတယ်။ ကျွန်တော့်မှာ ကိုယ့်အလုပ်အပေါ် ရုတ်ချည်း သိမ်ငယ်စိတ်ဝင်သွားရ။ လူနာဆက်ကြည့်ချင်စိတ်တောင် တော်တော်ခန်းသွားတယ်။ ညနေခင်း ဆေးခန်းဖွင့်စားနေတာ ဂုဏ်ယူစရာလား။ သိပ်ငယ်စရာလား။ မလုပ်အပ်တဲ့ကိစ္စလား။ အပ်စပ်တဲ့ကိစ္စလား။ စိတ်ထွေပြားရ။ ကျွန်တော်တို့ဆရာဝန်အများစုရဲ့ ညနေခင်းကတော့ရှင်းပါ့။ အားလုံးလိုလိုက ဆေးခန်းသံသရာထဲ တဝဲဝဲလည်။ တောင်ဖက် ဆေးခန်းကနေ မြောက်ဖက်ဆေးခန်းပြေး။ ပြီးရင် အရှေ့ဖက် ဆေးခန်းဆီရွှေ့။ နောက်ဆုံးအနောက်ဖက်ဆေးခန်းမှာ စခန်းသိမ်း။ ပြီးတော့ နွမ်းလျအိမ်ပြန်။

အဲဒီသူငယ်ချင်းက ကျွန်တော့်ကို ချစ်ခင်သူပါ။ စာဖတ်သူ တွေးတွေးဆဆရှိသူပါ။ ပေါ့ပေါ့ပါးပါး ၀န်ထုပ်နည်းနည်းနဲ့နေပြီး ဘဝကိုလေးလေးနက်နက် ဖြတ်သန်းတတ်သူပါ။ ဒီလိုလူမျိုးရဲ့ ဒီလိုမှတ်ချက်ကြားရတော့ ကျွန်တော် နင့်ကနဲဖြစ်သွားခဲ့ပေါ့။ သူမြန်မာပြည် အပြီးပြန်ပြီး NGO တစ်ဖွဲ့မှာ အလုပ်ဝင်လုပ်တယ်။ လူတော်တစ်ဦး ထက်မြက်သူတစ်ဦးဆိုတော့ ရာထူးအဆင့်ဆင့် တက်သွားတယ်။ ဒီကြားထဲ သူ့ရဲ့ဟာသဇဝနဉာဏ်က ဖွံ့ဖြိုးတောက်ပလှလေတော့ အများက ကြိတ်ပြီး ချစ်ကြပါတဲ့ညီ ပုလေးဖြစ်သွားခဲ့ပေါ့။ ဆရာဝန်တွေရဲ့ ပင်မအလုပ်ဖြစ်တဲ့ ဆေးကုသခြင်းအလုပ်ကိုတော့ လုပ်ငန်းခွင်ရော၊ ညနေခင်းအချိန်တွေမှာပါ လုံးဝလုံးဝ စွန့်ပစ်လိုက်တာတွေ့ရ။ သူ့ရဲ့နေရီရီအချိန်တွေက ရုံးမှာအချိန်ကုန်ရင် ကုန်။ မကုန်ရင် ညစာစားပွဲ၊ အခမ်းအနား ဖွင့်ပွဲ၊ အစည်းအဝေး၊ အလုပ်ရုံဆွေးနွေးပွဲတွေက တိုက်ဖဲ့ချွေစားသွားတော့တာ။ သူ့ရဲ့နဂိုက တွေးတွေးဆဆ နူးနူးညံ့ညံ့ မျက်နှာနေရာမှာ ပြတ်သားရဲရင့်တင်းမာတဲ့မျက်နှာက အစားထိုးဝင်ရောက်လာပါတော့တယ်။ သူ့လက်အောက်ကလူတွေ က လူမဟုတ်တော့ဖူး။ စာရွက်ပေါ်က ကိန်းဂဏန်းတွေ၊ အစက်တွေ၊ အပြောက်တွေအဖြစ် ပြောင်းသွားခဲ့ပြီ။ နေ့စဉ်နေ့တိုင်းလိုလို စာရင်းဇယား ကိန်းဂဏန်းတွေနဲ့ လေ့ကျက် ပွန်းတီးရတာများလို့ထင်။ ''သူက နွားကြီးလိုပဲ။ သူယားရင် ချည်တိုင်ကို သူ့ကျောလာပွတ်တော့တာ။ ကျွန်မတို့ဇနီးမောင်နှံက သူ့ချည်တိုင်လေ''တဲ့။ ခုလည်းပဲ ကျွန်တော့်ဆီ အယားပြေ လေလာပစ် နေလေသလား။ သူဘာကြောင့် ဒီလိုပြောင်းသွား ရပါလိမ့်။ ဘာကြောင့် ဒီလို တင်းမာအေးခဲသွားပါလိမ့်။ ဘာကြောင့်ပြတ်တောက်ခါးသီးသွားပါလိမ့်။ သူနဲ့ကျွန်တော် ဘယ်နေရာကစပြီး ကိုယ်လမ်းကိုယ်လျောက်ခဲ့ကြတာပါလိမ့်။

ကျွန်တော်က ယခုထက်တိုင် လူတွေကို ဆေးကုနေတဲ့သူ။ ဆေးရုံ မှာရော ညနေချမ်းချိန်ဆေးခန်းမှာရော။ ကိန်းဂဏန်းစာရင်းဇယားတွေအစား လူတွေနဲ့ပွန်းပွန်းတီးတီး ထဲထဲဝင်ဝင်ဆက်ဆံနေရသူ။ ဆေးရုံဆေးခန်းလာတဲ့ လူတွေလည်း လူနာတွေ၊ လူမမာတွေ။ မောနေတဲ့လူတွေ။ ဖျားနာနေတဲ့ လူတွေ။ ချို့တဲ့နေတဲ့လူတွေ။ အကူအညီလို နေတဲ့လူတွေ။ ရောဂါဝေဒနာရဲ့ ထုထောင်းနှိပ်စက်မှုအောက်မှာ ဘဝကိုအရင်းအတိုင်း လှစ်ပြနေရရှာ တဲ့လူတွေ။ ကလေးအမေတွေ။ အုတ်သယ်ပန်းရံ နေ့စားအလုပ် သမားတွေ။ ကားနောက်လိုက်တွေ။ အောက်တန်းစာရေးတွေ။ ကျေးလက်ကျန်းမာရေးဆရာမတွေ။ HIV/AIDS လူနာတွေ။ အသည်းကင်ဆာ လူနာတွေ။ ဆိုက်ကားသမားတွေ။ ပင်စင်နာကြီးတွေ။ လမ်းဘေးစျေးသည်တွေ...။ ဒီလူတွေနဲ့ နေဝင် နေထွက် တွေ့နေရတာ။ သူတို့ရဲ့ ပြဿနာကြီးငယ်တွေကို နားဆင်ရတာ။ သူတို့ရဲ့ဒုက္ခပုံပြင်တွေထဲ တိုးဝင်ရတာ။ နေကောင်းသွားလို့ အမောပြေသွားလို့ အရောင်ကျသွားလို့ အနာအကျင်သက်သာသွားလို့ ကြည်လင်လတ်ဆတ်တဲ့ အပြံုးတွေပွင့်နေ တဲ့မျက်နှာတွေကို မြင်ရတာ။ ရောဂါဒဏ်ကြောင့် တဖြည်းဖြည်းယိရော် ပွန်းပဲ့ပြိုလုလု ခန္ခာကိုယ်တွေ ဘုန်းဘုန်းကျပြိုလဲသွားတာ တွေ့နေရတာ။ နောက်ဆုံး ''မနီးတဲ့ခရီး''ကို လိုက်ပို့ရတာ။ တစ်ခါတရံလူနာတွေက ဆရာကုပေးလို့ ခုလိုချမ်းချမ်း သာသာနေရတယ်။ ဘုရားရှိခိုးတိုင်း မိဘတွေနဲ့အတူ ဆရာ့ကို မေတ္တာပို့ပါတယ်။ တချို့လည်း ၀တ်ပြုတိုင်း ဆရာ့ကို ဘုရားသခင်ကောင်းချီး မင်္ဂလာပေးဖို့ ဆုတောင်းပေးပါတယ် တဲ့။ (အမေရေ... အမေ့သား သေပျော်ပြီဗျ။) ကျွန်တော်တို့က အခုထိ လူတွေကြားမှာနေတုန်း။ ဒုက္ခ သုက္ခမျှဝေခံစားတုန်း။ ပြံုးပျော်အတူ ၀မ်းနည်းအတူ ပူဆွေးအတူ ရှိတုန်း။

( ၄ )

ညနေခင်းတိုင်း ကျွန်တော့်ဆေး ခန်းကျဉ်းကြုပ်လေးထဲ ကျွန်တော့်လူနာတွေနှင့် နပမ်းလုံးနေရသည့် အချိန်တွေကို ကျွန်တော်နှမြော တသမဖြစ်တော့ပါ။ စားဝတ်နေရေးအတွက် ရုန်းကန်ရင်းပွန်းပဲ့သွားသည့် အချိန်တွေ ဆိုပြီး နှမြောလှချည့် မရှိတော့ပါ။ ''ပေးပေး... မပေးပေး ... ငါ့ရွှေခွက်ပြန်ပေး''ဟု မတောင်းဆို လိုတော့ပါ။ ကျွန်တော့်ကို ယနေ့ထက်တိုင် လူနှင့်တူအောင် သင်ကြားလေ့ကျင့်ထိန်းကျောင်းနေသည့် ဆေးရုံနှင့် ညနေရီ ဆေးခန်းကာလများ၊ လူနာများကို ကျွန်တော်ရိုသေစွာ ကန်တော့ပါသည်။

(စာပြီးရက် ၆.၈.၂၀၁၁)

source: EMG