ရာဇဝင် တွင်ရစ်မယ့် ပုစ္ဆာ

ရာဇဝင်တွင်ရစ်မယ့်ပုစ္ဆာ **************** ကြာတော့လည်းကြာခဲ့ချေပြီ။ လွန်ခဲ့သော ၂၇ နှစ်ခန့်က။ ရှမ်းပြည်နယ် မြောက်ပိုင်း နောင်မွန်ဒေသ။ နွေတစ်ညပင်ဖြစ်လင့်ကစား ရှမ်းကုန်းမြင့်၏ အအေးဓာတ်က စိမ့်စက်စက်။ လကွယ်ညမို့မှောင်မည်းမည်း။မှုန်တိမှုန်ဝါး ကြယ်အလင်း အစက်အပြောက်အောက်တွင် သစ်စက် အေဆာက္အအံုႀကီးကခပ္ခံုးခံုးတြားသြားသတၱဝါႀကီး တစ်ကောင်သဖွယ် အနီးအနားဝန်းကျင် အလုပ်သမား အိမ်လေးများမှာ မှိုင်းခိုးတလူလူ ရေနံမီးခွက်တွေ ရှမ်းသံလေးများ ဝဲတဲတဲနှင့် စကားတပြောပြောရွာစွန်ဖျား ဆန်အရက်ဆိုင်လေးမှာ ဝါးဆစ်ခွက်မြှောက်သံနှင့် ခပ်အုပ်အုပ် ရယ်မောလိုက်သံ။ လေတိုက်ခြင်းမရှိ။ အလျဉ်း ငြိမ်သက်နေဘိ၏။ ပြတင်းဟင်းလင်းဖွင့်လှစ်ထားသည့် သစ်စက်အပေါ်ထပ် အခန်းလေးထဲမှာ ။ဖန်မီးအိမ် အလင်းရောင်လက်လက်။ လူငယ်လေးတစ်ယောက်က တော့ လကွယ်ည၏အမှောင် ထုကြီးထဲသို့ရီဝေနွမ်းလျ ငေးကြည့်နေခဲ့သည်။ မျက်တောင်တဖျပ်ဖျပ် ခပ်လိုက်သောအခါ မျက်ရည်စ လေးများလား မျက်ဝန်းထောင့်မှာ ဝင်းလဲ့လဲ့။ အသက်ပြင်းစွာ ရှုရှုက်နေ၍ရင်ဘတ်နိမ့်ချည်မြင့်ချည်။ တွန့်ကွေးနက်မှောင် ဆံပင်တွေက ပြေပြစ်သောကာရန် များသဖွယ် အခွေခွေ အလိပ်လိပ် ရှည်လျားစွာ အသက် နှစ်ဆယ်ကျော်ရုံ သူ့မျက်နှာက ပီတိကလေးလေးပမာ ပုံမျိုး အပြစ်ကင်းစင်နေသေးသည်။ အသားဖြူဖြူ ။နှုတ်ခမ်းပါးလေး နီရဲရဲနှင့် အောက်နှုတ် ခမ်းကို ပေါက်ထွက်မတတ် သူကိုက်ထားခဲ့သည်။ ထူးထူးခြားခြားကြီးကို ရှည်လျားနူးညံ့ပြီး ထပ်ဖျားများ ချွန်သွယ်နေသည့် လက်ချောင်းတွေက ဟော်လိုဂစ်တာ ကြီးများပေါ်မှာ သိမ်မွေ့စွာဖြင့် လှုပ်ရှားနေကြသည်။ သူ့အနီးအနားမှာ စာရွက်တွေ ကစဉ့်ကလျား။ ရေးခြစ်ထားသော သီချင်းစာသားနှင့် ဂီတသင်္ကေတများ။ လုံးထွေးခြေမွ စုတ်ဖြဲထားသော စာရွက်တွေလည်း အများအပြား။ မျက်လုံးကိုတင်းတင်းမှိတ်ပြီး သက်ပြင်းရှည်လျား သူ မှုတ်ထုတ်လိုက်သည်။ ကမ္ဘာပျက်မတတ် ခံစားနေရသော သူ့ဝေဒနာက သူ့ အသက်နှင့် မမျှသည့်ပုံ ။ လေးလံစွာသော ဝန်ထုပ်ကြီး ကို သူထမ်းထားရသည်။ သူ့နှလုံးသားမှာ ဓားအစင်းစင်း စိုက်ဝင်နေခဲ့သည်။ သူ့ရင်လှောင်ချိုင့်ထဲမှာ လှိုင်းတံပိုးတွေနှင့် မုန်တိုင်း တစ်ခုကို သိုလှောင်ထားရသလိုမျိုး စာရွက်ပေါ်မှာ သီချင်းစာသား နောက်ထပ်တစ်ကြောင်း ကို ရေးချဖို့ပြင်ဆင်သော်လည်း သူ့လက်ချောင်းများ အထစ်ထစ် အငေါ့ငေါ့။ ပြီးခဲ့သည့် ၂ နှစ်။ ၃ နှစ်အတွင်းသူကြုံခဲ့ရသည့် လောကဓံ လှည့်ကွက် များက ကြမ်းတမ်းပြင်းထန်လှချေ သည်။ ထိုအချိန်တုန်းက မန္တလေးမြို့မှာ ။ ရန်ကုန်ရှိ သူ့ချစ်သူနှင့် တိတ်တိတ်ကလေး သွားတွေ့ ပြီး ပျော်မောစွာ ပြန်လာခဲ့သော ၁၉ နှစ်အရွယ် လူငယ် ကလေး ။ မန္တလေးရောက်တော့ ရပ်ကွက်ထဲမှ သူနှင့် ရင်းနှီးခင်မင်သည့် ကောင်မလေး တစ်ယောက်က မမျှော်လင့်ဘဲ ကြိုနှင့်နေပြန်သည်။ စက်ဘီးလေးတွန်းလာရင်း စကားတပြောပြောနှင့် လျှောက်လာခဲ့ကြတာ။ညလည်းမှောင်ရီစ။ ကောင်မလေးက အိမ်နှင့်အဆင်မပြေ။ သူတို့နှစ်ယောက် ခုလို ရင်းနှီးပူးတွဲသွားလာနေတာ မကြိုက်။ လိုက်ချင်လည်း အပြီးလိုက်သွားတော့ဟု နှင်ချသလိုလို။ ကောင်မလေး စိတ်ညစ်နေသည်။ ကောင်မလေး မျက်ရည်ကျသည်။ ကောင်မလေးရင်ဖွင့်သည်။ လူငယ်လေးကလည်း စိတ်နှလုံး နူးညံ့ပျော့ပျောင်းသည် ထိရှခံစားလွယ်လှသည်။ ကောင်မလေးကလည်း ဘာပဲဖြစ်ဖြစ် ဇွတ်ရှေ့တိုးဖို့ ဆုံးဖြတ်ထားပြီးပြီ။ ကောင်ကလေးအိမ်မှာက လူငယ်အပေါင်းအသင်းတွေ တရုံးရုံးလာတတ်သည်မှအပ လူကြီးတစ်ယောက်မျှမရှိ။ သူတစ်ယောက်တည်း။ သည်လိုနှင့် များများစားစား ဆင်ခြင်တွေးဆချိန်မရဘဲ သူမိန်းမ ရသွားသည်။ တကယ်ရည်ရွယ်ထားသော ချစ်သူကို ဘယ်လိုဆုံးရှုံး လိုက်ရမှန်း သဲသဲ ကွဲကွဲ မသိခင်မှာပင် သူ့ရင်ခွင်ထဲ မိန်းကလေး တစ်ယောက် ရောက်နေခဲ့ချေပြီ။ နှစ်ဖက်လူကြီးများ သဘောမတူကြသည့် ကြားကသူတို့ ရှေ့ကိုချီတက်ခဲ့ရသည်။ အိမ်မှာက သူငယ်ချင်းတွေမပြတ်။တီးကြမှုတ်ကြ။ ဂီတလူငယ်များ။ အဲသည်ကြားထဲ မဖိတ်ခေါ်ဘဲအလည် ရောက်လာသည့် မူးယစ်ဧည့်သည်။ သူတို့လူငယ်တစ်စုကို ရက်စက်စွာပဲ ဖြားယောင်းသွေး ဆောင်ကာ အညှာကင်းမဲ့ သွေးသားဝါးမျိုလေသည်။ အဲသည်နောက် သူငယ်ချင်းတစ်ယောက်က အိမ်ပေါ်မှာ မူးယစ်ရှော့ခ် ဖြစ်သေသည်။ သူသည်အသက်နှစ်ဆယ်မပြည့်သေး။ အလင်းအမှောင် မှားမှန်ပိုင်းခြား သိမြင်မစွမ်းတတ်။ ကြုံသမျှ ကြောင်အမ်းအမ်းဖြင့် ကြည့်နေခဲ့ရသည်။ ဘာပဲဖြစ်ဖြစ် အဆိပ်ဒီရေတွေ အပြည့်နှင့်ပုံးကိုသူခပ်ခဲ့ မိပြီ။ အခုမှမငြင်းသာ။သူသောက်သုံးရတော့မည်။ ညွန်ရာခရီး သွားလိုက်ဦး။ မူးယစ်ကြွေး ပေးဆပ်ရန်အတွက် ဆိတ်ဖလူးရနံ သင်းပျံ့ ရာ ဘဝတက္ကသိုလ် အခန်းကျဉ်းသို့ သူဝင်ရောက်ခဲ့ သည်။ ထိုအခန်းကျဉ်ထဲမှာ သူ့အတွက်အပြတ်ပြတ်အတောက် တောက် ဖြစ်နေသေးသည့် ဂီတသံစဉ်များကို စိတ်ကူး ပုံရိပ်ထဲတွင် ဆက်စပ်ရုပ်လုံးဖော်ယူကြည့်ခဲ့သည်။ ဂီတာကြိုးပေါ်ကို လက်ချောင်းများတင်ရန်အခွင့်မသာ သောအခါ အာရုံပိတ်ကားပေါ်၌ဂီတသင်္ကေတများကို တစ်ခုချင်း တစ်ခုချင်း သူရေးကြည့်ခဲ့သည်။ အတွေးအိမ်မက်ထဲရှိ ထိုသံစဉ်နှင့် ဂီတများသည်။ တဖြည်းဖြည်းချင်း လင်းလင်းလာပြီး သူ့နှလုံးသားတစ်ခု လုံး ဝင်းထိန်ပြိုးပြက်လာခဲ့သည်။ ထိုဂီတ၏ပီတိကို သူဖမ်းဆုပ်နိုင်ခဲ့သည်။ သူသည်ရွှင်လန်းအားရစွာဖြင့် အပြင်လောကဆီသို့ ပြန်ရောက်လာခဲ့သည်။ ကံကြမ္မာက ချက်ကောင်းကို ထိုးနှက်ရန် နောက်တစ်လှမ်း ဆုတ်ပေးသည်။ သူ့မှာ သမီးလေးမွေးခါစ။ ရင်သွေးကို တုန်နေအောင်ချစ်တော့မည့်ဖခင်။ ပြင်ဆင်ချိန်မရခင် သမီးလေးကို ရှင်ကွဲ ကွဲခဲ့ကြသည်။ အဲသည်နောက်တော့ တမလွန်ကမ္ဘာတစ်ဖက်ဆီသို့ပင် ခရီးနှင် သွားခဲ့ရှာသည်။ သမီးလေးက သူတို့လင်မယားနှစ်ယောက်ကိုခေတ္တချည် နှောင်ပေးသော ဆက်ထုံးပြေခဲ့ပြီ။ ဇနီးမယားကလည်းစိမ်းကားချေပြီ။ ကွာရှင်းစာရေးပေးပါ။ ရပ်ကွက်ထဲမှ ကျောက်အရောင်းအဝယ်သူတစ်ယောက် နှင့် လက်ထပ်တော့မည်ဟု ဆိုလာသည်။ သူ့မှာအံအားအသင့်ကြီး သင့်နေရတော့သည်။ သူဘာကိုမျှမယုံကြည်နိုင်။သူဘာကိုမျှမဆုပ်ကိုင်မိ။ သူဘာလုပ်ရမည်မသိ။ ဘယ်တုန်းက တရားဝင်ရုံးတက် လက်မှတ်ထိုးခဲ့၍ ဘယ်လိုများ ကွာရှင်းစာကို ရေးပေးရမည်လဲ။ လူနှစ်ယောက်အကြားမှာ တစ်ဖက်ဖက်က သံယောဇဉ် များ ပြတ်တောက်သွားသောအခါ ဘယ်အရာမျှမတား နိုင် ။ တကယ်ချစ်ခဲ့သူကို ထားရစ်ခဲ့ပြီး မိန်းမတစ်ယောက်ကို ပေါင်းသင်းခဲ့ရသည်။ ယခုတော့ ရင်ခွင်ထဲ ဇွတ်တိုးဝင်လာခဲ့သလိုရင်ခွင်ထဲမှ လူးလွန့် စွန့်ခွာ သွားချေပြီ။ ဘယ္သူတားဆီးရႏိုင္မည္လဲ။ အသက်နှစ်ဆယ်ကျော်ခါစမှာ ထိုအတွေ့အကြုံများ အားလုံးကို စုပြုံသယ်ပိုးနိုင်ရန်ကလည်း သူ့အသည်းနှလုံး သည် မာကြောခြင်းမရှိခဲ့။ သူဆုပ်ခွာပြေးခဲ့ရသည်။ မိဘရပ်ထံရောက်ပြန်တော့လည်း သူ့မိုက်ပြစ်များကို သာ ဆူပူကြိမ်းမောင်းကြပြန်သည်။ ယခုတော့ လူငယ်လေးသည် သီချင်းစာသားကိုရေးချ လိုက်ပြီ။ မုန်တိုင်းပွင့်ထွက်တော့မည်။ ဝေဒနာတွေပေါက်ကွဲဖို့ အဆင်သင့်ပဲဖြစ်နေချေပြီ။ ပုခုံးပေါ်ကဆံပင်များကို သူသပ်တင်လိုက်သည်။ ဂီတာလက်ကွက်တွေပေါ်မှာ သွယ်လျလျလက်ချောင်း လေးများပြေးလွှားသွားကြလေပြီ။ ဂီတာကြိုးကို သူတို့ထိခပ်လိုက်သည်။ သီချင်းသံက အက်အက်ကွဲကွဲနှင့်ပင်ဆွငင်လွှင့်ပျံ့လာ တော့၏။ တဖြည်းဖြည်းချင်း မြင့်၍မြင့်တက်ဆွဲ၍ရစ်ပတ်လာခဲ့ သည်။ ဒီတစ်ညမှာ ....မြင်ရခဲတဲ့ မောင့်လပြည့်ဝန်း။ သာလွန်းတယ်.....အရင်ညက မောင့်လပြည့်ဝန်း။ အေမွာင္ညကို စြန္႔သြားခဲ႕ ... မောင့် ..လပြည့်ဝန်း ....။ ထိုသီချင်းသံ ထွက်ပေါ်လာသည်နှင့် အမှောင်ထုသည် ပို၍နက်ရှိုင်းလာခဲ့သည်။ အသံဗလံအားလုံး တိတ်ဆိတ်ငြိမ်ကျသွားခဲ့၏။ ဟိုအေဝးမွ ေရစီးသံပင္မႀကားရ။ ရေအလျဉ်သည် လူငယ်တစ်ယောက် နှလုံးကွဲအက် သွေးစိမ့်ယိုစီး ။ဟစ်ကြွေးသံကို ရပ်တန့်နားစွင့်ဟန်။ ကွယ်လွန်ခြင်း ကမ္ဘာတစ်ဘက်မှာ ကျန်ရစ်သူ သူ၏နာက်င္မႈေဝဒနာအားလံုး သြန္ခ်လိုက္သလို။ ထိုသီချင်းသံထဲမှာ သူ၏ဘဝတစ်ခုလုံးပင်စီးမျောလွင့်စဉ် လျက်ရှိ၏။ မျက်ဝန်းမှ မျက်ရည်လည် အေမွာင္ဆံုးညေတြ ....။ ဘယ္မွာဆံုးမလဲ။ မေတြးဝံ႕ေတာ့ဘူး ....။ သြော် .... မတွေးတတ်တော့ဘူး။ သူ့သီချင်းသည် အနီးနားရှိ အိမ်ကလေးများကိုရိုက်ခတ် တုန်ခါ သွားစေသည်။ တချို့လူတွေကစကားပြောလက် စ ရပ်ပြီး သီချင်းသံကို သဲသဲကွဲကွဲကြားရအောင်အိမ် အပြင်ဘက်ထွက်လာခဲ့ကြသည်။ တချို့ကတော့ သစ်စက်အနီးနား ရောက်သည်အထိ ချဉ်းကပ် လာကြသည်။ ဆန်အရက်ဆိုင်လေးထဲမှ လူများပင် အမူးပြေသွားသလို မျိုး မီးတောက်ခွက်တွေ ကိုယ်စီ ကိုင်ရင်း ငေါင်ကျသွား ႀက၏။ သီချင်းသံ ကတော့ ကြေကွဲ တုန်ရီစွာဖြင့် မရပ်မနားလွင့်ပျံ့ဆဲ။။ ချစ်၍ စွန့်သွားတဲ့မင်းကို သြော် .... စွန့်၍ ချစ်သွားမယ်လေ ဒီလူသားသစၥာ ကမ္ဘာတည်သရွေ့လေ ဝဋ္မွာအျမဲ ငရဲမွာအပ ဆိုသည့်ကြောင့်လည်း .... ဒီဝဋ်ကြွေး မကုန်ခန်းသရွေ့လေ လည်စင်းခံဆပ်မယ်မေ။ သို့ လေ သော်လည်း ဒီလူနဲ့ တူသောအကျိုးမျိုး ဘဝဆက်တိုင်းမှာ မင်းတစ်ယောက် ကင်းလွတ် ဝေးပါစေ ....သြော် .... သီချင်းသံကြားသူများအားလုံး သက်ပြင်းရှိုက်မိကြသည် အချို့စိမ့်လာသော မျက်ရည်တို့ တို့ပစ်ရ၏။ သီဆိုသူ လူငယ်လေးလည်း ပင်ပန်းလှပါပြီ။ သူ့ ပါးပြင် နှစ်ဖက်စလုံးမှာလည်း ပူနွေးသောမျက်ရည် များနှင့် ရွဲရွဲ စိုခဲ့ပြီ။ အပြင်ဘက်မှာ မှောင်နေဆဲ။ ထိုလူငယ်လေးသည် တေးရေး တေးဆို တစ်ဦးအဖြစ် လွန်စွာ ကျော်စော ထင်ရှားလာမည့် ကိုနေဝင်းဖြစ် ကြောင်း ထပ်လောင်းရန် လိုအပ်တော့မည်မဟုတ်ပေ။ မောင့်လပြည့်ဝန်း သီချင်းကို ဘဝနှင့်ရင်းနှီး နှလုံးသွေး နှင့် ပေးဆပ်ရေးဖွဲ့ခဲ့သလို နှလုံးသားရှိသည့် နားဆင်ရ သူတိုင်းကို တုန်ခါစေနိုင်သော အစွမ်းရှိခဲ့သည်။ စိုင်းထီဆိုင်၏ စိတ္တဇအလွမ်း စီးရီးထွက်လာသည်နှင့် မြန်မာနိုင်ငံအနှံ ပြန့်သွားသည်။ သီချင်းစာအုပ်မှာ တေးရေးအမည် ကိုနေဝင်းတပ်ဖို့ မှားယွင်းမေ့ကျန်ခဲ့ကြသော်လည်း စီးရီးမထွက်မီ ကာလအတန်ကြာ ကတည်းက တေးချစ်သူလူငယ်များ စွာ တို့က လမ်းဘေးအုတ်ခုံ။ အဆောင်ရှေ့နှင့်တံတား ထိပ်များတွင် ဤတေးသီချင်းကို သီဆိုခံစားဖြန့်ဝေပေးခဲ့ ကြဖူးပြီ။ ဖန်တီးသူပိုင်ရှင် အစစ်ကို အားလုံးပဲသိကြပါသည်။ နောင်အခါဤသီချင်းကိုပင် အရှေ့တိုင်းနိုင်ငံတစ်ခု၏ အမျိုးသားသီချင်း ကော်ပီလုပ်ထားသယောင် မရေရာ သောစွပ်စွဲချက်များ ပေါ်ခဲ့သော်လည်း သူ့အလိုလို လွင့်ပျက်ပြယ်ခဲ့ရပြန်သည်။ မောင့်လပြည့်ဝန်း ဖန်ဆင်းရှင် ကိုနေဝင်းကို ၁၉၅၀ ခုနှစ် စက်တင်ဘာလ ၃၀ ရက်နေ့တွင် အဖဦးကိုကိုလေး အမိ ဒေါ်ခင်လှမြင့်တို့မှ နမ္မတူမြို့တွင် ဖွားမြင်သည်။ သားဦးစနေဖြစ်သည်။ ဖခင်ဘက်မှ အဘိုးအဘွားတွေက လားရှိုးမှ သစ်စက် လုပ်ငန်းရှင် ဦးစိန် - ဒေါ်လှခင် မိခင်ဘက်မှ အဘိုးအဘွားတွေက နမ္မတူမှ ဦးတင် - ဒေါ်နမ်းခေး ဖြစ်သည်။ ရှမ်း မြန်မာအနွယ်။ ဗုဒ္ဓဘာသာဝင်များဖြစ်ကြ၏။ ကိုနေဝင်း၏ ငယ်နာမည်မှာ ကိုညီဖြစ်၍ ယခုထက်တိုင် ခင်မင်ရင်းနှီးသူများက ကိုညီဟုသာ ခေါ်ကြသည်။ မွေးချင်းများမှာ ယောကျင်္ားလေးချည်း ၆ ယောက်။ အကြီးဆုံး ကိုနေဝင်းနှင့် အောက်ကပ်လျက်ကိုသန်းနိုင် က ၁၉၅၁ ။ အောက်တိုဘာဖွားဖြစ်၍ ညီအကိုနှစ်ယောက် အရွယ်တူလိုပင် မတိမ်းမယိမ်း ကြီးပြင်းလာကြသည်။ ကျန်ညီအကိုတွေလည်း တစ်နှစ်။ နှစ်နှစ် ဆီသာခြားကြ၏။ လာရှိုးတွင်ကြီးပြင်းခဲ့ပြီး ၅ နှစ်သားအရွယ်ကျမှနမ္မတူမြို့ Our Lady 's Convent တွင် ညီငယ်သန်းနိုင်နှင့် အတူ ကျောင်းအိပ်ကျောင်းစားသွားနေရသည်။ လားရှိုး နမ္မတူခရီးစဉ်မှာ မကြာမကြာ သွားဖူးထား၍ အဆန်းတော့ဖြင့် မဟုတ်တော့ပေ။ ကျောင်းရောက်ပြီး အခန်းတွေကြည့်ကာ ညီအကိုနှစ် ယောက် ဆရာမတစ်ယောက်နှင့် ရပ်နေစဉ် လူကြီးတွေ ကမာသာကြီးနှင့် စကားပြောဆိုနေကြပေသည်။ ပြီးလျှင် နေခဲ့ရမည် ဆိုသော်လည်း ထိုကိစ္စသည်ဘယ် လို ဆိုတာ သဲသဲကွဲကွဲ နားမလည်ကြသေးချေ။ ခဏနေတော့ လူကြီးတွေကနမ်းရှုပ် နှုတ်ဆက်စကား ဆိုပြီး လက်တွေ ဝှေ့ရမ်းလျက် ရုတ်တရက်ကားနှင့် ထွက်သွားရာ ညီအကိုနှစ်ယောက်ဗြုန်းခနဲ ငိုမိကြလေ သည်။ ကားလမ်းဤမှာဘက်ရှိ For get me not ခြံစည်းရိုး ပင်တန်း နိမ့်နိမ့်လေးနားတွင် ဆရာမက နှစ်ယောက်လုံး ကို ပွေ့ကာ စာကလေး အသိုက်ထဲရှိ အကောင်ပေါက်လေးတွေ အော်နေကြတာပြ၍ ချော့မော့သည်။တစ်စတစ်စအငိုတိတ်သွား၏။ ကိုနေဝင်းစိတ်ထဲမှာ စာကလေးတွေ စာစာ စာစာနှင့် အော်နေကြသည်။ ငါတို့လည်းစာစသင်ရမည့် အချိန်ရောက်ပြီ။ အသိုက်ထဲရှိအကောင်ပေါက်လေးတွေ မိဘမရှိသေး၍ အော်မည်နေရရှာသည်။ ဒီလိုပဲ ငါတို့လည်း မိဘနှင့်ခွဲခွာရတာ ဘဝတူတွေပါလား ဟုတွေးရင်း နားလည်လာခဲ့သည်။ ကျောင်းယူနီဖောင်းက အကျႋအဖြူနှင့်နက်ပြာဘောင်းဘီ ရှည် မနက်စာမသင်ခင် ဟောလ်ထဲမှာ Maric Maric ; Hail! Maric; Full of grace ဆိုပြီး ဘုရားဝတ်ပြုရသည်။ ညနေ ၆ နာရီ တစ်ခါ မနက်ကလို ဝတ်ပြုရပြန်သည်။ တစ်ပတ်တစ်ခါ ဆားခါးသောက်ရသည်။ မသောက်ချင်သော်လည်း သွန်မပြစ်ရဲ။ တစ်ခါတလေ ကျောင်းသားကြီးတွေက အနိုင်ကျင့်ပြီး သူတို့ခွက်ထိုးပေး တာပင် သောက်ရပြန်သည်။အဲသလိုဆိုရင်တော့ ဒုက္ခများ ပြီ။ တစ်လတစ်ခါ ကျောင်းသားများစုပြီး မြို့ထဲရုပ်ရှင်သွား ကြည့်ရသည် Lone Ranger လို သေနတ်ပစ်ကားမျိုးသိပ်ကြိုက် သည် ဇတ်လိုက်ဆောင်းသော ဦးထုပ်ကို ထိုစဉ်ကပင် စွဲလမ်းသည်။ ဇတ်လိုက်တပည့်ကို လူနီများဖမ်းသွားပြီး ကြိုးကွင်းစွပ်သတ်တော့မည့်ဆဲဆဲ စိတ်ပူပန်နေစဉ် ဇတ်လိုက်က အဝေးမှ သေနတ်နှင့်လှမ်းပစ်၍ကြိုးပြတ် လွတ်ပြေး ။ဝမ်းသာလက်ခုပ်တီးခဲ့ရတာယခုထက်တိုင် မှတ်မိနေသေးသည်။ ရော်ဘင်ဟုလို စွန့်စားခန်းလည်းကြိုက်သည်။ မှတ်မှတ်ရရ မြန်မာဘိုင်စကုပ်အဖြစ် ဘဝသံသရာ ကြည့်ခဲ့ရသည်။ လူကဖြူနွဲ့နွဲ့ ချစ်စဖွယ်သန့်ပြန့်သော ရုပ်မို့စစ္စတာတွေ ဆရာမတွေကချစ်ကြသည်။တနင်္ဂနွေ ဆရာမ စျေးဝယ်ထွက်လျှင် ခေါ်ခေါ်သွားတတ်သည်။ တော်ရုံ တန်ရုံလူ မရနိုင်သော အခွင့်အရေးပင်။ ကျောင်းပရိဝုဏ် အဆုံးရောက်ဖို့ တောင်ကုန်းထိပ်မှ အဆင့်ဆင့် ဆင်းရသည်။ ခြေလျှင်ခရီးဝေး ညောင်းအောင်လျှောက်ရပြန်သော်လည်း အပြင်ထွက် ချင် တော့ မညည်းမညူလိုက်သွားသည်။အပြန်မှာမိုင်တိုင် သစ်ငုတ် လေးတွေ လှုပ် လှုပ် လှုပ်လှုပ် ကိုယ့်နောက်ကများ လိုက်လာလေသလား အံ့သြစိုးရိမ်သည်။ ကြောက်ကြောက်နှင့်ဆရာမကိုပြောပြီး တကယ်ပြန်ကြည့် တော့လည်း ရပ်နေကြပြန်သည်။ တစ်ပတ်တစ်ခါ ပီယာနိုနှင့် အကသင်သည်။ကျောင်းသူ လေးများ နှင့်တွဲကရတာမို့ ရှက်ပြီးမသွားဘဲ လှေကား ထိပ် ဘောလုံးထားသော အခန်းလေးထဲ ဝင်ပုန်းနေမိ သေးသည်။ ဆရာမလိုက်လာပြီး ဇွတ်အတင်းမလာလို့ မဖြစ်ဆို သောကြောင့် လိုက်သွားရ၏။ မျက်နှာသိလာရှိုးမှမစ္စတာ မာတင်သမီးနှင့် တွဲကရပြီး နောက်ပိုင်းတော့ ကရတာ အဆင်ပြေသွားသည်။ သီဆိုမှုသင်ခန်းစာ Singing Class တွေလည်း ရှိသည်။ ဓမ္မတေးများသာမက အနောက်တိုင်းခေတ် ပေါ်တေးများပါ စန္ဒရားနှင့် စုပေါင်း လေ့ကျင့် သီဆိုရ လေသည်။ ကျောင်းပိတ်ရက်တွေမှာ စစ္စတာအီလင် ဗင်နင်း တစ်ယောက်တည်း ဟောလ်မှာ စန္ဒရားတီးတီးနေတတ် သည် ကိုနေဝင်းသည် ဟောလ်အတွင်းဟိန်းထနေသော စန္ဒရားသံကို နှစ်သက်လွန်း၍ အပေါက်ဝမှ တိတ်တိတ် လေးသွားနားထောင်မိ၏။ အခြားကလေးတွေ ကွင်းထဲကစားနေချိန်။သူကတော့ ဂီတသံ စီးဆင်း ထွက်ပေါ်လာရာ အခန်းဝမှာ သွားရပ်နေ မိခြင်းဖြစ်သည်။ နောက်ပိုင်းကျ ဆရာမတွေ့သွား၍ ခေါ်ပြီးသင်ပေးသည် စန္ဒရားမှထွက်လာသော ဂီတသံကို သူအထူးနှစ်သက် သည်။ သို့သော်စန္ဒရားကို တူရိယာပစ္စည်းအဖြစ်သိပ်စိတ်မဝင် စား၍လား မပြောတတ်။ ကလေးဘဝ တီးခဲ့ရတာကို မပျော်မဟုတ်။ ပျော်မဟုတ်ဟုသာ ဆိုရမည်။ လေးနက်စူးစိုက်မှုမရှိခဲ့ချေ။ တစ်ခါတော့ ရေကျောက်ပေါက်တော့ သူတို့သုံးလေး ယောက်ကို အပေါ်ထပ်မှာသပ်သပ်ခွဲပြီး စစ္စတာတွေက အဖျားလာတိုင်း။ ဆေးကျွေး ရေပတ်တိုက်နှင့်ပြုစုပေး ကြသည်။ နည်းနည်းသက်သာစမှာ ဝရန်တာထွက်ရပ်မိသည်။ အောက်တွင်ညီငယ်သန်းနိုင်။လှမ်းခေါ်သည်။ ကိုညီဘာလိုသလဲ ဆိုတော့ ဘာပြောရမှန်းမသိ။ သူ့လက်ထဲရှိ ကောမစ်တစ်အုပ်ကိုသာညီငယ်ရှိရာ လှမ်းပစ်ပေးလိုက်သည်။ မာသာ ကြီးတွေ့သွားပြီး ရောဂါကူးမည်စိုး၍ဆူပူကာ ညီငယ်အရိုက်ခံရချေသည်။ ခရစ္စမတ် Concert ကျတော့ ကိုနေဝင်းကကောင်း ကင်တမန်လုပ်ရသည်။ ယေရှုခရစ် မွေးဖွားရာ နွားစားခွက်နားမှာ အတောင်ပံ တပ်ပြီး ရပ်နေရလေသည်။ တံပိုးခရာမှုတ်ပြီး ကယ်တင်ရှင် ဖွားမြင်ကြောင်းကို ကြေညာပေးရသည်။ ကျောင်းပိတ်တော့ မိဘများလာခေါ်ချိန်။ တောင်ပေါ်လမ်းလေးအတိုင်းကားတွေကားတွေအစီအရီ တက်လာကြပြီး အခြားကလေးများ မိဘအသီးသီးနှင့် ပြန်ကြပြီ။ ကိုနေဝင်းတို့ ညီအကို နှစ်ယောက်ကတော့ညနေဆို ထိုင်နေကြ ကျောင်းနဘေး အုတ်ခုံလေးမှာထိုင်စကား ပြောနေကြသည်။ ဘယ်အချိန်ကားရောက်လာပြီး။ဘယ်အချိန်ပစ္စည်းတွေ ကားပေါ်တင်ပြီးမှန်းမသိ။သူတို့ကိုလည်းဘယ်ရောက် နေမှန်းမသိကြ။ လိုက်ရှာပြီးတွေ့မှဒက်ဒီက ပုဝါနှင့် ထုပ်ထားသော ခပ်ရှည်မျောမျော လက်ဆောင် တစ်ခု ပေးသည်။ အထုပ်လေးဖြေလိုက်တော့ ဘင်ချိုဆန်ဆန်ကြိုးတပ် တူရိယာ ညီငယ်က လက်သမားပစ္စည်းထုပ်။ သူ့လက်ဆောင်ဘင်ချိုလေးကို တစ်လမ်းလုံးတပိုက် ပိုက်တပွေ့ပွေ့လုပ်လာသည်။ စန္ဒရားလို ခလုတ်နှိပ်တီးရသည်ထက် လက်နှင့်ကြိုးကို ဖိပြီးတီးခတ်ရသည့် ကြိုးတပ်တူရိယာအပေါ်ပို၍တိမ်း ညွတ်သွားခဲ့သည်။ အိမ်ရောက်တော့ အိပ်ရာနဘေးထားအိပ်သည်။ ကစားစရာ အရုပ်ဆိုတာထက်အဖော်သဖွယ် မသိစိတ်ထဲ စွဲလမ်းသွားလေသလား မဆိုနိုင်။ ယခုကြီးသည်အထိ အခန်းထဲမှာ ဂီတာရှိမှ ပြည့်စုံသည် ထင်သည်။ မရှိလျှင် ဟာတာတာနှင့် မနေတတ်။ နမ္မတူကျောင်းတွင် KGC တစ်နှစ်နေသည်။ KGB ကျခြောက်လခန့်ပဲ နေရသည်။အစမှာတင် Moral အမေးတစကြောင်းကို အဖြေလေးငါးကြောင်း ပြန်ရွတ်ရတာ သေချာဖြေနိုင်သည်။ အင်္ဂလိပ်စာကျွမ်းကျင်၍ ကျောင်းအုပ်ကြီးလာကြည့်ပြီး သူ့အခန်းထဲခေါ်ကာ အမျိုးမျိုးစစ်မေးသည်။ နောက်ဆုံးကျေနပ်သွား၍အတန်းကျော်တင် Double Promotion ပေး၍ KGA သို့ရောက်လေသည်။ နှစ်ဝက်နေပြီး တစ်တန်းတက်ရသည်။နှစ်တန်းအောင် သုံးတန်းအထက်ကျတော့ လာရှိုး Quardian Angle 's Covent ကျောင်းမှာ ပြောင်းထားပေး သည်။ ဘောဒါဘဝကလွတ်သွားပြီဆိုပြီး ပျော်မိသော်လည်း နမ္မတူရှိ တောင်ပေါ်ကကျောင်းကြီးတိမ်တွေနှင့်နီးနီးလေး ဝရန်တာအပေါ်ကဆို လမင်းကြီးကိုလက်နှင့် လှမ်းယူ လိုက်လျှင် ရမတတ်။လွန်စွာထူးခြားသောခံစားချက်။ အဲဒါတွေကိုတော့ ထားရစ်ခဲ့ရချေပြီ။ လားရှိုးကျောင်းမှာ ညီအကိုတစ်စုကျောင်းသွားကျောင်း ပြန်အုပ်ဖွဲ့သွားရတာမို့ ပျော်စရာကောင်းလှသည်။ တစ်ခါတော့ Circus of Horror ရုပ်ရှင်၏ Look for a star ဇတ်သိမ်းသီချင်းကို ဦးလေးနှင့် အစ်ကို ဝမ်းကွဲတွေက ဂီတာနှင့်ဆိုတီးနေကြတာ နားထောင် ကောင်းလှသည်။ အားကျစွာ စာသားကူးလာပြီး မနက်အစောကြီးအတန်း ထဲသွား၍အဆိုကျင့်ကျင့်နေတတ်သည်။ ထိုစဉ်ကဆောင်းရာသီ။နှင်းတွေကျပြီး အေးလှသည်။ လူရှင်းနေသောအခန်းထဲတွင် ကိုယ်ဆိုလိုက်သော အသံက နံရံမှာ ပဲ့တင်ရိုက်ပြီး ပြန်လာတာကို လွန်စွာ ကြည်နူး ကျေနပ်ခဲ့ဖူးသည်။ အဖိုးအိမ်မှာအနေများ၍ အိမ်လာသည့်ကုန်တင်ကား တွေပေါ်မှာ မယ်ဒလင်တီးတတ်သောစပယ်ယာတစ် ယောက်ပါလာသည်။ ထိုစဉ်က ခေတ်စားသော အပျိုကြီးမမ တောမှာပွင့်တဲ့ပန်းရယ် အစရှိသည့် သီချင်းများဆိုတီး ပြီးဆို ထိုအနားသွားပြီး နားထောင်နေမိပြီ။ အိမ်မှာလည်း ရေဒီယိုဂရမ်ရှိသည်။ ကလောအလွန်တစ်ဘူတာတို့ ဟစ်ဖြစ်နေချိန်။ Prestley ၏G.l Blue ရုပ်ရှင်ကြည့်ပြီးဂစ်တာတီး ချင်စိတ် အရမ်းဖြစ်လာသည်။ ဦးလေးတွေ အစ်ကိုဝမ်းကွဲတွေက တီးနေကြပြီဆိုတော့ သူတို့ချထားချိန်လေး ခဏကောက်ပြီးတို့လိုက်ခတ်လိုက် လုပ်ကြည့်ရတာနဲ့တင် ကျေနပ်ခဲ့ရသည်။ ထိုအချိန်က ပြည်တွင်းသောင်းကျန်းမှုများ မငြိမ်သက် နွေကျောင်းပိတ်ရက်ကျလျှင် မိသားစုအားလုံး တာပုလဲ သစ်စက်တွင် သွားနေကြဖို့ အိမ်ဆောက်ထား ရာ ကျောင်းပိတ်ခါနီးလောက်မှာ သောင်းကျန်းသူများ သစ်စက်ကို မီးရှို့ဖျက်ဆီးပစ်လိုက်သည်။ လူကိုးယောက်မျှသေဆုံးခဲ့ရသည်။ လုံခြုံရေးက မကောင်းလှ။သောင်းကျန်းသူများက အဖေ့ ကိုတစ်မေးတည်းမေးနေကြ၍လားရှိုးအိမ်ကို ရောင်ပြီး မန္တလေးသို့ပြောင်းခဲ့ကြသည်။ ၃၂ လမ်းနှင့် ၇၄ လမ်းထောင့်တွင် အိမ်ငှားနေကြလေ သည်။ ပတ်ဝန်းကျင် တစ်ခုလုံးကပြောင်းလဲသွားချေပြီ။ မန္တလေး အငွေ့အသက်ကို ဟိုယခင်က ရာပြည့်ပွဲလာ ကတည်းက သူကြိုက်သည်။အထူးသဖြင့် လားရှိုးမှာ မကြားခဲ့ရသော နံနက်ခင်းစောစော မြင်းခွာသံ တစ်တောက်တောက်ကို ကြားရပြန်သည်။သူ့ရင်ထဲက ဂီတသံကို စည်းချက်လိုက်သည့်ပမာပုံ။ ရေဒီယိုမှာ နားထောင်ရတာစွဲလမ်းသည်။ ကျောင်းပိတ်ရက်မနက်ပိုင်း မြန်မာ့အသံ။ရေဒီယို သြစတေးလျ ပြီးတော့ ရေဒီယိုစီလုံမှဘီနားကား Hit parade တွင်အပတ်စဉ်အကောင်းဆုံးသီချင်း ၁၀ ပုဒ် မဲပေးရွေးချယ်လွှင့်ပေးသည်။ အချို့သီချင်းတွေက တဖြည်းဖြည်းအောက်မှတက်လာ သည်။ အချို့သီချင်းတွေက လပေါင်းများစွာ အပေါ်ဘက် မှာဗိုလ်စွဲထားကြသည်။ တစ်ခါတလေ ရေဒီယိုမကောင်းလျှင်မကြားတကြား အသံရှပ်ရှပ်နှင့် ကျန်ညီအကိုတွေကဆော့ကစား၍အသံ ဆူလျှင် ကိုနေဝင်းနှင့် စကားများရပြီ။ ထိုးကြကြိတ်ကြပြီဆို များသောအားဖြင့်သူပဲနာရသည်။ ငိုပြီးအမေတိုင်ရမြဲ။ ညပိုင်းလည်းသီချင်းနားထောင်နိုင်အောင်ဒက်ဒီကရေဒီယိုပြင်ပေးသည်။ အသံကြည်သွားပြီ။ ညီအကိုတွေအိပ်ချိန်မှာ သူတစ်ယောက်တည်းနားထောင် နိုင်ပြီး Win book stall မှာသီချင်းစာအုပ်ဝယ်။ ရေဒီယိုသီချင်းလာပြီဆို နာမည်နှင့်တိုက်ဆိုင်ရှာဖွေပြီး နားထောင်နိုင်ခဲ့သည်။ ထိုအချိန်က ဘီတယ်လ်များခေတ်။ လဖုန်းရောက်ပြီး နောက်တစ်နှစ်တွင်ဂီတာစသင်သည် ၆ တန်းတွင်စာတော်၍ ၈ တန်းသို့အတန်းကျော်တင် ပေးပြန်သည်။ဒက်ဒီက ရန်ကုန်မှလေယာဉ်နှင့် ပြန်အလာ ဂီတာဝယ်ယူခဲ့သည်။ မင်းစာမေးပွဲအောင်လို့ပေးတဲ့ဂီတာဟု ဆိုသည်။ ထိုစဉ်က လူကောင်ကငယ်ပြီးဂီတာကအကြီးကြီးဖြစ်နေ သည်။ အိမ်မှာ အစ်ကိုဝမ်းကွဲကိုတင်ဝင်း (ဒယ်နီ)လည်းရှိသည်သူက တီးတတ်နေပြီ။သို့ဖြင့်လဖုန်း ကျောင်းနားရှိအင်္ဂလိုဂျိုးဇက်ဆိုသူသူငယ်ချင်းထံစ၍သင် ဖြစ်၏။ ပထမတစ်ရက်သင်တော့ လက်တွေကြိုးရှပြီးသွေးထွက် လာသည်။ ထိုစဉ်က ဂီတာကို ဒီတစ်သက် ငါဘယ်တော့ မှ တတ်တော့မယ်မထင်ဘူးဟု တွေးမိခဲ့သေးသည်။ ဂီတာတီးရမှာ စိတ်လည်းညစ်။ တီးကလည်းတီးချင် တစ်ရက် နှစ်ရက်အထိ လက်ကနာတော့ ဘာမျှလုပ်၍ မရ။ လက်အနာ နည်းနည်းသက်သာသည်နှင့်တီးချင် သည့်စိတ်ကို ကျော်၍မရ။ပြန်တီးမိသည်။ အဲသည်အခါကျလက်အသားမာလည်းတက်လာပြီ။ နောက်ပိုင်းလက်တွေမနာတော့ပြီ။ဂီတာနှင့်သူ ကျွမ်းဝင် သွားချေပြီ။ ဂီတာတီးစသင်ကာစပင် ရှင်ပြုဖြစ်သည်။ မင်းကွန်းတောရ တိပိဋကဓရ ဆရာတော်ဦးဝိစိတ္တသာရာ ဘိဝံသ ထံမှာဖြစ်သည်။ ကိုရင်ဝတ်ပြီး သုံးလေးရက်အကြာတစ်ညနေစောင်းမှာ ညီအကို ၆ ယောက်သားအိမ်လွမ်း၍ငှက်တစ်စင်းနှင့် မန္တလေးဖက်သို့ ပြန်ကူးလာကြသည်။ ကိုနေဝင်းက ကိုရင်ဝတ်ကြီးနှင့် အိမ်ရောက်ရောက်ချင်း ဂီတာသွားကိုင်၍ မိဘများက တားမြစ်ရသေး၏။ ဒက်ဒီက မင်းကွန်းပြန်လိုက်ပို့ပြီး များမကြာမီလူထွက်ပြီ။ တခြားညီတွေ ၁၅ ရက်နေချိန် သူက ၁၀ ရက်ပဲနေနိုင် သည်။ သူ့ကိုလူထွက်ဖြစ်အောင် ဇွတ်အတင်းညှိ့ငင် ဆွဲဆောင် ခဲ့သောအရာတွေထဲမှာ ဂီတာလည်းပါခဲ့သည်။ ကော့ဒ်သုံးလေးခုလောက်ကိုင်ပြီးရစ်သမ်ပက်တန် တစ် မျိုးနှစ်မျိုးလောက်ကို အတီးကျင့်ခဲ့သည်။ နောက်ပိုင်းတော့ Shadows Ventures တို့၏ တီးလုံးများအဓိက ထားတီးဖြစ်လာခဲ့သည်။ ဂျိုးဇက်နှင့်အောင်ကျော်သန်းတို့ တွဲတီးကြ၏။ လိဒ်။ရစ်သမ်။ ဘေ့စ်။ဒရမ်။ လေးယောက်တစ်ဝိုင်း ခေတ်စားချိန်။ တစ်စတစ်စနှင့် တက္ကသိုလ်ထွန်းနောင် မင်းမင်းလတ်တို့၏ စတီရီယိုခေတ်ဦးပေါ်ထွန်းလာခဲ့ သည်။ ဂန္ဓဝင် Classical ဂီတဘက် လမ်းခင်းပေးခဲ့သူက ဗစ်တာအုန်းမောင်( ဦးချိုကြီး )ဖြစ်သည်။ သူကလန်ဒန်အတ် ဦးအုန်းမောင်၏သား။ မင်းမင်းလတ်၏ဦးလေး။ မန္တလေးအောင်တော်မူဘက်မှာနေသည်။ ကိုနေဝင်းက သူ့အပေါင်းအသင်းတွေကြားမှာ ဂီတာဟီးရိုး။ သူ့ဘာသာလည်း အတော်တီးတတ်နေပြီ။ထင်ထားခဲ့ရာ ဦးချိုက Staff notes တွေနှင့် သေချာတီးပြမှစနစ် တကျရှိဖို့ လိုအပ်သေးကြောင်းသဘောပေါက်လာသည်။ ဦးချိုက ပေါ်ဦးစ စတီရီယိုကိုမကြိုက်။ နည်းစနစ်နုတ်စ်မရှိ။ အော်ဟစ်ဆူညံတွေမနှစ်သက်။ တစ်ကြိမ်မှာ အခွေရောင်းဖြန့်ကိစ္စနှင့် မင်းမင်းလတ် သိန်းတန် ကိုတော်မီတို့ရောက်လာပြီး( ခေတ်ကလည်းသူတို့ခေတ် မို့ ) သီဆိုတီးမှုတ်ကြရာ ဦးချိုက ဒီလူတွေဘာဆိုနေကြတာလဲ ဟု မှတ်ချက်ချဖူးသည်။ နိုင်ဇော် မေဟသီ K.T.O အပိုင်း ( ၂ ) ဆက်ရန်