တော်တဲ့ ကလေးတွေ (ဒေါက်တာအောင်ကြီး)

တော်တဲ့ ကလေးတွေ (ဒေါက်တာအောင်ကြီး)

၁။
ရန်ကုန်မှာ ဘွဲ့လွန်ဝင်ခွင့် စာမေးပွဲ ရေးဖြေ အောင်ပြီးတဲ့ ဆရာဝန်ငယ် တစ်စုကို လူတွေ့ နှုတ်ဖြေ စစ်မေးရာက ပြန်လာတဲ့ ဆရာကြီး တစ်ဦးက တစ်ရက်မှာ သို့ကလို ရင်ဖွင့်ပါတယ်။


“ဒီကလေးတွေ တော်တော် ည့ံကုန်ပြီဗျ။ ဘယ့်နှယ့်ဗျာ၊ ကိုယ်လေ့လာလိုက်စားမယ့် ပညာရပ်နယ်ပယ်ကို ရှေ့ဆောင်ဦးစီး ပြုသွားတဲ့ ဆရာကြီး၊ ဆရာမကြီး (Pioneer) တွေကိုတောင် မသိကြတော့ဘူး။ ကလေး ဆေးပညာဘာသာရပ် ဖြေတဲ့ ဘွဲ့လွန် ကျောင်းသားက ဆရာကြီး ဦးတင်ဦးကို မသိဘူးတဲ့။ ခွဲစိတ်ပါရဂူ လုပ်မယ့် လူကလည်း ဆရာကြီး ဦးဘသန်းကို မသိပြန်ဘူး။ ကျွန်တော်တို့ကျောင်းက ကလေးတွေ ပါလာတော့ မင်းတို့
တို့ကျောင်းရဲ့ ပထမဦးဆုံး ပါမောက္ခချုပ်ကို သိသလား မေးတော့ မသိဘူးတဲ့။ သေရော။ ကျွန်တော်က သိမယ်ထင်ပြီး အပိုင ်မေးချလိုက်တာ။ ဆရာကြီး တစ်ဦးက အထွေထွေ ဗဟုသုတ မေးရာမှာ မြန်မာနိုင်ငံရဲ့ ပထမဆုံး သမ္မတ၊ နောက်ဆုံး သမ္မတ သိလားမေးတော့ အများစုက မသိကြပြန်ဘူး။ ဒီခေတ်ကလေးတွေ ည့ံကုန်ပြီဗျာ”တဲ့။

ဆရာကြီး တစ်ဦးကလည်း ဒီအဆိုကို ပဲ့တင် ထပ်ပြန်ပါတယ်။ “ကျွန်တော် တက္ကသိုလ် တစ်ခုမှာ တာဝန်ကျတုန်းက စာရေးဝန်ထမ်း ရာထူးအတွက် အင်တာဗျူး ရတော့ သူတို့ကို လွတ်လပ်ရေးနေ့၊ ပြည်ထောင်စုနေ့၊ တပ်မတော်နေ့၊ အာဇာနည်နေ့တွေ မေးကြည့်တယ်။ အများစုက မသိကြဘူး”တဲ့။ ကျွန်တော်ဘာမှ ၀င်မပြော။ အတွေးနယ် တစ်ကြော စုန်ဆန်မျောမိ။

၂။
ကျွန်တော်တို့ စာသင်သား ဘဝမှာ ကြုံဆုံခဲ့ရတဲ့ လူတွေ့ နှုတ်ဖြေ စာမေးပွဲကို သတိရမိတယ်။ အစောဆုံး မှတ်မိတာက လူရည်ချွန် စာမေးပွဲတွေ။ “ဒီအခန်း ထဲကို ၀င်လာရာမှာ ခြေဘယ်နှလှမ်း လှမ်းခဲ့သလဲ”တဲ့။ ဆရာကြီး တစ်ဦးက မေးတာ။ သေရော၊ ကိုယ့်မှာက ဗဟုသုတတွေ မျက်မှောက် ရေးရာတွေ ဘာတွေ မေးမလဲ။ ချွေးပြန်ပြီး ၀င်လာတာ။ သူက အရေးထဲ ခြေလှမ်းရေတွက် ခိုင်းနေပြန်ပါပြီ။ “မသိပါဘူး ဆရာကြီး”ပေါ့ဗျာ။ လွယ်ပါသော်ကော။ ရောင်းသူဝယ်သူ အသံတူ။ ဒီအခန်းထဲ ၀င်လာတုန်းက ခြေလှမ်း ဘယ်နှလှမ်း လှမ်းခဲ့ပါသလဲ ဆရာကြီးလို့ ပြန်မေးချင်စရာ။

ကျွန်တော့် သူငယ်ချင်း တစ်ဦးရဲ့ အတွေ့အကြံုကလည်း “သင်း”ပေါ့။ သူက တက္ကသိုလ် လူရည်ချွန် စာမေးပွဲ ဖြေရတာ။ သူက ဖြေချင်တာ မဟုတ်ဘူး။ ဆယ်တန်းအောင်မှတ်က ကောင်းလို့ အော်တိုမက်တစ် ပထမနှစ် လူရည်ချွန် ဆန်ခါတင် စာရင်း ၀င်သွားတာ။ ဆရာကြီး တစ်ဦးက“အများနဲ့ ပတ်သက်တာ ဘာလုပ်ဖူးသလဲ”လို့ စမေးတယ်။ သူက ဆရာကြီးရဲ့ “ရှု”ကိုရော “မု(ဒ)”ကိုရော နည်းနည်းခံတွင်း မတွေ့ဘူး ဖြစ်သွားတယ်။ တကယ်တော့ သူက ၁၀ တန်း အောင်ပြီးစမှာ အမျိုးသား စာကြည့်တိုက် တစ်ခုမှာ တော်တော်ကြာကြာ လုပ်အား ပေးခဲ့တာ။ စာအုပ်တွေ ပြန်စီ၊ ကတ်သလောက်တွေ ပြန်တင်။ ဒါပေတဲ့ သူက ဒီလိုဖြေလိုက်တယ်။

“ရေကူးဖူူးပါတယ် ဆရာ”

“ဟ ဟေ့ကောင် ရေကူးတာက ကိုယ့်ဘာသာ ကူးတာလေကွာ။ အခု ငါမေးနေတာက မင်းအများအကျိုး အတွက် ဘာတွေ ဆောင်ရွက်ခဲ့ဖူးသလဲ မေးနေတာ”

“ရေကူးတာ အများနဲ့အတူ ရေကူးကန်မှာ ကူးတာပါ ဆရာ။ ကျွန်တော် ကြိုးစားပမ်းစား ရေကူးတာကို အားလုံးက ၀ုိင်းကြည့်၊ ၀ိုင်းအားကျ၊ ၀ိုင်း အတုခိုး။ အားလုံးရင်ထဲ ရိုးသားကြိုးစား နိုးကြားစိတ်တွေ တလိပ်လိပ် ပေါ်လာတာပေါ့ ဆရာ။ ဒါအများအတွက် မဟုတ်ပါလားဆရာ”

“ဟေ့ကောင် သွား၊ သွား၊ သွားတော့”

“ဟုတ်ကဲ့၊ ကျေးဇူးပါဆရာ”

တကယ့် တကယ်က သူငယ်ချင်းက ရေကူးတတ်သူ မဟုတ်လေ။ ဒါနဲ့ပဲ အောင်မြင်စွာ ဆုတ်ခွာ ခဲ့ရလေသတည်းပေါ့။ ကျွန်တော်တို့ ခေတ်က ၀န်ထမ်း ရွေးချယ်ရေး စာမေးပွဲတွေမှာ လူတွေ့နှုတ်ဖြေ ၀င်ရတယ်။ ဆရာကြီး တစ်ဦး တစ်ခေတ်မှာ ဘာသာရေးဆိုင်ရာ ကျင့်ဝတ်တွေ၊ နီတိတွေ၊ အဆို အမိန့်တွေ၊ ဂါထာတွေ မေးလွန်လွန်းလို့ အဲဒီတုန်းက ကျွန်တော်တို့ တစ်တွေရဲ့ အိတ်ထောင် ထဲမှာ ဂါထာ စာအုပ်ကလေးတွေ ကိုယ်စီနဲ့။ ဘွဲ့လွန် ၀င်ခွင့်ရေး ဖြေအောင်ပြီး နှုတ်ဖြေ ၀င်ရတုန်းကလည်း မှတ်မှတ်ရရ။ ကျွန်တော့် သူငယ်ချင်းရဲ့အဖြေက မေးခွန်း ထုတ်တဲ့ ဆရာကြီး၊ ဆရာမကြီးတွေ ပက်လက်လန်လောက်တဲ့ အဖြေ။

“မင်းဘာလို့ ဘွဲ့လွန် သင်တန်း တက်တာလဲ”

“ဘာရယ် မဟုတ်ပါဘူး။ အသက်က နည်းနည်း ကြီးလာတော့ တစ်ခုခု လုပ်ဦးမှ ဆိုပြီး ထလုပ်တာပါပဲ”

“မင်းဘာလို့ ဆေးပညာ အထူးကု ဆရာဝန် ဖြစ်ချင်တာလဲ”

“ဒါလည်း ဘာရယ် မဟုတ်ဘူး။ ကျွန်တော့် မျက်စိကြောင့်ပါ။ ကျွန်တော်က မွေးရာပါ မျက်စိ စွေတာကြောင့် တစ်ဖက်က လုံးလုံး မမြင်ရဘူး။ ခွဲစိတ် ပညာနဲ့ သားဖွားမီးယပ် ပညာရပ်တွေက ခွဲစိတ်ရတာတွေ ပါနေတော့ ကျွန်တော့် မျက်စိနဲ့ မဖြစ်ဘူး။ ကျွန်တော့်မှာ Binocular Vision မရှိတော့ တကယ့် တကယ်ခွဲစိတ်ရရင် အခက်တွေ့မှာ။ ကလေး အထူးကု လုပ်ဖို့ စဉ်းစားတော့လည်း မဖြစ်ပြန်ဘူး။ ကျွန်တော်က ကလေးတွေကို သိပ်စိတ်မရှည်ချင်ဘူး။ ဒါကြောင့် ဆေးပညာ အထူးကုဘဝကို ရွေးချယ်တာပါ”

မေးခွန်းထုတ်တဲ့ ဆရာ ဆရာမကြီးတွေ အခုမှ အိပ်ချင်ပြေလေတော့တယ်။ သူ့ရှေ့က ကျောင်းသားကျောင်းသူတွေရဲ့ “တိုင်းပြည်အတွက် လူမျိုး အတွက် ပညာရပ် ဆိုင်ရာ တိုးတက်မှု အတွက် ဒီပညာရပ်ကို လေ့လာလိုက်စား လိုတာဖြစ်ကြောင်း၊ ပြည်သူကို အလုပ်အကျွေး ပြုဖို့ မိမိတို့ မွေးဖွားလာတာ ဖြစ်ကြောင်း” အာပေါင်အာရင်းသန်သန် ကြံုးဝါးပြောဆို အန်ချပြခဲ့တာတွေနဲ့ မျက်စိနောက်၊ နားနောက်၊ စိတ်နောက်နေတဲ့ ဆရာကြီးတွေခမျာ ခုမှ အညောင်း ပြေ အမောပြေ “ဆတိုရီ”ဆိုက်ပါလေတော့တယ်။

၃။
ကျွန်တော် အတွေး ရေစီးထဲက ဗြုန်းခနဲ ပြန်ထွက်မိ။ ဒီခေတ်ကလေးတွေ ညံ့ကုန်ပြီတဲ့။ ဟ လုပ်ကြပါဦးဟ။ ကိုယ်မေးတဲ့ မေးခွန်းကို တစ်ဖက်လူ မဖြေနိုင်တာနဲ့ အလိုလို ညံ့သွားရောလား။ ကိုယ်မေးတဲ့ မေးခွန်းကရော သူတို့ ဘဝနဲ့ သူတို့ ခေတ်နဲ့အပ်စပ် (Relevant) ဖြစ်ရဲ့လား။ ကျွန်တော် ခွကျကျ တွေးကြည့်လိုက်တယ်။ ဆရာကြီး ဦးဘသန်း မသိတော့ ခွဲစိတ် ဆရာဝန် မဖြစ် ထိုက်တော့ဘူးလား။ ဆရာကြီး ဦးတင်ဦးမသိလို့ ကလေးအထူးကု မလုပ် ထိုက်တော့ဘူးလား။ အခန်းထဲ ၀င်လာတဲ့ ခြေလှမ်းရေ မသိတာနဲ့ဘဲ လူရည်ချွန် မဖြစ်ထိုက်တော့ဘူးလား။ ကိုယ်စစ်မေး နေတာက လူရည်ချွန် စာမေးပွဲလား။ လက်သမား စာမေးပွဲလား။ လက်သမား ဆိုရင်တော့ အခန်း အနေအထား၊ အခန်း အကျယ်အဝန်း သိဖို့ လိုတာလေ။

အထွေထွေ ဗဟုသုတ ဆိုတာကရော။ ကိုယ့်ခေတ်က အရေးကြီးတယ်လို့ ထင်မြင် စွဲမှတ်ခဲ့တာတွေကို ဒီခေတ် ကလေးတွေ ပြန်မေးနေတာ။ ဒါတွေက သူတို့အတွက် အရေး ကြီးသေးရဲ့လား။ ဆိုဗီယက် အင်ပါယာ အလွန်မှာ ကြီးပြင်းလာခဲ့ရတဲ့ ကလေးတွေအဖို့ ရှုပ်ထွေးပွေလီ ကျယ်ပြောလှတဲ့ သူတို့နိုင်ငံရဲ့ နိုင်ငံရေး၊ လူမှုရေး ဘဝတွေနဲ့ လုံးထွေး နေရလေတော့ သူတို့ခမျာ အောက်တိုဘာ တော်လှန်ရေးကြီး အကြောင်း အသေးစိတ် သိချင်မှ သိတော့မှာ။ ထားပါတော့လေ။ အခု ဆရာ ဆရာမကြီးတွေက ကိုယ့်နိုင်ငံရဲ့ သမိုင်းနဲ့ ဖြစ်ရပ်တွေ၊ ကိုယ့်ပညာရပ်နဲ့ သမိုင်း တောက်ပြောင်မှု တွေကို တပည့် သားမြေးတွေကို သိစေချင်သပ ဆိုရင် ကျွန်တော်တို့ဘာလုပ်ကြမလဲ။ “ကျွန်တော် တို့”လို့ ဆိုလိုက်ကတည်းက အားလုံးပါသွားပြီ နော်။ ကျောင်းသားရော၊ ဆရာရော တာဝန်ရှိသူ တွေ အကုန်ပါကြရမှာ။ အခုဖြစ်နေတာက ကျောင်းသားတွေ ည့ံကုန်ပြီ။ ဒီအတွက် မင်းတို့ ကျောင်းသားတွေမှာ တာဝန်ရှိတယ်။ လောဂျစ် အဆင့်မြင့်လိုက်ပုံက။ ပြဿနာကို အရိုးစင်းဆုံး “ဖျင်”ချလိုက်ပုံက။

ကျွန်တော့် အမြင်က ရိုးရိုးလေးပါ။ ဆရာ ကြီး၊ ဆရာမကြီးတွေက ဒါတွေဒါတွေဟာ သိ သင့်သိထိုက်တယ်လို့ ယူဆယုံကြည်ရင် ဒါတွေ ဒါတွေကို ကလေးတွေရဲ့ ဘဝနဲ့၊ ပညာရပ်နဲ့ ရင်းနှီးလာအောင်၊ အပ်စပ်လာအောင် လုပ်ပေးဖို့ သာပါပဲ။ ရှေးရှေးက၊ ရှေ့ရှေ့က ဆရာကြီး၊ ဆရာမကြီးတွေရဲ့ ဘဝနဲ့ ပညာကို ဒီခေတ်ကလေး တွေရဲ့ဘဝနဲ့ ပညာထဲ ၀င်လာအောင် ဆွဲသွင်းဖို့သာ ပါပဲ။ ကျွန်တော်တော့ စာသင်ရင်း အခွင့်ကြံုရင် ကြံုသလို ဆရာ၊ ဆရာမကြီးတွေရဲ့ ထူးခြားတဲ့ ပုဂ္ဂလ စရိုက် သဘာဝ(Personality) ကို တပည့် တွေ စိတ်ဝင်စား လာအောင် ပြောပြတယ်။ ဥပမာ မာမီကြီးလို့ ခေါ်တဲ့ ဆရာမကြီး ဒေါ်မြင့်မြင့်ခင် အကြောင်း။

မာမီလေးလို့ ခေါ်တဲ့ ဆရာမကြီး ဒေါ်မြင့်မြင့်အေး အကြောင်း။ “အဘ”အမည်ရတဲ့ ဆရာကြီး ဦးထွန်းသင် အကြောင်း။ ဆေးကု ဘာသာရပ်(Therapeutics) နဲ့ အကျွမ်းတဝင် ရှိလှတဲ့ ဆရာကြီး ဦးတင်အောင်ဆွေအကြောင်း။ ဆရာကြီး၊ ဆရာမကြီးတွေနဲ့ ကျွန်တော်တို့ရဲ့ ဆက်ဆံရေး။ နောင်တော်ကြီးတွေ လက်ဆင့်ကမ်း သွားတဲ့ပုံပြင်တွေက တစ်လှေကြီး။ ရင်ခုန်စရာ၊ ရယ်မောစရာ၊ တွေးစရာ၊ အားကျစရာ၊ အတုယူ စရာ။ ဒါတွေကို ကျွန်တော်တို့က မြတ်နိုးစွာ ပြောတယ်။ ကြည်ညိုစွာ ပြောတယ်။ ကိုင်းညွှတ်စွာ ပြောတယ်။ ချစ်ခင်စွာ ပြောတယ်။ ဒါတွေက ပြောလို့ မပြီးနိုင်။ ပြောလို့ မငြီးနိုင်။ ပြောလို့ မရိုးနိုင်။ နောက်ပြီး ဆရာကြီးတွေရဲ့ပညာနဲ့ သမ္ဘာ။ ဆေးပညာရပ်နဲ့ ဆေးပညာ သင်ကြားရေး နယ်ပယ် တွေမှာ သူတို့ရဲ့ Contribution တွေ။

ဒီပညာနယ် ပယ်တွေကို ပိုကျယ်ဝန်းအောင်၊ ပိုနက်ရှိုင်းအောင်၊ ပိုတောက်ပကျက်သရေရှိအောင် လုပ်ခဲ့ကြတဲ့ သူတို့တွေရဲ့ လုံ့လ၊ အားစိုက်မှု၊ ဆော်သြမှု၊ တိုက် တွန်းမှု၊ ပါ၀င်ပတ်သက်မှုတွေ။ ဒါတွေဟာ လည်း ပြောလို့ရယ်မှ မကုန်နိုင်တယ်။ ဆရာငြိမ်း ဖွဲ့ခဲ့သလို “ပြောရုံနဲ့တင်x အရသာထူးxxx ရူး တယ်လို့ ဆိုချင်ဆိုxxx”
ခုနက ကလေးတွေ ညံ့ကုန်ပြီ မကျေမချမ်း ပြောခဲ့တဲ့ ဆရာ၊ ဆရာမတွေ ဒီလို လုပ်ခဲ့ကြရဲ့ လား။ ဒီလို တွေးခဲ့ကြရဲ့လား။ ကလေးတွေဘက် ကျွန်တော် ပြန်လှန် မေးခွန်းထုတ်လုပ်ချင်။

၄။
ကလေးတွေ ညံ့ကုန်ပြီ ပြောရတာက ကိုယ်သိတာ၊ သတိ မူမိတာတွေကို သူတို့တစ်တွေ မသိတာ၊ သတိမမူမိတာ အပေါ် မူတည်ပြီး ဆုံးဖြတ် လိုက်တာပါပဲ။ ကိုယ်သိတာတွေကလည်း ကိုယ့် အနေနဲ့ သိသင့် သိထိုက်တယ် ထင်တားတာတွေ။ ကျွန်တော် တစ်ဖက် ပြန်လှည့်တွေးတယ်။ ကလေးတွေသိတာ ဘာရှိသလဲ။ သူတို့သိတာ တွေကို ကျွန်တော်တို့ သိရဲ့လား။ သူတို့ သိသင့်သိ ထိုက်တယ်ထင်တာတွေကို ကျွန်တော်တို့ ဆရာ ကြီးတွေ မသိခဲ့ဘူး ဆိုရင်ကော။ သူတို့က ဆရာ ကြီးတွေ ည့ံကုန်ပြီလို့ ဆုံးဖြတ်မှာတဲ့လား။ ဒီလို ဆုံးဖြတ်ခဲ့ရင်ရော ကျွန်တော်တို့ တစ်တွေက လက်ခံရဲပါ့မလား။ ကျွန်တော်တို့က ဂန္ထဝင် သီချင်းတွေ သိတယ်။

သီချင်းကြီးတွေရဲ့ ဗျုပ္ပတ်နဲ့ ယဉ်ပါးတယ်။ သူတို့က ဟစ်ဟော့ပ်သိတယ်။ ရက်ပ် သိတယ်။ ပေါ့ပ်ဂီတ သမိုင်းကို စိတ်ဝင်စား တယ်။ ကျွန်တော်တို့က ဗုဒ္ဓဝင်သိတယ်။ သူတို့က Comparative Religion ကို အာရုံကျတယ်။ ကျွန်တော်တို့က သဘာဝ ပတ်ဝန်းကျင် ထိန်းသိမ်းရေး။ သူတို့က Cryptozoology ကျွန်တော်တို့က မြသန်းတင့် ကြိုက်တယ်။ သူတို့က မြူမြူတို့ခေတ်။ ကျွန်တော်တို့က မောင်သင်။ သူတို့က မီနီရှဲလ်။ ကျွန်တော်တို့က ထား၊ ချိုပြံုး၊ သူတို့က ဖြူဖြူကျော်သိန်း၊ အေသင် ချိုဆွေ။ ကျွန်တော်တို့ စည်းဝါးက ခပ်နှေးနှေး မှန်မှန်။ သူတို့ ရင်ခုန်သံက သွက်သွက်ရိုင်းရိုင်း ရောသမမွှေ။ မင်းကျော်က “ငါတို့ခေတ်နဲ့ အပြိုင်”တဲ့။ ဘယ်ဟာက “ငါတို့ခေတ်”လဲ။

၅။
ဆရာကြီးတွေရဲ့ ကလေးတွေ ညံ့ကုန်ပြီ ဆိုတဲ့ ပူညံပူညံ ကြားက ဆရာ တစ်ဦးရဲ့ ထူးကဲတဲ့ အသံကြောင့် ကျွန်တော် ခေါင်းဆတ်ခနဲ ထောင်လိုက်မိ။ ပါရဂူ စာတမ်း(အကြမ်း)လာတင်တဲ့ တပည့်တစ်ဦး အကြောင်း စကား စပ်မိရာကပါ။ သူရဲ့ စာတမ်းက ပညာရှင် မျက်စိနဲ့ ကြည့်ရင် အားနည်းချက်တွေ ရှိတယ်။ ဒါကို အားလုံးက သတိထားမိတယ်။ သုတေသနထုံး/နည်းနာတွေနဲ့ သွေဖည်တဲ့ အရေးအသား အကောက်အယူတွေတွေ့လို့ ၀ိုင်းထောက်ကြရ၊ ပြင်ဆင်ပေးရ။ စာတမ်းတင်ပြီး ကျောင်းသားထွက် အသွားမှာ ဆရာတွေ တစ်သိုက် ခေါင်းချင်း ရိုက်ကြတာပ။ သူ့အားနည်းချက်ကတော့ ရှင်းနေပြီ။ ထင်သာမြင်သာ။ “ပေတစ်ရာဆီ လျှောက်ပါလို့ မြင်သလောက် ပြလိုက်ချင်ပါသည်”ဆိုတဲ့ လေဘာတီကို သတိရစရာ။ ကျွန်တော်က သက်ဆိုင်ရာ ဌာနမှူးကို မေးလိုက်တယ်။

“ဒီကလေး Ward ထဲမှာ အလုပ် လုပ်ရဲ့လား။ စိတ်ချရရဲ့လား။ မျက်နှာလွှဲလို့ ရရဲ့လား”။ ဌာမှူးက “ဒီကလေး အလုပ် အင်မတန် ကြိုးစားတယ်။ ကျွန်တော်တို့ မျက်နှာလွှဲလို့ ရအောင် စိတ်ချရတယ်။ စိတ်ရင်းကောင်းတယ်။ ဒါပေမဲ့ စကား ပြောမတတ်ဘူး”လို့ ဖြေတယ်။ ဆရာကြီး တစ်ဦးက “မင်းကောင် စကားပြောတာ ရိုင်းသကွယ်။ ပြောလိုက်ရင် တုတ်ထိုးအိုးပေါက်။ အလိုက်ကမ်းဆိုးကလည်း မသိနဲ့”လို့ ထောက်ပြန်တယ်။

“ဒီကလေးက သိပ်ရိုးသားတယ်။ ဖြူစင်တယ် ဆရာ။ ကျွန်တော်တောင် သူ့လောက် မရိုးနိုင်၊ မဖြူစင်နိုင်တော့ဘူး။ ကျွန်တော်က သူ့ကို တိတ်တိတ် ကျိတ်ပြီး Admire လုပ်နေရတာ”တဲ့။ တပည့်တစ်ဦး အပေါ် ဆရာ တစ်ဦးက အကြီးမြတ်ဆုံး ဂုဏ်ပြုခြင်း။

ဒီခေတ်ကလေးတွေ ညံ့လာတာ ရှိသလို တော်လာတာတွေ ရှိမည်။ တတ်လာတာတွေ ရှိမည်။ သိလာတာတွေ ရှိမည်။ တချို့သော နယ်ပယ်တွေမှာ ကျွန်တော်တို့ ဘိုးတော်တွေကို ကျော်သွားတာ ရှိမည်။ ကျွန်တော်တို့ထက် ဖြူစင်တာတွေ ရှိမည်။ တစ်လောက ဆယ်တန်း ကျောင်းသားငယ် တစ်ဦး၏ ကဗျာ စာအုပ်ဖတ်ရသည်။ အမှာစာက အစ အင်္ဂလိပ်လို။ စာအုပ်က “A Sea of Beautiful Rhymes”တဲ့။ စာအုပ်ကိုဖတ်ရသည့် အသက် ၉၀ အရွယ် တက္ကသိုလ်အငြိမ်းစား အင်္ဂလိပ်စာ ဆရာမကြီးက “လှလိုက်တဲ့ ကဗျာလေးတွေ ကွယ်”ဟု ချီးကျူး ယူရသည်။ မုဒိတာစိတ် ဆိုတာ တမင်တကာ ပျိုးထောင်ရ၊ လေ့ကျင့် သင်ကြားရသည့် အရာ ဖြစ်မည်။ ဒီစိတ်မိမိမှာ တည်ဖို့ နှလုံးဝမ်းခေါင်း ခပ်ကျယ်ကျယ် လိုလိမ့်မည် ထင်ပါသည်။



ဒေါက်တာအောင်ကြီး
...